tag:blogger.com,1999:blog-370566822024-03-05T08:07:13.187-08:00DISTRIBUTED BEINGSIDEKICK ProgLog AFTERglow: A REALITY PROGSOAP PROGSOAP REALITY SOAP REALITYAFTERglowhttp://www.blogger.com/profile/04670779739170354442noreply@blogger.comBlogger112125tag:blogger.com,1999:blog-37056682.post-52894972229053058662009-01-06T04:56:00.000-08:002009-01-07T06:08:10.669-08:00<strong><span style="font-family:verdana;"><span style="font-size:130%;"><span style="color:#006600;">DISTRIBUTED BEING</span> ProgSoap15 </span></span></strong><br /><span style="font-size:130%;"><strong><span style="font-family:verdana;">PROGROCKERS VERENIGT U: PROGROCK IN HET VERPLEEGHUIS!</span></strong><br /></span><br /><span style="font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><strong><span style="color:#006600;"><em>Mijn moeder</em></span></strong> <strong>verblijft sinds enige tijd in een verpleegtehuis. Het ging niet langer, alleen thuis, zelfs niet met thuiszorg. Die emotio- nele beslissing moet dan worden genomen. Hoe erg dat ook is. Ik verplaats mij er iedere keer weer in: weg uit je vertrouwde omge- ving en de huiselijkheid, op een kamer met vier anderen, je ver- leden teruggebracht tot een smalle kast en verder in de gemeen- schappelijke huiskamer mensen die je niet kent. Of waarvan je in het verleden bij je volle verstand zou zeggen "die wil ik niet eens kennen". Met verlies van waardigheid en decorum omdat je bij veel dingen, ook de intieme, moet worden geholpen. Reeds een aantal malen moest ik terwijl ik op bezoek was, ook denken aan muziek. Een uitleg.</strong></span></span><br /><span style="font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><strong><em><span style="color:#006600;">De eerste keer</span></em></strong> <strong>dat ik in deze toch wel deprimerende omgeving aan muziek dacht vroeg ik aan de verpleegkundige, enerzijds gek- scherend omdat ik ook wel zag dat het niet zou kunnen maar anderzijds in volle ernst toen ik het kleine plekje zag wat er na 85 jaar voor mijn moeder overbleef, "waar moet zij nu haar duizen- den boeken en 3000 CD's neerzetten?". Uiteraard - mijn moeder bezit dat helemaal niet - via een omweg mijzelf en mijn literaire en muzikale bezit projecterend op zo'n situatie, die ik hopelijk nooit zal hoeven meemaken. "Nee dat zal niet gaan. Dat hebben we trouwens nog nooit meegemaakt". "Nog nooit meegemaakt, wat is dat voor een onzin. Een eigen kamer horen die ouwetjes te hebben" riep ik, gelukkig iets dat binnenkort bij wet geregeld gaat worden "waar ze hun hobby kunnen uitoefenen". </strong></span></span><br /><span style="font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><strong><em><span style="color:#006600;">Zou er nu</span></em></strong> <strong>tussen al die bejaarden van 70 en 80 jaar en ouder niemand zijn die net zo gek is op kunst, muziek en lezen als ik? Die zijn of haar hele leven lang in een soort verslavingsroes 'rol- latorloos' alle winkels en beurzen heeft afgestruind om dat lang- gezochte 'collectors item' te bemachtigen? Natuurlijk zijn die er, alleen daar wordt letterlijk en figuurlijk geen ruimte aan gege- ven. Het verleden wordt uitgewist. Een boek uit de bibliotheek kun je lenen, een enkel CD'tje via een discman of MP3 beluisteren, daar heb je het wel mee gehad. Die zorgvuldig opgebouwde ver- zameling lever je maar in bij De Plaatboef of verpatst je familie maar aan een opkoper.<br /></strong></span></span><br /><p><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5288540937714143442" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 146px; CURSOR: hand; HEIGHT: 134px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSNALRTdiIG0Redpb64jYAZiFR_y9hFBigZD28tRN7my0VXepmAE69s-z-sv1YPto-JRJXgjJbEayUsSLFVDUMhgx709hsNBH-JHLwlQmCi-AHCrkax9emTOS6AFiyT9_LC5hg/s320/rollator_tomtom.jpg" border="0" /><br /><span style="font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><strong><em><span style="color:#006600;">De tweede keer</span></em></strong> <strong>dat ik in dat verpleeghuis aan muziek dacht was op een contemplatief moment, zittend met mijn moeder in de gezamenlijke huiskamer - op zichzelf al een contradictio in terminis - onderwijl luisterend naar die ouderwetse Nederlandse liedjes en meezingers die er voor die oude dames en heren wer- den gedraaid. Willy Schobben met zijn trompet, Heintje met zijn 'Mama', het onvermijdelijke 'Waarheen, Waarvoor' van Mieke Telkamp , 'We'll Meet Again' natuurlijk, van Vera Lynn, Doris Day met 'Que sera, sera' en zo meer. U kent dat wel: het 'wereldre- pertoire'. En, vooruit, het meest moderne dat ik tegenkwam, Marco Borsato met een of andere hit. </strong></span></span><br /><span style="font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><strong><em><span style="color:#006600;">Nu vind ik</span></em></strong> <strong>het altijd een uitdaging om mensen op een andere manier te laten kijken naar een bestaande situatie, onder een invalshoek die zij niet kennen. Al filosoferend en mijmerend kwam ik tot de constatering dat het vreemd is dat de verpleeg- sters dit repertoire maar blijven kiezen voor de huidige generatie bejaarden. Al terugrekend kwam ik tot de slotsom dat veel van die bejaarden in de huiskamer, gangen en kamers in de jaren '60 namelijk ergens tussen de 20 en 40 jaar waren. Daar moet toch een significant deel tussen zitten dat in die periode leefde met <span style="color:#006600;">The Beatles</span>, <span style="color:#006600;">The Rolling Stones</span>, <span style="color:#006600;">Procul Harum</span>, <span style="color:#006600;">The Kinks</span> en misschien zelfs, al ze heel modern waren, met <span style="color:#006600;">The Pink Floyd</span>. Alleen die muziek wordt nooit gedraaid in die verzorgings- en verpleeghuizen!!!<br /><em><span style="color:#006600;">Wat raar</span></em> dacht ik, dit klopt niet, dit mag niet langer voortduren, ik kwam tot een dramatische conclusie: er zitten hier mensen gedwongen te luisteren naar Paul Anka en Heintje terwijl ze liever naar 'Careful with that Axe, Eugene' zouden luisteren of de licht psychedelische klanken van Sgt. Pepper' weer eens zouden willen horen. </strong></span></span><br /><span style="font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><strong><em><span style="color:#006600;">Ik kon niet anders</span></em></strong> </span></span><strong><span style="font-family:verdana;font-size:85%;">dan deze dramatische gevolgtrekking voor te leggen aan de twee dienstdoende verpleegsters die bezig waren met het inschenken van de koffie. Die keken mij aan alsof ik gek was geworden maar zeiden nadat ze van de schrik bekomen waren "zo hebben wij daar nooit tegenaan gekeken" maar tege- lijkertijd, alsof ze zichzelf wilden vrijpleiten "maar er heeft ook nog nooit iemand naar gevraagd". Terwijl achter haar rug een man kwijlend en onder de jam aan een tafel hing. "Misschien zou het wel veel beter gaan met die mensen als ze hun eigen muziek zouden horen", zei ik, "of als je in ieder geval zou vragen waar ze van houden in plaats van voetstoots aan te nemen dat Mieke Telkamp vroeger in ieder huis op vinyl aanwezig was". De thera- peutische werking van muziek, naast de esthetische, nog eens onderstrepend. "Ja, nou dat weet ik niet hoor, daar hebben we allemaal geen tijd voor" was de laatste wat zwakke repliek die ik nog hoorde voordat het verplegend duo enigszins uit het veld geslagen wegbeende.</span></strong><strong><span style="font-family:verdana;font-size:85%;"><br /><br /></span></strong></p><p><strong><span style="font-family:verdana;font-size:85%;"></span></strong><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5288545339032261122" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 200px; CURSOR: hand; HEIGHT: 121px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZtvSvcSIXStQR5Gz58JYDffZezrJaes8wsQQQKzcOJVvO8Crgs2rdv-kgF8PTkbNaBDLpoShpBqG7u-04JyzR8Qu2lN4Gr1J3Gf1a1ztAg0hosfhsOKc3pOf0XzyPqJVztkOo/s320/IMG_0355%2520A.jpg" border="0" /> </p><p><strong><span style="font-family:verdana;font-size:85%;"><em><span style="color:#006600;">Waarom kan dit</span></em> in het <a href="http://www.rosaspierhuis.nl/"><span style="color:#000000;">Rosa Spier Huis</span></a>, een verzorgings- en ver- pleeghuis in Laren waar vooral artiesten en kunstenaars ver- blijven zoals Ramses Shaffy wel? Waar men wel aandacht heeft voor de beeldende kunst, het theater en de muziek die past bij deze mensen, bij hun klanten zou je kunnen zeggen? Waarom kan dat daar wel en in het verpleeghuis waar mijn moeder verblijft niet? </span></strong><span style="font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><strong>Bezuiniging, tijd tekort? Welnee, het ontkennen van het verleden van iemand of er in ieder geval geen prioriteit aan geven.</strong></span></span><br /><span style="font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><strong><em><span style="color:#006600;">Ik heb het gevoel</span></em></strong> <strong>dat ik via deze gebeurtenis een, weliswaar zeer bescheiden, bijdrage heb geleverd aan het op z'n minst een draai geven aan de optiek van die twee verpleegkundigen als het gaat over muziek in het verpleeghuis. Die hebben daar die avond schat ik in, thuis op de bank, nog over nagedacht en hopelijk zelfs in een werkoverleg aan de orde gesteld. Als het dan maar niet is blijven hangen in "deze week was er toch een rare vent, die zoon van mevrouw de Vries en die zei dat we <span style="color:#006600;">Pink Floyd</span> voor die ouwetjes moesten gaan draaien. Ha ha". Dat zou toch erg jammer zijn. </strong></span></span><br /><span style="font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><strong><em><span style="color:#006600;">Beste lezers</span></em>, ik roep u op om, mocht u op enig moment een be- zoek brengen aan een verzorgings- of verpleeghuis, dit onder- werp aan de orde te stellen. Wellicht kantelt de geest dan aldaar, is ons kostje gekocht en kunnen wij in de toekomst bij een eventueel verblijf in een zorginstelling - moge de evolutietheorie het verhoeden - gewoon in de huiskamer luisteren naar <span style="color:#006600;">Opeth</span>, <span style="color:#006600;">Porcupine Tree</span> en <span style="color:#006600;">Dream Theater</span>. Wordt het nog gezellig ook!!!</strong> <strong><span style="color:#006600;">Harry 'JoJo' de Vries (01-2009)</span></strong></span></span></p>AFTERglowhttp://www.blogger.com/profile/04670779739170354442noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-37056682.post-24152932241429674272008-07-15T20:58:00.001-07:002008-11-15T00:18:15.340-08:00<span style="font-family:verdana;"><strong><span style="font-size:130%;color:#006600;">DISTRIBUTED BEING </span><span style="font-size:130%;color:#000000;">ProgSoap14<br />OVER THE EDGE OF PROGRESSIVE MUSIC</span></strong></span><span style="font-size:130%;"><br /><strong><span style="font-family:Verdana;font-size:135;"></span></strong></span><br /><span style="font-family:verdana;font-size:85%;"><strong><em><span style="color:#006600;">Er zijn sites</span></em> die zich richten op progressieve rock en die probe- ren 'close to the edge' van dit muziekgebied te komen. Maar ook op deze sites is het toch de typische hokjesgeest die de boven- toon voert. Ook </strong></span><a href="http://www.progopinion.blogspot.com/"><span style="font-family:verdana;font-size:85%;color:#ff6600;"><strong>ProgLog AFTERglow</strong></span></a><span style="font-family:verdana;font-size:85%;"><strong> worstelt zo af en toe met dit euvel. Aan de ene kant probeert de redactie de grenzen op te zoeken van datgene wat zich nog verdraagt met de subjectieve definitie van progrock en worden vreemde eenden in de progres- sieve bijt wel degelijk toegelaten en belicht.<br /><em><span style="color:#006600;">Aan de andere kant</span></em> gaat ook </strong></span><a href="http://www.progopinion.blogspot.com/"><span style="font-family:verdana;font-size:85%;color:#ff6600;"><strong>ProgLog AFTERglow</strong></span></a><span style="font-family:verdana;font-size:85%;"><strong> zelden of nooit 'over the edge'. De belangrijkste reden is dat de redactie de site zo zuiver mogelijk wil houden en wil voorkomen versleten te worden als 'een omgevallen platenkast'. Vandaag wil ik echter toch eens stiekem 'over the edge' lopen, voor de veiligheid wel op de sidekickpage van AFTERglow, om terecht te komen in een land waar andere muzikale wetten gelden.<br /><em><span style="color:#006600;">Ieder jaar is er</span></em> wel een periode dat de prog en symfo mij tijdelijk de neus uit komen. Collega Arjan Bom kent dat gevoel gelukkig ook. De ruim 2500 items uit die muziekhoek staan er dan wat treurig bij en smeken mij beluisterd te worden. Ik heb dan weinig zin in dat complexe gedoe, die gewichtigdoenerij van de prog en symfo zoals ik dat althans in die periode ervaar. Voor uw ge- moedsrust: na zo'n 'sabbatical period' kan ik mij overigens niet voorstellen dat ik er zo over dacht. In die zin werkt zo'n droog- legging louterend.<br /><em><span style="color:#006600;">Mijn voorkeur</span></em> gaat in die tijd uit naar een niet per definitie sim- peler maar wel een andere muzikale sfeer. Met teksten die niet gaan over trollen en tovenaars of vertrekken vanuit historische, mythologische of filosofische uitgangspunten maar die gaan over de keiharde werkelijkheid van alledag, die met de beide poten in de modder staan en ons een spiegel voorhouden. Logisch dat de muziek dan ook anders klinkt.<br /><br /><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5223464757120880146" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMIq6hkYlZTdB6Z3TYaJ5MkOaM_AcI7F-zLTd89hf8Q0Qs4QeYumKiuxr-NVVGyLbUA5sd1AroPC6NNtO9q2hZu59t4m3HgCntRLED6qQkdXb4jwYB-OuUPrCAHHe92B0hDP3P/s320/neil+young+2008.jpg" border="0" /><br /><em><span style="color:#006600;">Zo gaf ik</span></em> de afgelopen weken <span style="color:#006600;">Neil Young </span><span style="color:#000000;">een 'revival'.</span> De briljan- te songwriter en zijn dito band <span style="color:#006600;">Crazy Horse</span> zat al weer langere tijd ver weg in mijn achterhoofd, al kwam 'After the Goldrush' (1970) nog weleens uit de kast. Tot mijn schrik merkte ik boven- dien dat ik minder van de man bezat dan ik dacht. Dat zal <span style="color:#006600;">Roger Waters</span> van <span style="color:#006600;">Floyd</span> niet overkomen. Die koopt zich scheel aan Young. Er werd dan ook veel aangeschaft met als absoluut hoogte- punt 'Ragged Glory' (1990) waar de vonken van afspringen, de emotie van afdruipt en de kwaadheid over mens en maatschappij in elk akkoord huist. Nu behoort Young niet tot de progressieve rock, dat lijkt mij duidelijk, en toch is hij zeer progressief want hij staat nooit stil en zoekt altijd andere wegen: van soundscapes tot punk, van country tot new wave, van keiharde rock tot luisterlied- jes. Niet altijd briljant, vaak echter wel.<br /><em><span style="color:#006600;">En wat komt</span></em> er verder dan voorbij in zo'n symfoloos tijdperk? De Ier <span style="color:#006600;">Damien Rice</span> die twee albums liet verschijnen die ik recent aanschafte - '0' en '9' - maar die nu al een vaste plek in mijn hart heeft veroverd. Hij beweegt zich in het singer/songwriter genre, schrijft pakkende composities zonder zwakke plekken en zet de luisteraar regelmatig op het verkeerde been door rare geluiden, onverwachte uitspattingen en schrijft teksten met een dubbele bodem.<br /><em><span style="color:#006600;">Blij verrast was ik</span></em> deze week ook met de samenwerking tussen dichter <span style="color:#006600;">Simon Vinkenoog</span> en <span style="color:#006600;">Spinvis</span> op het album 'Ritmebox'. Nederlander Spinvis weet toch al van wanten met opvallende albums en scoort nu door teksten en uitspraken van Vinkenoog op muziek te zetten of beter gezegd, te integreren in muziek. Met een prima resultaat en ook hier geldt weer: geen progressieve rock maar zo progressief als de neten!<br /><span style="color:#006600;"><em>'Over the Edge of Progressive Music'</em></span> zijn dit de artiesten en bands die de afgelopen weken de oren masseerden:<br /><br /><span style="color:#006600;">Damien Rice<br />Nick Drake<br />Neil Young<br />Brian Wilson<br />Bram Vermeulen<br />The Allman Brothers Band<br />Spinvis<br />Keith Jarrett<br />Miles Davis<br />Ornette Coleman<br />The Bonzo Dog Doodah Band<br />Billy Cobham<br />Amy MacDonald<br />Ry Cooder<br />The Doors<br />Steely Dan<br />Boudewijn de Groot<br />Joy Division<br />Alexis Korner<br />Paul McCartney<br />The Outsiders<br />Arvo Part<br />Joni Mitchell<br />Jaco Pastorius<br />Gino Vanelli<br /></span><br />U ziet het. Rijp en groen, alle stijlen door elkaar. Heerlijk zo'n periode zonder <span style="color:#006600;">Porcupine Tree, Opeth, Pendragon of Dream Theater</span> en dan is deze 'sabbatical' nog maar net begonnen, al vraagt </strong></span><a href="http://www.progopinion.blogspot.com/"><span style="font-family:verdana;font-size:85%;color:#ff6600;"><strong>ProgLog AFTERglow</strong></span></a><span style="font-family:verdana;font-size:85%;"><strong> dan iedere week om prog- en symfo- bijdragen. Het moet immers niet te gek worden.<br /><em><span style="color:#006600;">Progressieve drooglegging</span></em> laadt weer op voor een vol, heftig en mooi najaar waar het gaat om nieuwe progressieve rockreleases. In welke stortvloed ik mij ongetwijfeld ook weer zal moeten slaan door onnutte en overbodige uitgaven. Vooral in dat opzicht werkt zo'n 'sabbatical period' verfrissend. Nogmaals, ik kan het u als fervent prog- en symfoluisteraar aanraden. <span style="color:#006600;">JoJo (07-2008) </span></strong></span>AFTERglowhttp://www.blogger.com/profile/04670779739170354442noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-37056682.post-20024946212689772942008-05-21T05:01:00.000-07:002008-11-15T00:18:15.442-08:00<span style="font-size:130%;"><span style="font-family:verdana;"><strong><span style="color:#006600;">DISTRIBUTED BEING</span> ProgSoap13</strong></span><br /><span style="font-family:verdana;"><strong>PROGRESSIEVE DIARREE</strong> </span><br /></span><span style="font-family:verdana;"><br /></span><span style="font-family:verdana;font-size:85%;"><strong><em><span style="color:#006600;">Ik ben</span></em> een muzikale veelvraat. Dat uit zich niet alleen in vele aankopen maar ook in angst. Ik ben namelijk snel bang dat ik iets mis. Dat er een release plaatsvindt in de progrock, symfo, prog- metal, jazzrock of belendende percelen die, naar later zou blijken, allerwegen wordt geroemd en dat ProgLog AFTERglow en ik die dan zouden hebben gemist. Complicerende factor daarbij is dat het onmogelijk is om in het leven van een mens van het mannelijk geslacht met een door demografische statistici voor- spelde levensverwachting van gemiddeld slechts 76 jaar, alles te kopen, vervolgens alles te beluisteren en alle items vervolgens tot aan het onvermijdelijke verscheiden meermalen en nogmaals te beluisteren.<br /><em><span style="color:#006600;">Een tweede</span></em> complicerende en niet te veronachtzamen factor is het feit dat de progressieve rock al enige tijd lijdt aan een verve- lende storing van het maag- en darmstelsel te weten ‘diarree’ ook wel ‘spetterschijt’ genoemd. Een diarree aan nuttige en nutteloze releases van progalbums wordt over de progfans uitgestort. Voor diegenen die dezelfde angst om iets te missen kennen als ik, resulteert deze diarree in een hardloopwedstrijd waarbij iedere keer met de finish in zicht, de finishlijn een paar honderd meter verder wordt neergelegd. En ik verzeker u, dat is niet fijn als de broek dreigt vol te lopen.<br /><em><span style="color:#006600;">Al deze complicaties</span></em>, onder andere in de onderbuik, en doemge- dachten hebben mij echter tot op heden geenszins weerhouden veel CD’s te kopen. Maar het wordt tijd voor een therapie. Ik moet mijn angst om iets te missen gaan overwinnen. Het wordt tijd de vele boeken, psychologische methoden, technieken, therapieën en ervaringen die ik vakmatig binnen handbereik heb, op mijzelf los te laten. Want het dreigt nu toch echt uit de hand en uit de broekspijpen te gaan lopen.<br /><em><span style="color:#006600;">Reeds jaren</span></em> overspoelen de platenlabels en bands ons met remasters, ‘definitive editions’ die later niet ‘definitive’ blijken te zijn, ‘ultimate editions’ die later niet ‘ultimate’ blijken te zijn, ‘deluxe editions’ met net een andere tracklist, overbodige en vaak nog van een abominabel slechte kwaliteit bonustracks van een of andere live-eruptie of mini EP’s – zoals recent ‘Nil Recur- ring’ van <span style="color:#006600;">Porcupine Tree</span> – waarvan de overigens sublieme tracks gewoon op het net verschenen reguliere album hadden kunnen staan. Een stortvloed die als hoofddoel heeft de catalogus van de bands uit te melken en veel geld te verdienen. Fans met angst zoals ik die kopen het toch wel.<br /></strong></span><strong><em><span style="color:#006600;"><span style="font-family:verdana;font-size:85%;">Maar naast </span></span></em><span style="font-family:verdana;font-size:85%;">deze stortvloed heerst er nu dus ook diarree. Een dunne maar langdurige stroom aan releases van progbands die het nodig vinden muziek te spelen die al gespeeld is en wordt, die 'koekkoek ene dreun' laten horen en die nauwelijks of geen toegevoegde waarde bieden. Bovendien, maar dat is een discus- sie voor een later moment, lijkt terugkijken bij dit soort bands tot ‘kunst’ verheven, terwijl vooruitkijken niet aan de orde is. Dit soort produkten als 'progressief' wegzetten zou dan ook een belediging zijn aan het adres van bands die wel creatief en inno- vatief bezig zijn. </span></strong><br /><strong><span style="font-family:verdana;font-size:85%;"><br /></span></strong><strong><span style="font-family:verdana;font-size:85%;"><p><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5203097264967338914" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi5QpP4EUMN6sHox7Y_MYFRHJftmhB9oaqwK_R6X0gGroodjjLbQbL1olPePGJU3oxdTq6vQu6G9MgIt4y3yG3qdLrdQS_Zo0K1k2YpR04rwETe4edCh_Se_pgOx5fwgNC4gTAA/s320/wc.jpg" border="0" /><br /></span></strong></p><span style="font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><strong><em><span style="color:#006600;"></span></em></strong></span></span><p><span style="font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><strong><em><span style="color:#006600;">Om u te behoeden</span></em> voor buikloop, doorgaans veroorzaakt door het Rotavirus, noem ik u een aantal volstrekt overbodige bands en releases waarbij ik heruitgaven buiten beschouwing laat: <span style="color:#006600;">Soniq Circus</span> met het gelijknamige album, <span style="color:#006600;">Ad Infinitum</span> idem dito, <span style="color:#006600;">Ampera</span>, <span style="color:#006600;">Chain</span> met ‘.Exe’, <span style="color:#006600;">Chandelier</span>, <span style="color:#006600;">Cliffhanger</span> zo’n beetje alle albums, <span style="color:#006600;">Deluge Grander</span>, <span style="color:#006600;">Deus ex Machina</span>, <span style="color:#006600;">Enchant</span>, <span style="color:#006600;">Final Conflict</span>, <span style="color:#006600;">The Gift</span> met het in 2006 verschenen en door velen onterecht opgehemelde ‘Awake & Dreaming’, <span style="color:#006600;">In Nomine</span>, <span style="color:#006600;">Kaipa</span> met uitzon- dering van de eerste generatie albums, <span style="color:#006600;">Karmakanic</span><span style="color:#000000;">, </span><span style="color:#006600;">Like Wendy</span>, <span style="color:#006600;">Magenta</span> met de gehele discografie, <span style="color:#006600;">Mark I</span>, <span style="color:#006600;">Metaphor</span>, <span style="color:#006600;">Moria Falls</span>, <span style="color:#006600;">The New Groove Project</span>, <span style="color:#006600;">Poor Genetic Material</span>, <span style="color:#006600;">Submarine Silen- ce</span>, <span style="color:#006600;">The Tea Party</span>, <span style="color:#006600;">Tiles</span>, <span style="color:#006600;">Tristan Park</span>, <span style="color:#006600;">Twin Age</span> en ga zo maar verder. Toegevoegde waarde: nul (0), innovativiteit: nul (0), durf: nul (0), aberratie van het darmstelsel: tien (10).<br /><em><span style="color:#006600;">Wat verder</span></em> in de relevante markt opvalt is het schrijnend gebrek aan kritisch vermogen binnen de progscene. Er zijn bladen en sites die het als een verraad aan de eigen favoriete muziek lijken op te vatten als er een negatieve noot moet worden gekraakt. Via ‘enerzijds-anderzijds-gepolder’ lijken sommige recensies eindelijk eens negatief uit te komen om uiteindelijk en per saldo toch weer de veilige achteruitgang te kiezen via een hoge score die niet door het verhaal wordt gesteund of via het typische Ne- derlandse compromis: de neutrale score.<br /><em><span style="color:#006600;">Nu is recenseren</span></em> niet eenvoudig. Soms hangt de mening er tussen- in en dan is het lastig kiezen. Dat geef ik ruiterlijk toe. Ook op ProgLog AFTERglow zullen er ongetwijfeld relikwieën te vinden zijn van onvoldoende stellingname. Tegelijkertijd zijn er ook kritische geluiden te lezen en lage tot zeer lage scores te vinden. Een portfolio aan plussen en minnen die recht doet aan de realiteit.</strong><br /></span></span><strong><span style="font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><em><span style="color:#006600;">Dat is wat</span></em> er bij andere sites en sommige bladen aan ontbreekt. Er zijn er zelfs die ervoor schijnen te kiezen alleen de ‘goede’ albums te recenseren. De lezer zou eens kunnen denken dat er in de prog ook slechte werkstukken worden geproduceerd. Zo stond er jaren in de colofon van het inmiddels helaas ter ziele prog- blad ‘Background Magazine’ het volgende “As you can see we mainly concentrate ratings on the better stuff. No need to put much effort in classifying ‘below average’ material specifically”. Ongelooflijk. Een beleidskeuze dus om de potentiële koper van progmuziek niet goed te informeren!<br /></span></span></strong><strong><span style="font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><em><span style="color:#006600;">Is er een oplossing?</span></em> De klant c.q. de koper is een belangrijke, zo niet de belangrijktse speler op het veld. Als die besluit de bagger niet meer aan te schaffen dan scheelt dat en zal er op den duur een kwalitatieve zuivering plaatsvinden. Ik ga zelf subject van een therapie worden om mijn angst om iets te missen te over- winnen en ga genuanceerder aanschaffen.<br /><span style="color:#006600;">Voor de bands</span>, artiesten en platenmaatschappijen die de ge- noemde diarree veroorzaken heb ik het volgende advies: eenmaal daags een sachet ‘Movicon’ en de diarree verdwijnt binnen een paar dagen als sneeuw voor de zon. Nog wel twee weken blijven doorslikken als de klachten zijn verdwenen. De klachten kunnen bij het niet afmaken van de kuur terugkomen. Mochten de klachten niet overgaan dan kan de begindosering worden verhoogd tot twee sachets per dag. Als de klachten dan nog niet verdwijnen wordt geadviseerd uw huisarts te raadplegen. <span style="color:#006600;">JoJo (05-2008)</span></span></span></strong></span></span></span></span></span></span></span></span></p>AFTERglowhttp://www.blogger.com/profile/04670779739170354442noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-37056682.post-68961287890530939482008-02-04T02:22:00.000-08:002008-11-15T00:18:15.602-08:00<strong><span style="font-family:Verdana;font-size:130%;"><span style="color:#006600;">DISTRIBUTED BEING</span> ProgSoap12 </span></strong><br /><strong><span style="font-family:Verdana;font-size:130%;">DE ONDERGANG VAN ALBUM EN CD </span></strong><br /><br /><strong><span style="font-family:Verdana;font-size:85%;"><span style="color:#006600;"><em>Er is veel</em></span> aan de hand in het marktsegment 'muziek'. </span></strong><strong><span style="font-family:Verdana;font-size:85%;">Sterker nog, het einde der tijden lijkt aangebroken. CD-zaken gaan op de fles, recent nog Playland in Delft - de eigenaar gaat zich toeleggen op de verkoop van kraaltjes .... - </span></strong><strong><span style="font-family:Verdana;font-size:85%;">en Boudisque in Amsterdam en de jeugd koopt nauwelijks CD's meer en download illegaal dan wel tegen betaling losse tracks voor hun iPod en MP3 speler. Het publiek dat zich nog wel richt op het medium 'compact disc' ver- grijst en daar ben ik zelf met mijn bijna 50 dienstjaren en mijn haarbeeld zienderogen een vertegenwoordiger van. Hoogstwaar- schijnlijk zal het voor die doelgroep dan ook steeds moeilijker worden om nog CD's aan te schaffen.<br /><em><span style="color:#006600;">Ook de Free Record Shop</span></em> - allang niet meer het domein van een prog- en symfoliefhebber - ziet er inmiddels uit als een 'outlet store' waar het gaat om schamele restjes CD's en richt zich steeds meer op 'games' en DVD's. Dat was vroeger wel anders. Ik zie Hans van Breukhoven nog zitten in zijn eerste platenzaakje op het holletje op het Broersveld naar de Hoogstraat te Schiedam. Ik kwam er in de jaren zeventig zeer regelmatig, in dat pijpenlaatje met links en rechts bakken vol met LP's.<br /><br /></span></strong><strong><span style="font-family:Verdana;font-size:85%;"></span></strong><strong><span style="font-family:Verdana;font-size:85%;"></span></strong><strong><span style="font-family:Verdana;font-size:85%;"></span></strong><strong><span style="font-family:Verdana;font-size:85%;"></span></strong><p align="center"><strong><span style="font-family:Verdana;font-size:85%;"><em><span style="color:#006600;"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5163114767409569394" style="WIDTH: 105px; CURSOR: hand; HEIGHT: 102px" height="102" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0EXVchRqgzFxBqnTqYojBbQ1U5df6osj_WU9BVzmndIKJMceAulfzndX0YhDjzOnNHzzr-Br2VB0Szd6-HcUfOmPj2vrv0yAngigloMB_Udqd3C8H9pyRwx4wrpiU-p5XqJGI/s320/Doelen_front.jpg" width="153" border="0" /><br /></span></em></span></strong></p><p align="left"><span style="font-family:verdana;font-size:85%;"><strong><br />Als ik hem bezocht voor een witte plaat - voor de jonge lezertjes onder ons, ook wij grijsaards waren toen als hippiehonden ille- gaal bezig en kochten 'bootlegs' van liveconcerten - dan zei Hans steevast "ga even zitten, wil je een bakkie koffie?". Tijdens het verorberen van het bakje pleur moest je dan al betalen zonder dat je ook maar iets van die witte LP had gezien, dook Hans in een min of meer verborgen kartonnen doos, toverde daar de letterlijk en figuurlijk witte plaat <span style="color:#006600;">'Pink Floyd</span> De Doelen 1970" uit en dan moest je snel wegwezen. Als de dood was hij dat hij en ik betrapt werden op de verkoop en aanschaf van een 'bootleg'. Levensge- vaarlijk. Later is het nog goed gekomen met Hans, zoals u weet, en heb ik hem nooit meer in levende lijve gezien. Slechts nog op televisie met 'bootleg Connie' aan zijn zijde.<br /></strong></span><span style="font-size:85%;"><strong><span style="font-family:Verdana;"><em><span style="color:#006600;">Of het zo erg</span></em> zal worden dat ik CD's op zijn best nog via Internet kan aanschaffen en dat ik CD's op z'n slechtst helemaal niet meer kan aanschaffen, dat betwijfel ik. Het zal wat moeilijker worden, wellicht obscuurder en kleinschaliger, maar er zullen naar mijn mening altijd geluidsdragers met muziek te koop blijven. De LP is immers ook nooit volledig verdwenen en maakt zelfs een beschei- den comeback. De Plaatboef in Rotterdam heeft zelfs weer een aparte hoek met 'Nieuwe LP's'.<br /></span><span style="font-family:Verdana;"><em><span style="color:#006600;">Een ingrijpender</span></em> en gevaarlijker ontwikkeling is het gegeven dat het succes van de MP3's en iPods bij de jeugd en de daaraan gekoppelde voorkeur voor 'zappen' ervoor zorgt dat de samen- hang van het album verdwijnt. En er wellicht toe leidt dat bands en artiesten geen albums meer maken op de traditionele wijze. Immers, een jongeling noemt zich tegenwoordig al fan van <span style="color:#006600;">Led Zeppelin</span> als hij of zij 'Stairway to Heaven' op de iPod heeft staan. Iets waartegen Steven Wilson van <span style="color:#006600;">Porcupine</span> <span style="color:#006600;">Tree</span> recent op onze mainsite ´<a href="http://www.progopinion.blogspot.com/"><span style="color:#cc6600;">ProgLog AFTERglow</span></a>´ ageerde. Je bent een fan als je de gehele catalogus van een band in officiële vorm bezit en niet een paar losse tracks, als je weet welk nummer na nummer 4 komt, het bijbehorende boekje spelt en precies weet wie het album waar en wanneer heeft opgenomen en wie er op meespelen. Dat weten velen tegenwoordig niet meer. De echte fan is aan het verdwijnen en daarmee de synergie, structuur en zelfs de noodzaak van een album.</span></strong></span><br /><strong><span style="font-family:Verdana;font-size:85%;"><span style="color:#006600;"><em>En als de luisteraar</em></span> er al toe beslist om een album integraal te downloaden dan laat de techniek het toe om de tracks in die volgorde te zetten die je het beste uitkomt of die je het lekkerst vindt klinken. Al heeft de artiest na een zorgvuldig wegingsproces er bewust voor gekozen om een bepaalde compositie het album te laten aftrappen, de luisteraar zet de track doodleuk aan het einde. Het concept-album zat al in het verdomhoekje maar verwordt in deze werkwijze tot een boek waarin de bladzijden in de verkeerde volgorde zitten of waarbij je eerst het einde leest om te zien wie de moord heeft gepleegd om daarna eventueel de rest van het boek te lezen.<br /></span></strong><strong><span style="font-family:Verdana;font-size:85%;"><em><span style="color:#006600;">Ik moet er niet aan denken</span></em> dat ik in de toekomst geen CD's meer zou kunnen kopen en mij zou moeten verlaten op downloaden. Hoe zit het dan met de prachtige booklets, teksten en andere hoesinfo? Ook downloaden van het net? Wat een armoe. Om nog maar niet te spreken over het stijgen van de prijzen van de tweede hands CD's. Die worden binnen deze muziekcultuur allen tot een 'collectors item'.<br /></span></strong><strong><span style="font-family:Verdana;font-size:85%;"><span style="color:#006600;">Is het tij nog te keren?</span> Wellicht met een advies dat ik u overi- gens, om andere redenen, ook zonder deze dramatische ontwik- kelingen zou hebben gegeven: blijf zoveel mogelijk CD's kopen en stop met kopiëren en downloaden. Wij grijsaards zijn immers met velen. Maar ik vrees met grote vrezen ... <span style="color:#006600;">JoJo (02-2008)</span></span></strong> </p></span></span>AFTERglowhttp://www.blogger.com/profile/04670779739170354442noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-37056682.post-59087975657606246752007-12-18T07:01:00.000-08:002008-11-15T00:18:15.724-08:00<span style="font-family:verdana;font-size:130%;color:#006600;"><strong>DISTRIBUTED BEING <span style="color:#000000;">ProgSoap11</span></strong></span><br /><span style="font-family:verdana;font-size:130%;color:#000000;"><strong>HATFIELD IN VLAARDINGEN</strong></span><br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8U00Tf7ZfTOiMGZtaGiMM8pSDolRXLUIOnyKROWYseRUTlkeMPZz_rGRRZQDWlM17-e3E3Mih6ASulL99dEDbssO9LGGl1QpA79prSYXmaz71upcOq68kh45-nFe_QzXruB1B/s1600-h/hatfield.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5145350030639585362" style="CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8U00Tf7ZfTOiMGZtaGiMM8pSDolRXLUIOnyKROWYseRUTlkeMPZz_rGRRZQDWlM17-e3E3Mih6ASulL99dEDbssO9LGGl1QpA79prSYXmaz71upcOq68kh45-nFe_QzXruB1B/s320/hatfield.jpg" border="0" /></a><br /><span style="font-family:verdana;font-size:85%;"><strong><span style="color:#006600;"><em></em></span></strong></span><br /><div><p align="left"><span style="font-family:verdana;font-size:85%;"><strong><span style="color:#006600;"><em>Breaking News</em> ...... </span><span style="color:#000000;">Hatfield and the North in De Harmonie in Vlaardingen. Alleen dat was wel op 16 april 1975. Ik</span> moest er deze week aan denken toen ik er langs reed. En dat doe ik niet zo vaak. Een Schiedammer heeft het namelijk niet zo op Vlaar- dingen ... bij wijze van spreken.<br /><span style="color:#006600;"><em>De Harmonie</em></span> was een kleine zaal bij de Stadsgehoorzaal in Vlaardingen. Er konden zo'n 250 man in en die waren er ook op die gedenkwaardige avond. Natuurlijk was ik er ook. Ik woon en woonde niet alleen om de hoek in Schiedam maar was en ben een adept van de Canterbury scene en dus ook van <span style="color:#006600;">Hatfield and the North</span>. Zo toog ik met een drietal vrienden naar de stad der Haringkoppen. De entree bedroeg 3 gulden 50. Erg laag, ook voor die tijd. Zoals de plaatselijke krant Het Vlaardingsch Dagblad vooraf schreef "de prijs is laag door de bereidwilligheid van de artiesten die het brengen van hun kreativiteit belangrijker vinden dan het overcommercieel maken van muziek".<br /></strong></span><span style="font-family:verdana;font-size:85%;"><strong><span style="color:#006600;"><em>In het</em></span> voorprogramma speelde saxofonist <span style="color:#006600;">Lol Coxhill</span>, die eenzaam solo speelde. Hij ging tekeer als een beest, dat weet ik nog wel, al kan ik de muziek niet goed meer voor de geest halen. Gespannen als ik was, wachtend op de hoofdact. En toen betrad Hatfield het podium in de gouden bezetting van <span style="color:#006600;">Stewart</span>, <span style="color:#006600;">Sinclair</span>, <span style="color:#006600;">Miller </span>en <span style="color:#006600;">Pyle</span>. Vriend Jan van Velzen had stiekem een cassette recordertje mee naar binnen gesmokkeld, hetgeen niet zo moeilijk was in die tijd, en nam het concert heimelijk op met het apparaat half onder zijn geborduurde Afghaan. Het heeft geleid tot een abominabele kwaliteit met zelfs Jan's hartslag tussen de tracks door ... maar dit terzijde, al speelt het opnemen nog een onverwachte en voor ons historische rol op deze avond.<br /></strong></span><span style="font-family:verdana;font-size:85%;"><strong><span style="color:#006600;"><em>Hatfield</em> </span>trapte af met een uur voor de pauze, waarin tracks van het debuutalbum werden gespeeld, aangevuld met improvisaties. Na de pauze speelde men 'The Rotter's Club' integraal en op een fenomenale wijze, waarbij vooral Dave Stewart excelleerde op toetsen. Ik vond het concert zo briljant dat het album de dagen erna steevast de draaitafel sierde.<br /><span style="color:#006600;"><em>In de pauze</em></span> van het concert gebeurde er iets memorabels. De bandleden moesten van het podium af naar de kleedkamer recht vooruit door de zaal lopen, tussen het publiek door. Vriend Van Velzen, u weet wel van die illegale opnames, zat aan het gangpad en opeens bleef Richard Sinclair staan en sprak hem aan over de cassetterecorder die onhandig verborgen op de schoot lag. Op een of andere manier was hem dat opgevallen en dat liet hij merken terwijl hij de recorder schouwde en ons onderwijl vroeg wat wij van het concert vonden. Wij waren betrapt geschrokken en natuurlijk lam geslagen doordat Sinclair ons aansprak. Sinclair !!!! Hij schatte de krakkemikkige opnameapparatuur blijkbaar als ongevaarlijk in, zei "Enjoy the concert" of woorden van gelijke strekking en beende weg naar de kleedkamer, zijn kompanen achterna en ons antwoord over de kwaliteit van het concert niet eens afwachtend.<br /><span style="color:#006600;"><em>Ik zal dit</em></span> nooit vergeten en uiteraard het briljante concert ook niet. Het is de enige keer dat ik Hatfield live zag, al heb ik Richard Sinclair nog een aantal malen zien optreden met <span style="color:#006600;">Caravan</span>. Een memorabele avond, in Vlaardingen notabene. <span style="color:#006600;">Harry 'JoJo' de Vries<br /><br /></span></strong></span><strong><span style="font-family:Verdana;font-size:85%;color:#006600;"><span style="font-size:78%;color:#000000;">Dit artikel werd eerder door JoJo gepubliceerd op</span> <a href="http://canterburyscene.ning.com/"><span style="color:#006600;">Canterbury Scene</span></a></span></strong></p></div>AFTERglowhttp://www.blogger.com/profile/04670779739170354442noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-37056682.post-55937123630367275942007-11-27T00:04:00.000-08:002008-11-15T00:18:15.818-08:00<strong><span style="font-family:Verdana;font-size:130%;color:#006600;">DISTRIBUTED BEING <span style="color:#000000;">ProgSoap10</span></span></strong><br /><span style="font-family:Verdana;font-size:130%;"><strong>IN MEMORIAM: RUUD</strong> <span style="font-size:100%;"><strong>(1956-2007)</strong></span></span><strong><br /><span style="font-family:Verdana;font-size:85%;"></span></strong><br /><strong><span style="font-family:Verdana;font-size:85%;"><em><span style="color:#006600;">Donderdag</span><span style="color:#006600;"> 22 november jl.</span></em> overleed plotseling Ruud, een goede vriend, van vroeger. Zo maar, van het ene moment op het andere. Hij was slechts 51 jaar en laat een prachtig gezin achter. Onwe- zenlijk. Onredelijk. En ik ben boos. Ik ben niet gelovig, streng atheïstisch zelfs. Mocht ik het bij het verkeerde eind blijken te hebben - ook ik weet het immers niet zeker; ik <em>geloof </em>dat er geen God bestaat - en </span></strong><strong><span style="font-family:Verdana;font-size:85%;">ik kom de Schepper nog een keer tegen dan laat ik hem (of haar) alle hoeken van de grote kamer die Hemel of Hel heet zien. "Hoe haal je het in je botte hoofd om, naast alle mondiale ellende die je maar laat voortduren, een goed mens van maar 51 plotsklaps te laten overlijden?" Dat zou ik de Schepper toeschreeuwen. Om na het gegeven antwoord een fikse klap uit te delen. En dan laat ik mij nog voorzichtig uit ... Als ik het antwoord al afwacht. </span></strong><br /><strong><span style="font-family:Verdana;font-size:85%;"><em><span style="color:#006600;">In deze poel</span></em> van ellendige emoties, schemeren en schitteren echter toch al weer wat lichtpuntjes ... namelijk de herinneringen. Zoals </span></strong><strong><span style="font-family:Verdana;font-size:85%;">de trouwe bezoekers van AFTERglow en de sidekickpage Distributed Being weten, gaat deze rubriek over gebeurtenissen in het dagelijks leven van de redacteuren, daar waar er een relatie ligt met progressieve rock. Waar zit de relatie met de muziek in dit trieste relaas?</span></strong><br /><strong><span style="font-family:Verdana;font-size:85%;"><em><span style="color:#006600;">Het antwoord</span></em> is simpel: Ruud was een liefhebber van de prog- en symfo: het oude <span style="color:#006600;">Genesis</span>, <span style="color:#006600;">King Crimson</span>, <span style="color:#006600;">Frank Zappa</span>, <span style="color:#006600;">Caravan<span style="color:#000000;">,</span> Yes </span>en vooral <span style="color:#006600;">Pink Floyd</span>. Hoewel mijn relatie met hem niet meer de intensiteit van vroeger had, was hij vaak in mijn gedachten. Als ik aan vakanties met hem in Spanje dacht, aan de schooltijd, Café de Quibus in Schiedam, het voetbal bij Hermes DVS, aan de vele feesten uit de jaren zeventig en tachtig en natuurlijk als ik genoemde muziek beluisterde. </span></strong><br /><strong><span style="font-family:Verdana;font-size:85%;"><span style="color:#006600;"><em>Pink Floyd</em></span> loopt en liep als een rode draad door ons vriendencultuurtje. Zoals ik al eerder schreef, Floyd stond niet alleen garant voor briljante muziek, het was een soort levens- wijze. Je dacht 'Floydiaans'. Dat gold ook voor Ruud. Bovendien kende hij als geen ander teksten integraal uit het hoofd en zong en declameerde ze regelmatig. In de kroeg, de fietsenstalling van school of zo maar op straat kon het gebeuren dat hij spontaan uitbarstte in de tekst van 'Billy The Mountain' van Zappa, inclusief de rare uithalen en fratsen van zangers <span style="color:#006600;">Mark Volmann</span> en <span style="color:#006600;">Howard Kaylan</span>. Of in 'Dancing with the Moonlit Knight' van 'Selling England by the Pound' van Genesis en niet te vergeten 'Epitaph' van King Crimson. En natuurlijk de tekstflarden van 'Echoes' van Floyd of 'Shine on you Crazy Diamond'. </span></strong><strong><span style="font-family:Verdana;font-size:85%;">Hij kende ze allen uit die prachtig geboetseerde kop. </span></strong><br /><br /><p><strong><span style="font-family:Verdana;font-size:85%;"></span></strong></p><p><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5137444195675220898" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgRF9sJ4g0zBM3KvnGaHhsIs1g-BE4bwe3hxVqEule0qhm5ltKlJP7pbRxg-gsguwcuxtmuk5N7F_KYbqXMTYiK-IA4KZUEsc3zjG5xPzBSHrLKYHePCXf2eNImJ5N3_26VRTqf/s320/Pompeii01.jpg" border="0" /><br /><strong><span style="font-family:Verdana;font-size:85%;"><span style="color:#006600;"><em>En wat te denken</em></span> van het gedenkwaardige moment dat ik samen met hem en een aantal anderen half jaren zeventig naar Hal4 in Rotterdam toog om daar op een groot scherm de film 'Pink Floyd at Pompeiji' te aanschouwen. Ruud probeerde zo'n belevenis ook in gebaar beeldend te maken. Wij zaten daar in een zaal met publiek en ik zal nooit vergeten dat hij ineens opstond tijdens de astrale track 'Careful with that Axe Eugene' daar waar <span style="color:#006600;">Roger Waters</span> agressief op die manshoge gong slaat, en synchroon met Waters en precies getimed die slaande beweging op een denkbeel- dige gong maakte. Hilariteit alom. </span></strong><br /><strong><span style="font-family:Verdana;font-size:85%;"><span style="color:#006600;"><em>Ook maakten</em></span> wij de reis naar Londen om daar in 1980 in Earl's Court 'The Wall' te zien. Ik heb de foto's en dia's voor mij liggen. Volgens mij heeft Ruud het 'luchtgitaar' spelen avant la lettre uitgevonden want hij speelde met <span style="color:#006600;">David Gilmour</span> mee tijdens diens geweldige solo in 'Comfortably Numb' en deed dat nog eens dunnetjes over toen wij nadien dezelfde show van Floyd nog een keer zagen in Dortmund. Kortom: Ruud was heel veel, maar hij was ook muziek. Jammer dat hij zijn eerste schreden op het actief spelen van muziek nooit heeft doorgezet. Hij was immers de enige en eerste op school die warempel een Farfisa orgel had. Dat was jaloersmakend ... </span></strong><br /><strong><span style="font-family:Verdana;font-size:85%;"><em><span style="color:#006600;">Het is allemaal over</span></em> ... of nee ... het is helemaal niet over. Alle herinneringen zijn er nog, levendiger dan ooit. Ik zal hem nooit vergeten. </span></strong><strong><span style="font-family:Verdana;font-size:85%;">Ruud: he's at The Darkside of the Moon (and the moon is mine). <span style="color:#006600;">Harry 'JoJo' de Vries (11-2007)</span></span></strong></p>AFTERglowhttp://www.blogger.com/profile/04670779739170354442noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-37056682.post-61170832440074073262007-11-12T04:50:00.000-08:002008-11-15T00:18:15.908-08:00<span style="font-family:Verdana;color:#006600;"><span style="font-size:130%;"><strong>DISTRIBUTED BEING</strong> <span style="color:#000000;"><strong>ProgSoap9</strong></span></span></span><br /><strong><span style="font-family:Verdana;font-size:130%;">DE ROTTERS CLUB</span></strong><br /><strong><span style="font-family:Verdana;font-size:130%;"></span></strong><br /><span style="font-family:Verdana;font-size:85%;"><strong><em><span style="color:#006600;">Een aantal weken</span></em> terug liep ik in de prima boekhandel Donner in Rotterdam. Zo'n literaire verzamelplaats waar ik uren zou kunnen doorbrengen. Ik had reeds mijn slag geslagen op de verdieping waar de romans te vinden zijn en had voor mijn werk de almaar uitdijende afdeling 'Management' bezocht waar ik steeds vaker de indruk krijg dat iedere schrijver van dit soort boeken direct als een 'managementgoeroe' wordt gepresenteerd.<br /><em><span style="color:#006600;">Net toen</span></em> ik het pand wilde verlaten viel mijn oog op een roman met de titel 'De Rotters Club', geschreven door Jonathan Coe. "De Rotters Club?" dacht ik, uiteraard direct associërend met het briljante gelijknamige album van <span style="color:#006600;">Hatfield and the North</span>. Deze gedachte natuurlijk meteen uit het hoofd zettend want welke romanschrijver zou immers een progrockband uit de jaren zeventig als subject van zijn boek kiezen. Dat zou niet echt verkopen, zo was mijn indruk. De nieuwsgierigheid was echter gewekt. </strong></span><span style="font-family:Verdana;font-size:85%;"><strong><br /></strong></span><span style="font-family:Verdana;font-size:85%;"><strong><p></strong></span></p><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5131942643991425778" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh1vFZuYSBVqXrU-QR5LEJKO5epT3ICv6jT5zpoIgIJdASpdDXpk50v_U1xLwUuZ9V6VrEcIfUQg-uYeArMSvTrG8cXpMkoI0BGgY9ptJgGnxl7sVyMz54I_CMwthKEzdG5EwZr/s320/97442.jpg" border="0" /> <p></p><p><span style="font-family:Verdana;font-size:85%;"><strong><em><span style="color:#006600;">Ik nam</span></em> het boek in de hand, las de flaptekst en bladerde gehaast door het lijvige geheel. En wat schetste mijn verbazing: bij wijze van spreken op iedere pagina kwam ik namen tegen van <span style="color:#006600;">Yes</span>, <span style="color:#006600;">Jethro Tull</span>, <span style="color:#006600;">Pink Floyd</span>, <span style="color:#006600;">Robert Wyatt</span>, <span style="color:#006600;">Henry Cow</span>, <span style="color:#006600;">King Crimson</span>. Bovendien bleek het verhaal gelardeerd met songteksten van 'Tales from Topographic Oceans' en maakten de hoofdperso- nen verwijzingen naar tracktitels van de albums van Hatfield and the North. Hoewel ik een fervent lezer ben, zei de naam van de schrijver mij slechts vaag iets. Toch besloot ik, al was het alleen maar vanwege de titel en de verwijzingen, om het boek snel aan te schaffen. En dat bleek nadien absoluut geen verkeerde beslissing.</strong></span><br /><strong><span style="font-family:Verdana;font-size:85%;"><span style="color:#006600;"><em>Het boek</em></span> geeft een prachtige zedenschets van de jaren zeventig en vertelt het verhaal van vier schoolvrienden die de wereld, de meisjes, het leven en ook de muziek ontdekken. En, het zal u niet verbazen, dan met name de progressieve en symfonische rock uit die tijd. Zoals het een groepje vrienden in de puberteit betaamt willen zij hun stoerheid benadrukken door het kiezen van een naam voor hun vriendencirkel. En die naam wordt, u raadt het al, 'De Rotters Club'. Ik verslind het boek op dit moment. Goed geschreven, beeldend en het is voor een liefhebber van progrock natuurlijk een weldaad. En wellicht het belangrijkste, ik herken mij zeer in deze groep van middelbare scholieren. Ook ik maakte van een vergelijkbare groep deel uit, in diezelfde periode en met soortgelijke hobbies en voorkeuren: de kroeg in, muziek maken, prog en symfo beluisteren, onze favoriete bands nareizen en al doende het leven en de meiden leren kennen.<br /></span></strong><strong><span style="font-family:Verdana;font-size:85%;"><em><span style="color:#006600;">Kortom,</span></em> het boek van Jonathan Coe is een feest der herkenning en maakt op die wijze uiteenlopende emoties bij mij los. Het mooie is dat het boek ten tijde van verschijnen in 2000 zelfs topverkoop- cijfers haalde. Een heerlijke gedachte want dat betekent dat veel lezers die niets met prog of symfo hebben, er al lezend toch mee te maken hebben gekregen. Wellicht heeft dat nog wat zieltjes gewonnen voor onze favoriete muzieksoort. </span></strong><br /><strong><span style="font-family:Verdana;font-size:85%;"><em><span style="color:#006600;">Voor een ieder</span></em> die zijn pre-adolescentie in de jaren zeventig beleefde en fan is van progressieve rock, is dit boek een abso- lute 'must'. Ik ga snel verder lezen en ga vanavond 'The Rotters Club' van Hatfield beluisteren. De klok terug, mij verbeelden dat ik nog jong ben. <span style="color:#006600;">JoJo (11-2007)</span></span></strong><span style="color:#006600;"> </span></p>AFTERglowhttp://www.blogger.com/profile/04670779739170354442noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-37056682.post-58232471824726955452007-10-29T02:12:00.000-07:002008-11-15T00:18:16.063-08:00<span style="font-family:Verdana;font-size:130%;color:#006600;"><strong>DISTRIBUTED BEING <span style="color:#000000;">ProgSoap8</span></strong></span><br /><strong><span style="font-family:Verdana;font-size:130%;">OUTCAST OF THE ISLAND </span></strong><br /><strong><span style="font-family:Verdana;font-size:130%;"></span></strong><br /><strong><span style="font-family:Verdana;font-size:85%;"><em><span style="color:#006600;">Afgelopen week</span></em> was ik op vakantie op het onvolprezen Terschel- ling. Op een Waddeneiland en dat nog wel een paar dagen nadat de literaire held van mijn jeugd Jan Wolkers was overleden, op het bijna belendende eiland Texel. Daar werd zelfs in het lief- tallige Terschellingse dorpje Midsland aandacht aan besteed in de plaatselijke boekhandel. </span></strong><br /><strong><span style="font-family:Verdana;font-size:85%;"><em><span style="color:#006600;">Op vakantie</span></em> gaan betekent voor mij ook een boxje samenstellen met CD's die mee moeten. Dit keer waren oog en oor gevallen op ondermeer de nieuwe albums van <span style="color:#006600;">Abigail's Ghost</span> en <span style="color:#006600;">Black Bonzo</span>, oudjes zoals <span style="color:#006600;">Fish</span> met 'Raingods with Zippos', <span style="color:#006600;">Jack Bruce</span> met het geweldige liveoptreden uit 1975, altijd <span style="color:#006600;">Nick Drake</span> dit keer met 'Five Leaves Left', altijd <span style="color:#006600;">Pink Floyd</span> nu met 'The Division Bell' en een album dat al heel lang niet was beluisterd namelijk 'An Outcast of the Islands' van <span style="color:#006600;">Colin Bass</span>. Een lekker werkstuk met helaas een significant aantal zeurnummers zoals 'Denpasar Moon'. Meegenomen om het eilandgevoel te bekrachtigen zal ik maar zeggen al heeft de landerige, zweterige sfeer van de exotische eilanden die Bass bezoekt maar weinig van doen met de tot fietsen, vliegeren en wandelen aanzettende kilte en wind van Terschelling. </span></strong><br /><strong><span style="font-family:Verdana;font-size:85%;"><br /></span></strong><strong><span style="font-family:Verdana;font-size:85%;"><p><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5127119196196395378" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbo6Bdcs_13xwpOaSjSc0bpOkYT9tE8sriFbXR_GX9mtWhtfYwRSS9s9WSsOCLblohDI2vyq1gxGby3MNCCU6joLZsoLYhge0InGbFIyd952Gxc3jRQpZq0ECZHc6csFbfXorA/s320/145361.jpg" border="0" /></span></strong></p><br /><strong><span style="font-family:Verdana;font-size:85%;"><em><span style="color:#006600;"></span></em></span></strong><p><strong><span style="font-family:Verdana;font-size:85%;"><em><span style="color:#006600;"></span></em></span></strong></p><p><strong><span style="font-family:Verdana;font-size:85%;"><em><span style="color:#006600;">Verblijvend</span> </em>in een mooi vakantiehuis met de clichématige naam 'De Fazant', traditioneel tijdens de herfstvakantie tezamen met uiteraard vrouw, kind, zwager, schoonzus en alweer een kind deed zich op een avond de volgende onheilspellende gebeurtenis voor. Een deel van de familie vond het nodig te kijken naar het televisieprogramma 'Op zoek naar Evita', een soort 'musical idols' waarin men op zoek gaat naar een hoofdrolspeler voor de nieuwe Nederlandse musical 'Evita'. Uiteraard onder het toeziend oog van de onvermijdelijke Joop van den Ende. U weet wel die man die alles terugbrengt tot oppervlakkige rotzooi en die het nu zelfs waagt de bijna-prostituee en licht fascistoide Evita Perron tot object van entertainment te maken. Niet alleen dus via die op handen zijnde musical maar ook nog via een gelieerd TV-program- ma waarbij de dubieuze referenties van Evita Perron natuurlijk volledig onbelicht bleven.</span></strong><br /><strong><span style="font-family:Verdana;font-size:85%;"><em><span style="color:#006600;">Uiteraard</span></em> had ik besloten niet naar dit verschrikkelijke amuse- ment te kijken en mij enigszins van de groep afgescheiden aan de eettafel genesteld. De box met prog- en symfoalbums voor mij, een fles rode wijn binnen mondbereik, de discman op het hoofd en op dat moment luisterend naar <span style="color:#006600;">Gazpacho's</span> 'Night'. Want die mocht ook mee. </span></strong><br /><strong><span style="font-family:Verdana;font-size:85%;"><em><span style="color:#006600;">In die context</span></em> ontstond er een wat surrealistische setting. <em>Ik</em> luisterend naar progrock waarvan een deel van de aanwezige familie, niet gehinderd door enige kennis, vindt dat het een soort muzikaal fossiel uit een verre tijd is. <em>Zij </em>gezeten voor de tele- visie. <em>Ik </em>wetend dat wat zich op dat scherm afspeelde mijlenver afstaat van waar ik naar luisterde. <em>Zij</em> denkend "hier gebeurt het, hoe kun je daar nu niet in geinteresseerd zijn?" Misschien dacht ik dat ook wel. En dan de flarden typische musicalzang die tijdens de stilte tussen de tracks van Gazpacho doorsijpelden in mijn oordopjes. Als indringers, opdringerig, bijna indoctrinerend, zoals het de hedendaagse media betaamt. </span></strong><br /><strong><span style="font-family:Verdana;font-size:85%;"><em><span style="color:#006600;">Ik hoorde</span></em> er op dat moment niet bij. Ik was volkomen geïsoleerd van de rest. Kijkend in mijn box met CD's waarin de zijkant van het album van Colin Bass goed leesbaar was met daarop de titel 'An Outcast of the Islands'. Inderdaad. Een perfecte beschrij- ving van mijn gevoel op dat moment, in die kamer, in dat huis op Terschelling op een kille avond in oktober. Een outcast, dat was ik. <span style="color:#006600;">JoJo (10-2007)</span></span></strong></p>AFTERglowhttp://www.blogger.com/profile/04670779739170354442noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-37056682.post-66238340954780962012007-10-11T01:16:00.000-07:002008-11-15T00:18:16.398-08:00<strong><span style="font-family:Verdana;"><span style="font-size:130%;color:#000000;"><span style="color:#006600;">DISTRIBUTED BEING</span> ProgSoap7</span></span></strong><br /><strong><span style="font-family:Verdana;"><span style="font-size:130%;color:#000000;">WEG MET DE SUPER JEWEL BOX</span></span></strong><br /><br /><strong><span style="font-family:Verdana;font-size:85%;"><em><span style="color:#006600;">Het opbergen</span></em> van alle CD-aankopen en zelfs af en toe vinyl levert nogal eens problemen op. Waar laat je het allemaal? Ik heb daar inmiddels een effectieve oplossing voor gevonden. Zo is er een zelf ontworpen cd-kast met ruimtebesparende schuifladen door een meubelmaker gefabriceerd en beleef ik nog steeds veel plezier aan de opengewerkte CD-kastjes met plankjes. Waarom zijn die zo mooi? Omdat alle CD's in volle glorie en op alfabet te aanschouwen zijn en de zijkantjes met de albumtitels zo schitterend staan te pronken. Hoe mooi is het immers om hele rijen met <span style="color:#006600;">'Pink Floyd'</span>, <span style="color:#006600;">'Porcupine Tree'</span> of <span style="color:#006600;">'Frank Zappa' </span>netjes en in slagorde te zien staan, klaar om bekeken of beluisterd te worden. Hoewel ... dat laatste ... het is al heel mooi om ze te zien staan ... draaien hoeft niet eens ...</span></strong><br /><strong><span style="font-family:Verdana;font-size:85%;"><em><span style="color:#006600;">Ik ben echter</span></em> een structuurfetisjist en raak wat van slag als de met mijzelf afgesproken structuur wordt doorbroken. Het is nog net niet zo erg dat ik in supermarkten een scheefstaand en dus dissident pak hagelslag rechtzet maar het komt in de buurt. Ik erger mij er in ieder geval wel aan. Eenzelfde gevoel heb ik bij het opbergen van alle geluidsdrager in huis. Het moet recht staan, geordend, op alfabet, dissidenten worden niet geaccepteerd, kortom de rijen moeten gesloten zijn. Helaas lukt dat niet altijd. Zo heb ik in de loop der jaren wanhopig oplossingen moeten zoeken voor digipacks, boxen, promo's en speciale uitgaven met een afwijkend formaat van bijvoorbeeld <span style="color:#006600;">King Crimson</span>, <span style="color:#006600;">Fish</span>, <span style="color:#006600;">Supersister</span>, <span style="color:#006600;">Alquin</span> en <span style="color:#006600;">Peter Gabriel</span>. Die 'vervuilen' het beeld immers en krijgen dan noodgedwongen een aparte plaats alwaar op dat moment weer keurige systematiek kan ontstaan. Orde moet er tenslotte zijn!<br /></span></strong><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5wCOUXtoOB1qXndR_m_jXI6R4Xq3GlhnKjc4nphoCjHo1Ux1VvEtPAS_d_i6zUXzXJdkNC4y4lPBXtEUo4lMfHnulpVm_QWuznbteG0528uhyphenhyphenN9qQx64dRI_jn-r6gbTN1PgP/s1600-h/Super_jewel_Box_CD.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5120001559326585650" style="WIDTH: 130px; CURSOR: hand; HEIGHT: 127px" height="108" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5wCOUXtoOB1qXndR_m_jXI6R4Xq3GlhnKjc4nphoCjHo1Ux1VvEtPAS_d_i6zUXzXJdkNC4y4lPBXtEUo4lMfHnulpVm_QWuznbteG0528uhyphenhyphenN9qQx64dRI_jn-r6gbTN1PgP/s320/Super_jewel_Box_CD.jpg" width="117" border="0" /></a> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9cTHifHqp2FJKsR1csJtKZg1BxZdcFV1JPywwwJjRyD0Z1JHCyDOpfh3L1reEvLL47FecwM5gszf3wfC_VmAy0LTXI5oH2SdvPgJg4FRoBkHxrKxtkmpgNIHbl7fGsS1WbHWG/s1600-h/naamloos.JPG"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5120002173506908994" style="WIDTH: 88px; CURSOR: hand; HEIGHT: 121px" height="176" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9cTHifHqp2FJKsR1csJtKZg1BxZdcFV1JPywwwJjRyD0Z1JHCyDOpfh3L1reEvLL47FecwM5gszf3wfC_VmAy0LTXI5oH2SdvPgJg4FRoBkHxrKxtkmpgNIHbl7fGsS1WbHWG/s320/naamloos.JPG" width="125" border="0" /></a><br /><br /><strong><span style="font-family:Verdana;font-size:85%;"><em><span style="color:#006600;">Ik hou mijn hart echter vast</span></em> voor een nieuwe ontwikkeling: er is een nieuw ontwerp voor het plastic CD-doosje. Het heet de 'Super Jewel Box' (de boosdoener is hierboven afgebeeld). Ik heb er al een paar bij De Plaatboef en bij Plato in Rotterdam zien staan en ik heb er zelfs een in huis. Het prima album 'Things Buried' van <span style="color:#006600;">Richard Barbieri</span> is namelijk getooid in zo'n nieuwerwets ding. En dat ontwerp gaat de zorgvuldig opgebouwde, geordende en prachtige rijen met CD's visueel doorbreken. Horizonvervuiling in de eigen kamer zal het dramatische gevolg zijn. </span></strong><br /><strong><span style="font-family:Verdana;font-size:85%;"><em><span style="color:#006600;">Wat is er aan de hand?</span></em> Het doosje is op een andere wijze open- gewerkt, het boekje zit er op een andere manier in en moet ook met een licht aangepaste handbeweging eruit gehaald of erin gedaan worden maar wat erger is .... het doosje vormt aan de voor- en zijkant geen geheel meer!! Uit de hoeken zijn hele hap- pen genomen waardoor ook de prints niet meer doorlopen. De visuele systematiek van de zijkant gezien klopt dus niet meer als alle CD's in de kast staan te pronken. Hele happen bederven het aanzicht. En ook de esthetiek van het door de voorkant schij- nende boekje is beduidend minder.</span></strong><br /><strong><span style="font-family:Verdana;font-size:85%;"><em><span style="color:#006600;">Een ramp</span></em> is zich derhalve ongemerkt aan het voltrekken. Onge- merkt maar ook zonder overleg. Wordt ons veelkopers van muziek iets gevraagd? Ik dacht het niet. De barricades moeten we op, de toegangsdeuren van platenmaatschappijen en fabrieken moeten worden afgesloten. 'Weg met de Super Jewel Box' zal op onze spandoeken te lezen zijn. Het barre tij moet worden ge- keerd. Structuurfetisjisten verenigt u!! <span style="color:#006600;">JoJo (10-2007)</span></span></strong>AFTERglowhttp://www.blogger.com/profile/04670779739170354442noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-37056682.post-87306234564911380402007-10-05T03:59:00.000-07:002008-11-15T00:18:16.506-08:00<strong><span style="font-family:Verdana;"><span style="font-size:130%;color:#006600;">DISTRIBUTED BEING <span style="color:#000000;">ProgSoap 6</span></span></span></strong><br /><span style="font-family:Verdana;"><span style="font-size:130%;"><strong>HET IS IETS MINDER MAG DAT?</strong> </span></span><br /><br /><strong><span style="font-family:Verdana;font-size:85%;"><span style="color:#006600;"><em>Toeval </em></span><span style="color:#000000;">bestaat niet, zo bleek mij deze week uit een aantal gebeurtenissen die toch wel heel erg met elkaar te maken lijken te hebben.</span></span></strong><br /><strong><span style="font-family:Verdana;font-size:85%;"><span style="color:#006600;"><em>Zo had ik </em><span style="color:#000000;">giste</span><span style="color:#000000;">renavond</span><em> </em></span>vrienden te eten. Ik schreef al eerder dat ik het heerlijk vind te koken en de hele avond aan tafel te hangen, het leed van de wereld doornemend en natuurlijk naar muziek luisterend. Eén van mijn disgenoten zoekt zijn muzikale heil in de singer/songwriters hoek. <span style="color:#006600;">John Hiatt</span>, <span style="color:#006600;">James Taylor</span> en <span style="color:#006600;">Nick Cave</span> scoren hoge ogen bij hem. Toch is hij niet wars van progressieve rock: <span style="color:#006600;">Pink Floyd</span> kan hem zeer bekoren en zo af en toe het oude <span style="color:#006600;">Genesis</span>. Toch heeft hij een uitgesproken mening over de prog en symfo in het algemeen. Zo liet ik hem <span style="color:#006600;">Dream Theater</span> horen, leende ik hem ooit een schijf van <span style="color:#006600;">The Flower Kings</span> (zeker ook niet mijn favoriet) en draaide gisterenavond <span style="color:#006600;">IQ</span>. Hij zei "het is wel mooi, het zit goed in elkaar maar het is allemaal zo veel" en "kan het niet wat minder". Ja, daar zit natuurlijk wel een kern van waarheid in. Prog- en symfonische rock: het is door- gaans niet weinig wat je hoort, zeg maar gerust (of ongerust): vééééél!!</span></strong><br /><strong><span style="font-family:Verdana;font-size:85%;"><em><span style="color:#006600;">Een tweede situatie</span></em> die met overdaad of juist met de essentie te maken heeft, is het feit dat ik op dit moment Marga Minco aan het herlezen ben. Moest 'Het Bittere Kruid' vroeger verplicht op de literatuurlijst van school staan, daarna ben ik haar echt gaan waarderen. Zij is namelijk de meesteres van het weglaten. Er staat geen woord te veel. Wat overblijft is 'kern' dus datgene wat werkelijk belangrijk is. Dat is ook de reden dat haar boeken zoals 'De Val' en 'Nagelaten Dagen' uiteindelijk zo dun zijn: alles = kern. </span></strong><br /><strong><span style="font-family:Verdana;font-size:85%;"><em><span style="color:#006600;">En wat schetste</span></em> mijn verbazing toen ik in de VPRO-gids van afgelopen week een interview las met <span style="color:#006600;">David Sylvian</span> in verband met het radioprogramma 'De Nacht van Sylvian'. Ook hij sprak over de kunst van het weglaten. Het toeval raakte mij zo dat ik zelfs besloot om het volgende citaat op onze mainsite <a href="http://www.progopinion.blogspot.com/"><span style="color:#006600;">ProgLog AFTERglow</span></a> te vermelden: ""Stilte is het beginpunt, de basisvoor- waarde waaruit ik werk. Muziek is geluid in een veld van stilte. Muziek, geboren uit stilte. Componeren is een proces. Soms merk ik: het is teveel. Ik moet dan terug, weghalen wat niet noodzake- lijk is. Hoeveel kun je weghalen, dat vind ik interessant". Aldus Sylvian.</span></strong><br /><p><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5117817422427681474" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" height="97" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0gKrh0mbn40JZGCtyUhoKboC9h6TJrVyUpBK66TXTWMohWf0GsJOFoTWJx82rGLK3fz-gWRpmd06kNhs2AYH-LbrCN5DRtmO28FvB9Iv2nE_M6oAAMPw0QX9jSROu1SxFltty/s320/image.jpg" width="151" border="0" /><strong><span style="font-family:Verdana;font-size:85%;"><span style="color:#006600;"><em>Een vierde voorval</em></span> lag in de omstandigheid dat ik, ook al deze week; dat maakt het allemaal zo bijzonder - om zakelijke redenen een oud artikel dat ik in 1999 schreef voor het kunstblad 'Musis' uit de archieven moest diepen. Daarin memoreerde ik 'De Beweging van Nul (0)', een kunststroming die ook al terug wilde naar de essentie en probeerde het 'nulpunt' te bereiken. Ik stelde daar de vraag "Is het Ei van Brancusi de absolute oervorm die zelfs een kip doet besluiten geen ei meer te leggen?" Alles is in die oervorm gezegd: minder kan niet. </span></strong><br /><strong><span style="font-family:Verdana;font-size:85%;"><span style="color:#006600;"><em>Een vijfde gebeurtenis, </em></span>reden voor mij te vermoeden dat toeval niet bestaat, was de aankoop gisteren van 'Neroli' (1993) van Brian Eno. Een paar akkoorden of tonen eigenlijk die een uur lang licht modificerend worden herhaald. Een hallucinerend werkstuk dat tot op het bot uitgeklede muziek bevat. Minder kan niet. Minder is meer in dit geval.<br /><em><span style="color:#006600;">Vanochtend</span></em> viel de nieuwe VPRO-gids op de deurmat en toen wist ik zeker dat toeval niet bestaat. De gids bevat namelijk een interview met ons aller <span style="color:#006600;">Robert Wyatt</span>, ook al in het licht van het radioprogramma 'De Nacht van ...' En wat zegt Wyatt daarin "Slijpen aan de noten. Ik heb geen methode, geen systeem, geen elegante theorie - ik weet eigenlijk niet hoe het werkt. Ik ga gewoon net zolang door tot ik alles eruit gehaald heb, de onzin, het niet noodzakelijke" en refereert ook nog aan de beeldhouwer wiens beeld al in de steen zit maar die alleen de rommel nog even moet weghalen. Wyatt: ook al terug naar de essentie dus. </span></strong><br /><strong><span style="font-family:Verdana;font-size:85%;"><span style="color:#006600;"><em>Ik ga</em></span> die vriend van mij binnenkort tijdens een vervolgetentje de werken van Brian Eno zoals 'Music for Films' en 'Music for Airports' en vooral 'Neroli' laten horen en dan vraag ik hem "Het is iets minder. Mag dat?" En daar tikken we dan onderwijl oergezellig een eitje bij ...</span></strong><br /><strong><span style="font-family:Verdana;font-size:85%;color:#006600;">JoJo (10-2007)</span></strong></p>AFTERglowhttp://www.blogger.com/profile/04670779739170354442noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-37056682.post-69712202782050963902007-10-02T03:39:00.000-07:002008-11-15T00:18:16.630-08:00<span style="font-family:verdana;"><strong><span style="font-size:130%;color:#006600;">DISTRIBUTED BEING</span></strong> <strong><span style="font-size:130%;">ProgSoap 5</span></strong></span><br /><span style="font-size:130%;"><strong><span style="font-family:Verdana;">SORRY NICK ...</span></strong><br /></span><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5116723223674450578" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" height="77" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIbtSqc-g9nyTm9nQcij_h_mhp3MMXg4wIE5BjwdTk3ThpbcIEfRO7-vzWDD2zXIiiiTmBJsddpJEfmeCWDsu3pZTHY3ghbxvkI92v4CxZqLhXHNZHMJJdh7GuuQFQEqGBrbi2/s320/fll.jpg" width="79" border="0" /> <strong><span style="font-family:verdana;font-size:85%;"><span style="color:#006600;"><em>Het afgelopen weekeinde</em></span> zat ik 'opgesloten' in Hotel Vennendal te Nunspeet met dertig apothekers om hen te helpen een visie- en strategie te bepalen voor de komende jaren. Vennendal is een hotel midden in de bossen, waarbij het gedrag van obers en ser- veersters een hoog Fawlty-Towers-gehalte kent. Naast de se- rieuze noten die moesten worden gekraakt, was er 's avonds veel humor aan tafel over de bediening en het eten. Maakten wij de medewerkers van het verder gezellige Vennendal belachelijk? Welnee, daar waren ze zelf veel beter in. </span></strong><br /><strong><span style="font-family:verdana;font-size:85%;"><span style="color:#006600;"><em>Twee dagen</em></span> intensief en soms emotievol optrekken met dezelfde mensen vraagt 's avonds om privacy en bezinning. Een goed gevulde koffer met prog en symfo is dan, naast een goed boek, van levensbelang. Zo sierde <span style="color:#006600;">Peter Gabriel</span> met 'Secret World Live' (geweldig optreden) mijn discman (nee, geen iPod ellende aan mijn hoofd) en <span style="color:#006600;">Jethro Tull's</span> 'Thick as a Brick'. Dit laatste album moet één keer per jaar gedraaid worden en het was weer zover. Ook had ik 'Five Leaves Left' van <span style="color:#006600;">Nick Drake</span> bij mij. </span></strong><br /><strong><span style="font-family:verdana;font-size:85%;"><em><span style="color:#006600;">Altijd </span></em>als ik op vakantie ga of voor werk buitenshuis verblijf - en dat gebeurt nogal eens - heb ik iets van <span style="color:#006600;">Pink Floyd</span> en van Drake bij mij. En dan luister ik er nog niet eens altijd naar maar het moet mee. Waarom weet ik niet precies. Het geeft een geborgen gevoel en alleen het besef dat ik het op zou kunnen zetten, is al voldoende. Die zaterdagavond draaide ik Drake echter wel en hij raakte wederom de gevoelige snaar bij mij. Hoe is het toch mogelijk dat die jongen pas ver na zijn dood succesvol werd en als een soort cultheld wordt omarmd, ook in de prog en symfo? Want het is briljante muziek, zowel qua uitvoering als compositorisch, en iedere noot bevat emotie. En daar gaat het tensotte toch om in muziek ...</span></strong><br /><span style="font-family:verdana;font-size:85%;"><strong><em><span style="color:#006600;">Hoewel</span></em> Drake mijn Scotch-tapes in de jaren '70 reeds sierde ben ik een jaar of vijf terug opnieuw in hem geïnteresseerd geraakt doordat Porcupine Tree’s Steven Wilson hem als referentie noemde. Ik kocht de box ‘Fruit Tree’ met alle originele LP’s erin - een 'collector's item' - en kocht ook alle beschikbare CD’s. Bovendien verdiepte ik mij in zijn leven o.a. door het prima boek ‘Nick Drake, The Biography’ van Patrick Murphies. Hoe eenzaam de man was, bijna autistisch, hoe hij zich afsloot van de scene maar later ook van zijn directe omgeving. Hij vertrok ’s avonds naar zijn zolderkamer in het ouderlijk huis en kwam nooit meer beneden. Zijn moeder vond hem dood op bed. </strong></span><br /><span style="font-family:verdana;font-size:85%;"><strong><em><span style="color:#006600;">Het is</span></em> de zolderkamer die de hoes van ‘Five Leaves Left’ enige malen laat zien. En waar kijkt Nick door het raam naar? Naar zijn zus, actrice Gabrielle Drake, met wie hij goed kon opschieten en die wellicht door de tuin liep? Of was het toch geposeerd? En dan die rennende typische Engelsman op de achterklap van de hoes, ook al geen acht slaand op Drake die tegen een muur hangt. Ik kan er uren naar kijken. </strong></span><br /><span style="font-family:verdana;font-size:85%;"><strong><em><span style="color:#006600;">Drake ging</span></em>, naast persoonlijkheidsstoornissen, gebukt onder het uitblijven van succes. Met terugwerkende kracht voel ik mij daar mede schuldig aan. Verzuimde ik immers ook niet om vijfendertig jaar terug zijn albums te kopen? Ik beperkte mij tenslotte tot 'downloaden avant la lettre' en nam zijn albums 'illegaal' op via mijn Akai X-165D bandrecorder. Dat zal niet hebben bijgedragen aan zijn succes. Sorry Nick ... Maar ook bedankt Nick ... dat je mij zelfs in de bossen van Nunspeet, 35 jaar later, nog een intrigerend uurtje hebt bezorgd. <span style="color:#006600;">JoJo (10-2007)<br /><span style="font-size:78%;"><br /><em>Een deel van deze ProgSoap verscheen eerder op </em><a href="http://www.progopinion.blogspot.com/"><span style="color:#006600;"><em>ProgLog AFTERglow</em></span></a><em> in de serie 'HoestoBlame'</em></span></span></strong></span>AFTERglowhttp://www.blogger.com/profile/04670779739170354442noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-37056682.post-29532213016363549592007-09-22T06:53:00.000-07:002008-11-15T00:18:16.815-08:00<p align="center"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEitt8zmkdk1h_WQISilEi34xRij6RpIA3tmM40ee_0zobKYIaHZEz1gH23jCUOaK30o33XjCQGmKrgOqDa5fhk_D5kSmzsr2qzUe9Y2-0IxOojZhcOxIkmha_gyKxOOzkZ2yTki/s1600-h/Zij+van+Sitton.JPG"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5114799920139432498" style="CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEitt8zmkdk1h_WQISilEi34xRij6RpIA3tmM40ee_0zobKYIaHZEz1gH23jCUOaK30o33XjCQGmKrgOqDa5fhk_D5kSmzsr2qzUe9Y2-0IxOojZhcOxIkmha_gyKxOOzkZ2yTki/s320/Zij+van+Sitton.JPG" border="0" /></a></p><p><br /><strong><span style="font-family:Verdana;font-size:130%;"><span style="color:#006600;">DISTRIBUTED BEING </span>ProgSoap 4</span></strong><br /><strong><span style="font-family:Verdana;font-size:130%;">ZIJ VAN SITTON</span></strong> </p><p><br /><strong><span style="font-family:Verdana;font-size:85%;"><em><span style="color:#006600;">Kinderen</span></em> zijn onbevangen, nog niet al te veel beinvloed door denken in hokjes, stromingen en 'do's and dont's' in bijvoorbeeld de muziek. Dat komt later wel, vanaf de puberteit of in ieder geval de middelbare school. Dan krijg je als puber het gevoel en de onbedwingbare behoefte om ergens bij of ergens juist niet bij te willen horen. </span></strong><br /><span style="font-family:Verdana;font-size:85%;"><strong><em><span style="color:#006600;">Ik herinner</span></em></strong> <strong>mij als de dag van gisteren dat er, ten tijde van mijn woelige zeventiger jaren op Scholengemeenschap Schravenlant te Schiedam en het onderwijl langzaam ontluikende bezoek aan het uitgaansleven, sprake was van grofweg twee stromingen in die geweldige Jeneverstad: je behoorde tot het subcultuur- tje 'soul' en dan ging je naar Dansschool Sitton aan de Lange Haven; dan wel je behoorde tot het subcultuurtje 'blues' en dan ging je naar Café De Quibus, bij toeval ook gevestigd aan de Lange Haven. Een behoorlijk alternatieve 'place to be' met veel liveoptredens, toen en overigens nog steeds.</strong></span><br /><span style="font-family:Verdana;font-size:85%;"><strong><span style="color:#006600;">De eerste groep</span> bestond uit jongens en meisjes gekleed in nette, soms glimmende broeken met een vouw en wijde pijpen, schoenen met plateauzolen en nette, bijkleurende overhemden of blouses. Uiterlijk 'Ad Visser' zal ik maar zeggen. Zij luisterden naar disco en soul en daar wilde ik op geen enkele manier mee geassocieerd worden. </strong></span><br /><span style="font-family:Verdana;font-size:85%;"><strong><span style="color:#006600;">Ik behoorde</span> dan ook tot de tegenpolen en tooide mijzelf, gelijk mijn vrienden, in zo oud mogelijke spijkerbroeken met gebor- duurde herstelstukken erop, overhemden met bloemetjes- motieven en psychedelische ruches, liefst een beetje vet lang haar en jassen als Joppers en Afghanen. Vooral die jassen verspreidden met name bij vochtig weer een ondraaglijke lucht in schoolgarderobe en kroeg. Dan hoorde je er echt bij: als je stonk. Mijn groep met gelijkgestemden luisterde eigenlijk naar alle prog - al bestond dat woord toen dacht ik nog niet - en symfo zoals die op <a href="http://www.progopinion.blogspot.com/"><span style="color:#006600;">ProgLog AFTERglow</span></a> nog steeds wordt besproken en had een uitgesproken voorkeur voor <span style="color:#006600;">Pink Floyd</span>. Een joint op z'n tijd maakte dat beeld compleet. Afwijkende muziekvoorkeuren werden niet meer getolereerd. TopPop artiesten waren voorbe- houden aan de tegenpartij: "Zij van Sitton". </strong></span><br /><strong><span style="font-family:Verdana;font-size:85%;"><em><span style="color:#006600;">Kinderen</span></em> van onder de tien vertonen dat 'wij-zij' gedrag nog niet. Mijn zoontje illustreert de afwezigheid van dat gedrag met enige regelmaat en dat </span></strong><strong><span style="font-family:Verdana;font-size:85%;">levert thuis soms vermakelijke situaties op. Ik beperk mij even tot muziek. Zoon Stijn (9 jaar) is sinds een aantal maanden een fervent liefhebber van <span style="color:#006600;">Blackfield</span> - met name het tweede album - en <span style="color:#006600;">Porcupine Tree's</span> 'Fear of a Blank Planet. Er zijn dagen dat die albums op alle vrije uurtjes uit zijn kamer schallen. Ik vind het prachtig te horen dat die klassemuziek hem nu al aanspreekt. Maar hij bestaat het zonder enige schroom en schaamte om tegelijkertijd ook te luisteren naar Jamai, Ch!pz, muziek van De Kameleon en in mijn oren discogeoriënteerde rommel op zenders als Jetix. Zijn onbevangenheid is nog dermate in tact dat hij er absoluut niets verkeerds in ziet om zowel te luisteren naar <span style="color:#006600;">Steven Wilson's</span> superprog als naar muziek die in mijn ogen door de tegenpartij wordt gemaakt. Soms ben ik jaloers op die open en onbevangen blik. Ik moest al heel wat overwinnen om het plaatje boven dit artikel samen te stellen ... Maar vaker denk ik iets anders. Ik hoop zoonlief namelijk ooit te horen zeggen "Zij van Sitton". <span style="color:#006600;">JoJo (09-2007)</span></span></strong> </p>AFTERglowhttp://www.blogger.com/profile/04670779739170354442noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-37056682.post-60799538579245643582007-09-21T05:03:00.000-07:002007-10-11T05:56:51.783-07:00<strong><span style="font-family:Verdana;font-size:130%;color:#000000;"><span style="color:#006600;">DISTRIBUTED BEING</span> Progsoap 3 </span></strong><br /><strong><span style="font-family:Verdana;font-size:130%;">BLIJF MET JE FIKKEN VAN PINK FLOYD AF</span></strong><br /><strong><span style="font-family:Verdana;"></span></strong><br /><span style="font-size:85%;"><strong><span style="font-family:Verdana;"><span style="color:#006600;"><em>Op vrijdagavond</em></span>, als de agenda het toelaat, probeer ik altijd iets bijzonders te koken. In de keuken staan en koken is bijna net zo inspirerend als luisteren naar progrock. Creatief zijn, gekke combinaties maken, nieuwe gerechten uitproberen, koken voor vrienden en de hele avond tafelen en het leven bespreken. Op de vrijdagavond kook ik doorgaans voor partner Marlies, onvermij- delijk gelardeerd met 1 of 2 of .. flesjes goede wijn. </span></strong></span><br /><span style="font-size:85%;"><strong><span style="font-family:Verdana;"><span style="color:#006600;"><em>Het diner</em></span> sluit ik steevast af met luisteren naar een of ander album dat ik haar graag wil laten horen. Zij is niet zo'n progger maar kan toch wel veel waarderen zoals het oude <span style="color:#006600;">Genesis, Pink Floyd, Alan Parsons, Jethro Tull </span>en relatieve nieuwelingen als <span style="color:#006600;">IQ, Porcupine Tree <span style="color:#000000;">en</span> Blackfield</span>. Ik probeer haar dan de schoon- heid van een solo, een overgang of een compositie te laten proeven. Aangezien zij ook muzikante is, komt de culinaire luistersessie regelmatig uit op bespiegelingen over akkoorden- schema's en muzikaal-technische aspecten. </span></strong><br /><strong><span style="font-family:Verdana;"><span style="color:#000000;"><em><span style="color:#006600;">Vanavond </span></em>aten wij een Marokkaans rundvleesgerecht uit de tajinne - u kent dat wel zo'n pan a la schaal met zo'n punthoedje erop; een fez zoals u wilt - en </span>had ik gekozen voor een dessert van 'Trick of the Tail' van <span style="color:#006600;">Genesis</span> en een kwartiertje met het hallucinerende nummer 'The Low Spark of High Heeled Boys' van <span style="color:#006600;">Traffic</span>. Welke laatste track nooit zo goed zou zijn geweest als Winwood, Capaldi en Wood cs. geen drugs tot zich hadden genomen. Het 'Hey Jude' effect zoals ik dat altijd noem. Dit stukje had immers ook nooit zo goed kunnen zijn zonder de inname van de gememoreerde wijn. </span></strong></span><br /><strong><span style="font-family:Verdana;font-size:85%;"><span style="color:#006600;"><em>Het was inmiddels al laat</em></span> geworden en de televisie ging nog even aan. Het journaal - zou Wilders overigens ook weleens Marok- kaans eten? - en daarna zappend over de zenders. En wat ik toen tegenkwam in een of ander glamourprogramma van een com- mercieel, schetste niet alleen mijn verbazing maar ontwikkelde een hoge mate van irritatie. Een item over een tournee van het Noord Hollands Orkest waarbij soapie Anthonie Kamerling en de oud Kayakker Bert Heerink "<span style="color:#006600;">Pink Floyd</span> zingen". Ze zouden de komende minuten ook wat impressies laten horen. "Dit moet direct af" riep ik en "dit wil ik niet horen" schalde het door de kamer. </span></strong><br /><strong><span style="font-family:Verdana;font-size:85%;"><em><span style="color:#006600;">Nu moet u weten</span></em> dat ik een aantal jaren terug zo'n beetje het Schiedamse Theater aan de Schie ben uitgekeken en uitgezet omdat ik driewerf en luid "boe" riep tijdens een uitvoering van 'Tommy' van <span style="color:#006600;">The Who</span> door de Marinierskapel en ook al weer die verschrikkelijke Bert Heerink. "Boe" roepen mag blijkbaar niet meer terwijl het eeuwen heel normaal was dat je ook je afkeuring laat blijken in het theater. Iedere theatervoorstelling in Nederland eindigt tegenwoordig met een staande ovatie, terwijl je dat in mijn ogen reserveert voor uitzonderlijke prestaties. Aan die uitvoering van 'Tommy' lag overigens Joop van den Ende ten grondslag en zoals u weet verandert alles wat die man aanraakt in treurniswekkende oppervlakkigheid. Dat gold ook voor zijn 'Tommy'. Wat was dat slecht. Ik haakte al enigszins af toen een bejaard echtpaar naast mij vertelden dat zij hoopten dat het net zo spectaculair zou worden als 'The Phantom'. En ik kon niet anders dan "boe" roepen toen er rond hoofdfiguur Tommy een punk met een hanenkam op het toneel verscheen. Beste (nou ja beste) Joop: de punk bestond nog niet ten tijde van 'Tommy'. En nu dus Pink Floyd op de korrel door het foute deel der natie ....</span></strong><br /><strong><span style="font-family:Verdana;font-size:85%;"><span style="color:#006600;"><em>Ik besloot snel door te zappen</em></span> omdat ik met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid wist dat het tot een verkrachting zou leiden van al het moois dat Floyd gemaakt heeft. Ik erger mij al vele jaren aan allerlei mensen die Pink Floyd ineens ontdekt hebben en ten tijde van het Floyd-imperium naar The Village People luisterden en naast Floyd ook schijfjes van René Froger en Robin Williams hebben staan in de verder voornamelijk met 'shabby downloads' gevulde muziekkast. </span></strong><strong><span style="font-family:Verdana;font-size:85%;">Ooit bij toeval tegen een mooie track aangelopen van Floyd en dan zeggen dat ze fan zijn. Als ik ze dan eens de minder bekende en doorgaans briljante kant van Pink Floyd laat horen haken ze af. Daar kunnen de tere toppopzieltjes niet tegen natuurlijk. Pink Floyd pik je niet zo maar even van de straat potverdomme. Floyd was voor mijn vrienden- kring en mij een levenswijze, een filosofie bijna en je moest er wat voor doen om tot de 'incrowd' te behoren. En dan hebben nu zelfs de commerciëlen en de musicalsterren Floyd ontdekt. Het loopt fout af met de wereld; dat kan niet anders.</span></strong><br /><strong><span style="font-family:Verdana;font-size:85%;color:#006600;"><em>Wellicht dat Pink Floyd </em><span style="color:#000000;">er ongewild debet aan is dat dit dieptepunt - de recensies zijn overigens zoals te verwachten viel matig tot slecht - bereikt wordt: ze zijn immers wel erg groot geworden in al die jaren. Daar kon <span style="color:#006600;">Roger Waters</span> al niet tegen. Was het maar 'underground' gebleven en gekoesterd door een klein, select cultpubliek. Het meeste wat ondergronds blijft en niet te groot en bekend wordt blijft goed. In die zin mogen wij ons gelukkig prijzen dat de prog- en symfo nog steeds enigszins in de schaduw opereert. Je moet er immers niet aan denken dat Joop van den Ende op een dag 'Voyage 34' van <span style="color:#006600;">Porcupine Tree</span> ontdekt of 'Victor' van <span style="color:#006600;">Rigoni and Schoenherz</span>. Blijf in ieder geval met je fikken van Pink Floyd af!!</span></span></strong> <span style="font-family:Verdana;font-size:85%;color:#006600;"><strong>JoJo (09-2007) </strong></span>AFTERglowhttp://www.blogger.com/profile/04670779739170354442noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-37056682.post-67313351133575144622007-09-17T05:19:00.000-07:002007-10-11T05:57:08.367-07:00<strong><span style="font-family:Verdana;font-size:130%;color:#006600;">DISTRIBUTED BEING <span style="color:#000000;">ProgSoap 2</span></span></strong><br /><strong><span style="font-family:Verdana;font-size:130%;">MUZIEK IN DE FILE OF TERWIJL U WERKT</span></strong><br /><br /><strong><span style="font-family:Verdana;font-size:85%;color:#006600;"><em>Vandaag </em><span style="color:#000000;">moest ik een managementtraining geven in Utrecht, in de altijd drukke maar nooit gezellige bunker die Jaarbeurs heet. Een reisje Schiedam-Utrecht kan uit en thuis in veertig minuten zijn gepiept. Maar dat lukt maar zeer zelden. De onvermijdelijke files zorgen ervoor dat ik er twee uur voor moet uittrekken. Je moet er immers niet aan denken dat er een groep van vijftien cursisten op je zit te wachten omdat je te laat bent. Dus je houdt rekening met vertraging en soms denk ik weleens "potver3 geen file, nu ben ik veel te vroeg". </span></span></strong><br /><strong><span style="font-family:Verdana;font-size:85%;"><em><span style="color:#006600;">Somber weer</span></em>, sombere gezichten naast mij in de andere auto's, hoewel er zo af en toe een heel aardig gezicht voorbijkomt .... Om naast de actualiteit van Radio 1 en het plegen van een telefoontje de tijd nuttig door te brengen, heb ik altijd een cd-wisselaar gevuld met minimaal drie albums. Vandaag waren dat 'The Hemulic Voluntary Band' van <span style="color:#006600;">Ritual</span>, 'Night' van het ook al Noorse <span style="color:#006600;">Gazpacho</span> en 'Sound of the Apocalypse' van het Zweedse <span style="color:#006600;">Black Bonzo. </span></span></strong><strong><span style="font-family:Verdana;font-size:85%;color:#000000;">Drie sterke albums maar daar komt <a href="http://www.progopinion.blogspot.com/"><span style="color:#006600;">ProgLog AFTERglow</span></a> binnenkort op terug. </span></strong><br /><strong><span style="font-family:Verdana;font-size:85%;color:#000000;"><em><span style="color:#006600;">Waar ik echter</span></em> altijd nieuwsgierig naar ben, is naar welke muziek al die koppen naast, voor en achter mij in de file zitten te luisteren. De ranzige BMW-rijder luistert naar <span style="color:#000000;">Froger of Hazes</span>, de VW Golfrijder stuitert uit zijn met house en hip-hop doordrenkte cabine met doorgaans beslagen ruiten, de grijze Opel naast mij zal Andre Rieu laten walsen en het kleine boodschappen Japan- nertje kan niet anders dan Celine Dion bevatten. Of zijn dit allemaal vooroordelen en luisterde die ranzige BMW chauffeur naar <span style="color:#006600;">Frank Zappa</span> of <span style="color:#006600;">Dream Theater</span>? Ik zou het graag willen weten en zin op een manier om onderweg muziek met elkaar uit te wisselen. Misschien een taxibordje op het dak waarop staat vermeld waarnaar je in je bolide luistert? Wat zouden die filecollega's eigenlijk over mij denken? Hoe zouden ze, kijkend naar mijn zwarte Citroen C5 en mijn moderne edoch grijzende uiterlijk, mijn muzieksmaak inschatten? Hoogstwaarschijnlijk zullen er maar weinigen zijn die zullen denken 'dat is een typische progautomobilist' want veel prog- en symfoliefhebbers zal de gemiddelde file helaas niet bevatten. En hoe ziet een progautomobilist er eigenlijk uit? </span></strong><br /><strong><span style="font-family:Verdana;font-size:85%;"><em><span style="color:#006600;">Wat ik in ieder geval</span></em> die dag zeker te weten ben gekomen, is de muzieksmaak van een managementtrainer die in een aanpalende cursuszaal zat. Hij liet via zijn beamer een soort onderwater- opname zien, voorafgaand aan zijn cursus, ondersteund met de track 'I Hear you Now' van <span style="color:#006600;">Jon Anderson</span> and <span style="color:#006600;">Vangelis</span>. Ooit progressief, zeker, maar zo doodgedraaid en zo 'close to the edge' van wat nog betamelijk is dat het bijna ranzig is geworden. Een BMW-rijder dus. Het is ook nooit goed. <span style="color:#006600;">JoJo (09-2007)</span></span></strong>AFTERglowhttp://www.blogger.com/profile/04670779739170354442noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-37056682.post-73506505236988734762007-09-17T02:09:00.000-07:002008-11-15T00:18:16.981-08:00<span style="font-size:130%;"><span style="font-family:Verdana;color:#006600;"><strong>DISTRIBUTED BEING <span style="color:#000000;">ProgSoap 1</span></strong></span><br /><strong><span style="font-family:Verdana;">VIJFENDERTIG JAAR TE LAAT NAAR BED</span></strong><br /><br /></span><span style="font-size:85%;"><strong><span style="font-family:Verdana;"><span style="color:#006600;"><em>Zo luidt</em></span> de ondertitel van het boek 'Drumsolo' (2000) geschreven door <a href="http://www.waterman.demon.nl/"><span style="color:#006600;">Hans Waterman</span></a>, de drummer van o.a. <span style="color:#006600;">Cuby and the Bliz- zards</span>, <span style="color:#006600;">Jan Akkerman Band</span>, <span style="color:#006600;">The Pretty Things</span> en voor progfanaten natuurlijk van de beste progband die Nederland ooit bezat: <span style="color:#006600;">Solution.</span></span></strong><br /><strong><span style="font-family:Verdana;"><span style="color:#006600;"><em>Twee jaar</em></span> terug had ik contact met Hans Waterman over een recensie die ik over Solution schreef en over dit boek. Ik kon het namelijk nergens verkrijgen. Hij vertelde mij dat er een verzoek voor een tweede druk bij Uitgeverij Veen lag maar dat dat nog wel even kon duren. Volgens mij heeft dat helaas nooit geleid tot een vervolguitgave. Wat schetste mijn verbazing en blijdschap: ik loop afgelopen zaterdag op de Boekenmarkt in Schiedam en daar ligt het boek. Voor maar 3 euro 75. Zonder ook maar een ezelsoor lag het onbeduimeld en licht verscholen onder notabene 'Het Hitdossier' op mij te wachten. </span></strong></span><span style="font-size:85%;"><br /><br /></span><span style="font-size:85%;"></span><span style="font-size:85%;"></span><span style="font-size:85%;"></span><span style="font-size:85%;"></span><p align="center"><strong><span style="font-family:Verdana;"><span style="color:#006600;"><em><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqWMXCFyfSHg9-qQ9j0NZYoJzR4Vh9A2JvHAgq1rgpJib0pE641oh4yy7p3dazvjkzyTgku3pHUUhf24UOTy_mlviigPI1Oh-Vnhe4TH3TTeuszHzJ3DTBaR8HvqgYnMkfOYoV/s1600-h/boek.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5111106244545144818" style="WIDTH: 229px; CURSOR: hand; HEIGHT: 158px" height="213" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqWMXCFyfSHg9-qQ9j0NZYoJzR4Vh9A2JvHAgq1rgpJib0pE641oh4yy7p3dazvjkzyTgku3pHUUhf24UOTy_mlviigPI1Oh-Vnhe4TH3TTeuszHzJ3DTBaR8HvqgYnMkfOYoV/s320/boek.jpg" width="291" border="0" /></a></em></span></span></strong></p><strong><em><span style="font-family:Verdana;color:#006600;"></span></em></strong><p align="left"><br /></span></span><span style="font-size:85%;"><strong><span style="font-family:Verdana;"><span style="color:#006600;"><em>Wat een boek is dit</em></span>. Ik kan niet ophouden met lezen. Het is een intrigerend, melancholisch, vaak verrassend en soms licht shockerend boek over 'live on the road'. Het geeft een prachtig tijdsbeeld van de muziekscene in de jaren 60, 70 en 80 waarin er door bands als <span style="color:#006600;">C&B</span>, <span style="color:#006600;">Q65</span> en <span style="color:#006600;">The Outsiders</span> gepionierd werd in het neerzetten van goede Nederlandse rock'n roll en blues. Waarin Waterman laat proeven hoe geweldig het was en hoe moeilijk soms en waarin hij beschrijft dat hij op een gegeven moment iets anders wilde. En dat 'andere' werd Solution. Een briljante band met briljante albums. Overigens schrijft Waterman erg goed: mooie zinnen met ritme en melodie en een gevarieerd woord- gebruik. Alsof hij muziek speelt. </span></strong><br /><strong><span style="font-family:Verdana;"><span style="color:#006600;"><em>Ik vind het heerlijk</em></span> om boeken- en natuurlijk platen- en CD-markten af te struinen. Met een lijstje in de zak 'Ooit nog eens aan te schaffen' maar ik laat mij ook graag verrassen. Zo kocht ik zaterdag voor 1 euro op diezelfde boekenmarkt het boek 'Dum Dum' uit 1989 van <span style="color:#006600;">Hans Dulfer</span>. Ik betwijfel of dat net zoveel leesplezier gaat opleveren als dat boek van Hans Waterman ... <span style="color:#006600;">JoJo (09-2007)</span></span></strong></span> </p></span></span></span></span></span>AFTERglowhttp://www.blogger.com/profile/04670779739170354442noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-37056682.post-34317407453003265932006-12-06T23:49:00.000-08:002008-11-15T00:18:17.144-08:00<strong><span style="font-family:arial;font-size:180%;color:#660000;">Reviews Numeral</span></strong><br /><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;"><span style="font-size:130%;"><strong></strong></span></span><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0EU5GuRBrVocrW3SnORit_NvlQeWlPsFlAOxdZoTCReJ1SufZFfTeK0pl-EjqKpINF8-1cfD3u9OHvsudbxeheZ80CBzZ1PK6BRU0HGTj53pWaTpce3v2MVAFXxIzbtURsTw1/s1600-h/21-Century.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5005691773096573986" style="FLOAT: right; MARGIN: 0px 0px 10px 10px; CURSOR: hand" height="132" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0EU5GuRBrVocrW3SnORit_NvlQeWlPsFlAOxdZoTCReJ1SufZFfTeK0pl-EjqKpINF8-1cfD3u9OHvsudbxeheZ80CBzZ1PK6BRU0HGTj53pWaTpce3v2MVAFXxIzbtURsTw1/s200/21-Century.jpg" width="139" border="0" /></a><br /><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;"><span style="font-size:130%;"><strong>21st Century Schizoid Band -<br />Live in Japan (2005)<br /><br /></strong></span></span><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;"><span style="font-size:130%;"><strong></strong></span></span><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;"><strong>Label:</strong> IcenI<br /><strong>Bandsite:</strong> </span><a href="http://www.21stcenturyschizoidband.com/"><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;">21stcenturyschizoidband</span></a><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;"><br /><strong>Duur:</strong> 79:50<br /><strong>Reviewer:</strong> JoJo<br /><strong>Waardering: <span style="color:#6600cc;"><span style="font-size:130%;">@ @ @ @</span> (uit max. 5 JoJo's)</span></strong><br /></span><a href="http://www.ojeweb.nl/" target="_top"></a><a href="http://www.ojeweb.nl/" target="_top"></a><br /><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;"><strong>De doorgaans</strong> onbarmhartige Samaritaan Robert Fripp bleek opeens onvermoede sociale trekjes te vertonen en heeft enige tijd terug zijn zegen gegeven aan de 21st Century Schizoid Band. Aangezien hij zelf geen deel van de band uitmaakt mag de naam King Crimson uiteraard niet worden gebruikt. Hoewel de bezetting - o.a. Ian McDonald, Michael Giles, Peter Giles en Mel Collins als illustere leden van vroege line-ups - daar wel aanleiding toe zou geven. In plaats van Fripp, al zal Fripp dat zelf nooit zo voelen, is gitarist en zanger Jakko M. Jakszyk aangezocht.<br /><strong>Het draait hier</strong> om de registratie van een concert dat plaatsvond op 6 november 2002 in Japan. Dit concert was al uitgegeven als DVD en ‘Official Bootleg’ (met een rode hoes) en dan nu als ‘official release’ (met een blauwe hoes). Erg duidelijk is het allemaal niet, hetgeen ook geldt voor de rest van de discografie van deze revelatie van het oude Crimson. Maar dat mag de pret niet drukken want wat heb ik een plezier gehad met dit werkstuk. De band is uitstekend op dreef. De saxen en fluiten van McDonald en Collins scheuren en piepen als vanouds. Het baswerk van Peter Giles klinkt als vroeger en met name het drummen van Michael Giles is uitstekend met die hard gespannen vellen en het dito geluid dat zo karakteristiek voor hem was. In de huidige line-up is hij inmiddels vervangen door ook al een oudgediende Ian Wallace. Giles kon de druk en het touren helaas niet meer aan.<br /><strong>Het aardige</strong> en interessante van de tracklist van dit liveconcert is dat men naast de KC-klassiekers ‘In the Court of ..’, ‘I Talk To The Wind’, ‘Epitaph’ en ‘21st Century Schizoid Man’ ruimte heeft gegeven aan werk dat de afgelopen 35 jaar live niet of minder werd uitgevoerd. Zoals ‘A Man A City’, ‘Catfood’, ‘Formentera Lady’, ‘Ladies Of The Road’ en zelfs ‘Birdman’ dat bekend is van het meesterwerk ‘McDonald and Giles’ uit 1970. Hoewel men improviseert en modificeert blijft men in alle uitvoeringen toch dicht bij het origineel, al klinkt het allemaal wat minder bombastisch dan op de studioalbums. Een en ander met behoud van de mystieke KC-sfeer die de vroege albums uitstraalden. Zanger Jakszyk kwijt zich uitstekend van zijn zangtaak en dat moet niet worden onderschat want het is geen sinecure om de karakteristieke stem van Greg Lake te vervangen. Zijn gitaarpartijen zijn ook prima, al heeft hij zich niet gewaagd aan het imiteren van het Fripperiaanse geluid. Misschien maar goed ook.<br /><strong>Dit album</strong> laat horen en voelen dat de heren het heerlijk vonden om weer samen te spelen en het verleden te laten herleven met niet alleen de voor de hand liggende klassieke nummers. Gelukkig is dat hier niet gebeurd door een ‘Re-Crimson’ of een ‘KC Tribute Band’ - de ziekte van deze tijd - maar door mensen die wat mij betreft het voorkeursrecht hebben om dat te doen: de componisten en uitvoerenden zèlf.<br /><strong>JoJo (11-2005)<br /></strong><br /><strong>Bezetting:<br /></strong>Ian McDonald - alto sax, flute, keys, grand piano, vocals, percussion<br />Michael Giles - drums, percussion and vocals<br />Peter Giles - bass guitar, backing vocals<br />Mel Collins - baritone, tenor and alto sax, flute, keys, backing vocals<br />Jakko M Jakszyk - lead vocals, guitar, flute, keys<br /><br /><strong>Discografie:<br /></strong>Official Bootleg Volume One London (2002)<br />Official Bootleg Volume Two Live in Japan (2002)<br />Official Bootleg volume Three Live in Italy (2003)<br />Live in Japan (2005)</span><br /><span style="font-family:Arial;font-size:85%;color:#660000;">Pictures Of A City Live in New York (2006)</span>AFTERglowhttp://www.blogger.com/profile/04670779739170354442noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-37056682.post-50900916204403942062006-12-06T03:24:00.000-08:002008-11-15T00:18:17.307-08:00<strong><span style="font-family:arial;font-size:180%;color:#660000;">Reviews X<br /></span></strong><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgGg8tJ-dLJC5eOrhtoHXS4NXGdbzeJ0svcaS1xb0eJp9imI054vAchaENCDOeNBfmAkXdQw2bYHG0vP_eWe1NSJAuQ7njFhAY9gnBNm5XXX6HW8GvXtPwVQc9UVv0lHD4Kba0d/s1600-h/Xaal.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5005472661045001154" style="FLOAT: right; MARGIN: 0px 0px 10px 10px; WIDTH: 131px; CURSOR: hand; HEIGHT: 124px" height="120" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgGg8tJ-dLJC5eOrhtoHXS4NXGdbzeJ0svcaS1xb0eJp9imI054vAchaENCDOeNBfmAkXdQw2bYHG0vP_eWe1NSJAuQ7njFhAY9gnBNm5XXX6HW8GvXtPwVQc9UVv0lHD4Kba0d/s200/Xaal.jpg" width="136" border="0" /></a><br /><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;"><span style="font-size:130%;"><strong>Xaal - En Chemin (1991)<br /></strong></span></span><br /><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;"><strong>Label:</strong> Musea<br /><strong>Bandsite:</strong> -<br /><strong>Duur:</strong> 54:12<br /><strong>Reviewer:</strong> JoJo<br /><strong>Waardering: <span style="color:#6600cc;"><span style="font-size:130%;">@ @ @ @</span> (uit max. 5 JoJo's)</span></strong></span><br /><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;"><br /><strong>Xaal </strong>is een Frans driemansschap dat helaas slechts twee albums heeft afgeleverd. Tot voor kort was mij alleen de curieuze naam opgevallen op allerlei sites. Toen ik ergens las dat 'En Chemin' een progressief meesterwerk zou zijn, vond ik het aan mijn symfomane en progressieve stand verplicht op nader onderzoek uit te gaan. Voor zover het valt na te gaan is de band opgericht in 1990 op initiatief van gitarist Jad Ayache. Op basis van hun live-optredens verdienden zij een contract bij Musea. Er lopen nogal wat lijntjes naar de illustere band Magma, de band die niet alleen unieke muziek maakte maar ook een eigen taal ontwikkelde. Zo behoorden Xaal en Magma tot dezelfde muziekscene en speelt één van de blazers van Magma, de trompettist Yvon Guillard, mee op 'En Chemin'.<br /><strong>De muziek</strong> op het instrumentale 'En Chemin', ook te verkrijgen onder de naam 'On the Way', is het best te omschrijven als progressive fusion. Beluistering doet enerzijds flarden van de jazz-rock van Brand X, Isotope en het Spaanse Iceberg langskomen; anderzijds lijkt de manier van spelen met de krachtige ritmes, de jachtige gitaar en de melodische lijnen op King Crimson ten tijde van 'Larks Tonques in Aspic'. In de meeste tracks ontbreken de keyboards, al speelt gastmuzikant Stephane Jaoui op twee van de negen nummers keyboards. Maar het geluid van de keys mis ik allerminst, aangezien Ayache avontuurlijke en warme klanken haalt uit zijn gitaar en gitaar-synthesizer.<br /><strong>Toen ik</strong> de schijf voor het eerst beluisterde vond ik het allemaal wat eenvormig. Maar gaandeweg kregen de nummers een 'smoel' en raakte ik zelfs gewend aan de wat dunne sound. De kracht van Xaal ligt vooral in de gedurfde afwisseling van de hoekige maar ook gejaagde ritmes met de rustiger en lieflijker passages. Is de opener 'L'Enfant af en toe wat rommelig, de melodielijn gespeeld door de gitaar is prachtig. De track 'Ballade' doet zijn naam geen eer aan want het is een stevig rocknummer met dominerende gastblazers op trompet en sax. Eén van de uitschieters is 'Le Jardin' waarin op een bijzondere manier de vroege Jethro Tull rondsluipt, wat folkelementen zijn verwerkt maar toch met name de sterke ritmesectie opvalt met daaroverheen de lustig solerende Ajache. In het zeven minuten durende en mysterieuze 'Le Vieux Chassier de Papillons' – een prachtige titel overigens – is Xaal in topvorm. De complexe compositie kent vreemde overgangen en breaks, heeft meerdere lagen, de gitaarsynthesizer speelt een hoofdrol en wat resulteert is een opzienbarende mengeling van Brand X en King Crimson. Maar de track die ik iedere keer weer opzet is het 11 minutende durende Byblos. Progressieve rock op z'n best met lang uitgesponnen solo's, heerlijke ondersteuning van de synthesizer, vreemde geluiden en een zichzelf langzaam vervormend thema.<br /><strong>Gevoelsmatig</strong> klopt het niet als ik 'En Chemin' het predikaat 'progressief meesterwerk' toe zou kennen. Daarvoor is de uniciteit van de muziek te gering en komen sommige composities net iets tekort. Maar, zoals de waardering laat zien, haalt Xaal op 'En Chemin' met glans de subtop. <strong>JoJo (2003)</strong></span><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;"><br /><strong><br />Bezetting:</strong></span><br /><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;">Patrick Boileau - drums, percussion<br />Nicholas Neimer - bass guitar<br />Jad Ayache - electric guitars, guitar-synth<br />Gasten:</span><br /><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;">Yvon Guillard - trumpet (track 2 and 8)<br />Alain Guillard - tenor saxophone<br />Stephane Jaoui - keyboards (track 2 and 8)<br /><br /><strong>Discografie:<br /></strong>En Chemin (1991)<br />Seconde Ere (1995)</span>AFTERglowhttp://www.blogger.com/profile/04670779739170354442noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-37056682.post-81771217644486519292006-12-06T03:16:00.000-08:002008-11-15T00:18:17.392-08:00<strong><span style="font-family:arial;font-size:180%;color:#660000;">Reviews W<br /></span></strong><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjIhUWfs2DI-wb66e1JefhyNverm7D64ciiPs9qaApUB0axQuRp5HlhLoaj4uKEeqso-xd02_L5SZSrnFrr5JbV1OzCdFVBhowQqM4w7kbxSlpgUock6VB9keXG_Vk_Nc_AJoCZ/s1600-h/Walter.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5005473073361861586" style="FLOAT: right; MARGIN: 0px 0px 10px 10px; WIDTH: 128px; CURSOR: hand; HEIGHT: 125px" height="126" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjIhUWfs2DI-wb66e1JefhyNverm7D64ciiPs9qaApUB0axQuRp5HlhLoaj4uKEeqso-xd02_L5SZSrnFrr5JbV1OzCdFVBhowQqM4w7kbxSlpgUock6VB9keXG_Vk_Nc_AJoCZ/s200/Walter.jpg" width="132" border="0" /></a><br /><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;"><span style="font-size:130%;"><strong>Robert Walter's 20th Congress -<br />Giving up the Ghost (2003)<br /></strong></span></span><br /><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;"><strong>Label:</strong> Magnatude Records<br /><strong>Bandsite:</strong> </span><a href="http://www.20thcongress.com/"><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;">20 thcongress.com </span></a><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;"><br /><strong>Duur:</strong> 56:15<br /><strong>Reviewer:</strong> JoJo<br /><strong>Waardering: <span style="color:#6600cc;"><span style="font-size:130%;">@ @ @ @</span> (uit max. 5 JoJo's)<br /></span></strong></span><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;"><br /><strong>'Robert Walter's 20th Congress'.</strong> Het lijkt de aankondiging voor een bijeenkomst van een Amerikaanse politicus, maar het betreft hier de band van de virtuoze hammond organist Robert Walter. In Europa een nog relatief onbekende artiest maar in de States inmiddels doorgedrongen tot de subtop van de progressive jazz-rock. De uit San Diego afkomstige toetsenist groeide op met de blues van Booker T & the MG's en Ramsey Lewis en raakte daarna geïnteresseerd in soul en electronic punk. Toen hij de jazz en jazz-rock uit de jaren 60 en 70 ontdekte, smolt hij al die invloeden aaneen tot een soort groove jazz-rock die vergelijkbaar is met wat Brian Auger deed en doet met zijn Oblivion Express. Een uitgangspunt van Walter is nieuwe elementen toevoegen aan 'oude' muziek en oude elementen toevoegen aan 'nieuwe' muziek en hij houdt van experimenteren. Composities ontstaan bij hem dan ook door langdurige improvisaties in de studio en tijdens live optredens. Thema's die op die wijze opborrelen worden vastgelegd in notenschrift en later uitgewerkt. Natuurlijk geen unieke maar wel een interessante werkwijze omdat veel tot stand komt op basis van gevoel. En dat is goed te merken.<br /><strong>Voor wie van</strong> hoekige ritmes ('hooks') houdt en van dansbare jazz-rock is 'Giving up the Ghost' een aanrader. Het is een album dat zich leent voor beluistering in de luie stoel maar feestgangers kunnen zich er ook uitstekend mee vermaken. Er gebeurt veel op dit album, niet in de laatste plaats door de creatieve manier van musiceren van deze jonge muzikanten en door de daaraan gekoppelde durf om verschillende muziekstijlen op een gewaagde manier in een track te verwerken. Het album opent sterk met 'Glassy Winged Sharp Shooter' waarbij de bass en drums heftig inwerken op het onderlichaam en de sterke sax van Gastelum de melodie bepaalt. Walter maakt hier indruk op de electrische fender rhodes piano. 'Aquafresh' is een nummer in de Brian Augertraditie met het heerlijke geluid van de hammond organ en een jazzgroove die in het hoofd blijft zitten. Knap wordt er gemusiceerd in één van de betere tracks 'Convex + Concave'. Het ritme kan zo mee in de 'house' en 'dance', de blaasarrangementen roepen herinnering op aan Weather Report en er sijpelen naar mijn gevoel invloeden van Happy the Man door. Bij 'Circle Limit' gaan mijn gedachten uit naar de fusionband United Future Organisation, vooral door de wijze waarop Walter loos gaat op de electrische piano en zijn pianogeluiden moduleert. 'Bygones Be' is een rustpunt met mooi dwarsfluitspel van wederom Gastelum en Walter is, zowel in de ingehouden solo als in de begeleiding, een verademing.<br /><strong>In 'Dump Truck'</strong> stijgt men tot grote hoogte. Een weergaloze en experimentele fusion van rock, blues en jazz terwijl de gitaarsolo van Will Bernard door Lowell George van Little Feat gespeeld zou kunnen zijn. De tracks 'Easy Virtue', 'Clear All Wires', 'Giving up the Ghost', 'Bet' en 'Underbrush' zitten allen in het segment van de groove jazz, zijn wellicht wat eenvormig maar maken toch indruk door de sterke thema's die goed blijven hangen en de knappe solo's van met name Walter en ontdekking Gastelum. Het zeven minuten durende 'Sacred Secret' licht ik er nog even uit. Hoewel het niet als live nummer wordt vermeld is er in ieder geval in fragmenten sprake van. 20th Congress klinkt live toch net even anders. Het is een up-tempo feestnummer dat enigszins – met name door de energieke manier van spelen en natuurlijk door het hammond organ – in de buurt komt van Niacin. Al zijn de heren van Niacin net even wat meer getekend door levens- en speelervaring dan de jonkies van 20th Congress.<br /><strong>Naast de karige hoes</strong> is een minpunt van dit album het drumspel. Hoewel Sluppick en Russo het klappen van de zweep kennen en een voorname rol spelen, zijn de drums wat klinisch geproduceerd waardoor het soms ten onrechte lijkt alsof er sprake is van een drumcomputer. Maar dat drukt de pret niet. 'Giving up the Ghost' is zeer regelmatig te vinden onder mijn laserstraal. Een heerlijk album waarbij de durf en creativiteit van Walter en zijn jonge honden opvallen. Het smaakt wat mij betreft naar meer. Als u uw eigen mening wilt vormen over deze muziek, kunt u een indruk krijgen via de downloads op de site van Robert Walter's 20th Congress. <strong>JoJo (1-2004)<br /><br />Bezetting:<br /></strong>Robert Walter - hammond organ, fender rhodes piano, synths, samples, programs, effects<br />Cochemea Gastelum - alto sax, amplified alto sax, flute, bass clarinet, effects<br />Will Bernard - guitar<br />Chuck Prada - percussion<br />Joe Russo - drums<br />George Sluppick - drums<br />Chris Stillwell - bass<br />Mike Frantantuno - bass<br /><br /><strong>Discografie:<br /></strong>Spirit of '70 (1996)<br />Health and Fitness (1999)<br />Money Shot (2000)<br />There Goes The Neighborhood (2001)<br />Giving up the Ghost (2003)<br />Super Heavy Organ (2006)</span>AFTERglowhttp://www.blogger.com/profile/04670779739170354442noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-37056682.post-31060521329190243412006-12-06T03:11:00.000-08:002008-11-15T00:18:17.741-08:00<strong><span style="font-family:Arial;font-size:180%;color:#660000;">Reviews W<br /></span></strong><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgRV5ndyWAIXnFpDkNvXdVqZhR7xF6g69hbM-t5U9SIkFp_sEDrNvn-Mucjdh8bM814DbNMdA8a7JhKi3SCNCdO02tdO7Qddj82aZGC3-3uj7HheBn2KQmV6UlyOlXpBdU_RGHg/s1600-h/WatchVacuum.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5005473412664277986" style="FLOAT: right; MARGIN: 0px 0px 10px 10px; WIDTH: 127px; CURSOR: hand; HEIGHT: 118px" height="106" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgRV5ndyWAIXnFpDkNvXdVqZhR7xF6g69hbM-t5U9SIkFp_sEDrNvn-Mucjdh8bM814DbNMdA8a7JhKi3SCNCdO02tdO7Qddj82aZGC3-3uj7HheBn2KQmV6UlyOlXpBdU_RGHg/s200/WatchVacuum.jpg" width="121" border="0" /></a><br /><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;"><span style="font-size:130%;"><strong>The Watch - Vacuum (2004)<br /></strong></span></span><br /><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;"><strong>Label:</strong> Lizard<br /><strong>Bandsite:</strong> </span><a href="http://www.thewatch.it/"><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;">Thewatch.it </span></a><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;"><br /><strong>Duur:</strong> 48:04<br /><strong>Reviewer: </strong>JoJo<br /><strong>Waardering:</strong> <span style="color:#6600cc;"><strong><span style="font-size:130%;">@ @ @ @ @</span> (max. score JoJo's)<br /></strong></span></span><a href="http://www.ojeweb.nl/" target="_top"></a><a href="http://www.ojeweb.nl/" target="_top"></a><br /><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;"><strong>Ik heb het niet zo</strong> op muzikale 'lookalikes'. Het is de materialisatie van de posters van Fish of Pink Floyd die aan de muur hangen van de tienerkamer. Hoewel het proberen te benaderen van je idolen een bepaalde passie uitstraalt die aandoenlijk is, vind ik de meeste pogingen naïef en niet geslaagd en bekruipt mij regelmatig het gevoel "bedenk zelf eens wat". Voorbeelden van bands waarbij dat gevoel zich voordoet zijn Ad Infinitum (Yes), Crucible (Genesis), Periferia del Mondo (PFM) en Simon Says (Genesis) en aan dat rijtje zouden er moeiteloos nog een aantal aan kunnen worden toegevoegd.<br /><strong>De Italianen</strong> van The Watch zijn hierop echter een grote uitzondering. Hoewel ook hun bronnen van invloed overduidelijk zijn - Genesis en Peter Gabriel - weten zij echter iets eigens aan de tracks en de sound toe te voegen waardoor ik het direct herken. Bovendien zijn de composities sterk en zit het muzikaal-technisch perfect in elkaar. Dat heeft er toe geleid dat het gevoel van lichte irritatie over het gebrek aan originaliteit zich slechts voordeed - en dan ook nog sporadisch - bij hun eersteling 'Twilight', die zij nog uitbrachten onder de naam The Nightwatch. Maar reeds daar openbaarde zich de hoge kwaliteit van de heren. Hetgeen zich voortzette in het schitterende album 'Ghosts'.<br /><strong>De ontwikkeling</strong> van de band heeft niet stilgestaan getuige hun nieuweling 'Vacuum'. Wat voorligt is een indrukwekkend album dat bol staat van de prachtige toetsen van Taglioni die immens en vol de oren binnenkomen, van de wervelende en goed geplaatste drums van Leoni en de typerende stem van Rossetti, de drijvende kracht achter The Watch. Een en ander gelardeerd met smaakvolle gitaarpartijen en dwarsfluit. Bovendien is Rossetti gelukkig ook nog gezegend met een redelijk tot goede uitspraak van het Engels, hetgeen niet van alle mediterrane zangers kan worden gezegd. De ontwikkeling van de band komt tot uiting in het feit dat de toetsen een nog belangrijker rol zijn gaan spelen, er meer rustpunten zijn toegevoegd en men tegelijkertijd wat hardere accenten heeft gelegd o.a. in het tien minuten durende titelnummer 'Vacuum'. Ondanks ook nu weer wat personele wisselingen, zijn de bandleden prima op elkaar ingespeeld en tonen zij een bepaalde 'losheid' en durf in het spel. Ze kennen elkaar blijkbaar goed want pas dan ben je in staat om durf te laten zien.<br /><strong>Bij de bespreking</strong> van de negen tracks (al staan er acht op de goed verzorgde hoes vermeld) weet ik eigenlijk niet waar te beginnen. Als ik er tracks uit zou lichten, doe ik andere hoogwaardige nummers tekort. Maar vooruit. 'Damage Mode' blijf ik maar draaien. Een prachtige melodielijn, een sterke opbouw en mysterieuze synths. De derde track 'Wonderland' zit vernuftig in elkaar en wordt ondersteund door mooie mellotrons. En 'Shining Bald Heads' leidt bij mij door de symfonische grandeur aan het einde tot kippenvel. In het titelnummer tenslotte trekt men alle symfonische registers open en toont men het gehele spectrum aan kwaliteiten. Een reprise van het intro 'Hills' en de daaraan gekoppelde wegstervende geluiden aan het einde vormen een waardige afsluiting en maken het album 'rond'. De aantrekkelijke lengte van 48 minuten draagt daar ook aan bij want dat stelt mij beter in staat het als een geheel te ervaren. Zijn er dan geen minpunten? Misschien één. De (samen)zang in 'Goddess' lijkt niet altijd even zuiver, maar ik sluit niet uit dat er opzet in het uitmuntende spel is.<br />'<strong>Vacuum' </strong>is een intrigerend en wat mij betreft emotief album. Het laat horen hoe mooi symfonische muziek kan zijn. Het laat voelen dat de onderbuik niet alleen geraakt kan worden - zoals zo vaak wordt gedacht - door dansritmes maar ook door melodielijnen en goed doordachte arrangementen. Zoals gezegd heb ik bij muzikale 'lookalikes' vaak het gevoel "bedenk zelf eens wat", bij The Watch hoop ik echter "blijf dit bedenken a.u.b.".<br /><strong>JoJo (11-2004)<br /></strong><br /><strong>Bezetting:<br /></strong>Simone Rossetti - vocals, flute, dtambou, atmospheres<br />Ettore Salati - electric, acoustic and 12-string guitars, bass pedals<br />Roberto Leoni - drums, percussion<br />Marco Schembri - bass guitars, electric and acoustic guitars<br />Sergio Taglioni - piano, mellotron, organ, moogs, synths<br /><br /><strong>Discografie:<br /></strong>Twilight (1997/als The Nightwatch)<br />Ghosts (2001)<br />Vacuum (2004</span>)AFTERglowhttp://www.blogger.com/profile/04670779739170354442noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-37056682.post-12261060773146285332006-12-06T02:59:00.000-08:002008-11-15T00:18:17.903-08:00<strong><span style="font-family:Arial;font-size:130%;color:#660000;"><span style="font-size:78%;"><span style="font-size:180%;">Reviews W</span><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjvzmRpjViTVHdJMmxXGzJ24EyatXkx7OexCHvH9e3_PYkafwlMz5-bN3c7j87r4499ykF7ewofXn3-vNOes4V00A6mhJfmAAcBfnLbSzdqxBeWtfz0C95Jjtx2h3x8m_oYGLut/s1600-h/welt.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5005473769146563570" style="FLOAT: right; MARGIN: 0px 0px 10px 10px; WIDTH: 126px; CURSOR: hand; HEIGHT: 123px" height="130" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjvzmRpjViTVHdJMmxXGzJ24EyatXkx7OexCHvH9e3_PYkafwlMz5-bN3c7j87r4499ykF7ewofXn3-vNOes4V00A6mhJfmAAcBfnLbSzdqxBeWtfz0C95Jjtx2h3x8m_oYGLut/s200/welt.jpg" width="131" border="0" /></a><br /></span>Weltraumstaunen - Weltraumstaunen (2001)</span></strong><br /><br /><span style="font-family:Arial;font-size:85%;color:#660000;"><strong>Label:</strong> Nasoni Records<br /></span><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;"><strong>Bandsite:</strong> </span><a href="http://www.weltraumstaunen.de/"><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;">Weltraumstaunen.de</span></a><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;"> </span><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;"><br /><strong>Duur:</strong> 47:51 (excl. 'ghost track')<br /><strong>Reviewer: </strong>JoJo<br /><strong>Waardering: <span style="color:#6600cc;"><span style="font-size:130%;">@ @ @ </span>(uit max. 5 JoJo's)<br /></span></strong></span><a href="http://www.ojeweb.nl/" target="_top"></a><a href="http://www.ojeweb.nl/" target="_top"></a><br /><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;"><strong>Om het beeld</strong> van de Duitse psychedelische- en spacerock scène nog iets scherper te stellen wil ik hier aandacht besteden aan Weltraumstaunen, een studioproject van Dave Schmidt uit 2001. Voor wat achtergronden van deze scène verwijs ik naar recensies van Sula Bassana </span><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;">en de band Vibravoid (zie reviews onder 'S' en 'V')</span><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;">. Kort door de bocht worden deze artiesten en bands sterk beïnvloed door Gong en door Pink Floyd in hun beginjaren, maar weten zij een significant eigen geluid en persoonlijke toets toe te voegen. Dat laatste geldt helaas slechts ten dele voor Weltraumstaunen. Bovendien ligt het geluid en de stijl van deze band in een aantal tracks wat meer in de richting van de solo-albums van ex-Gonglid Steve Hillage.<br /><strong>Associaties</strong> met Hillage maar ook met Ozric Tentacles doen met name opgeld in de eerste tracks 'Pollenflug' en 'Clockline'. Geen schokkende maar prima en lekker in het gehoor liggende up-tempo en gitaargedomineerde spacesongs. De voeten en handen gaan al gauw meebewegen op de pakkende ritmes. De volgende twee composities zijn echter doordrenkt met Pink Floyd ten tijde van 'Meddle'. 'Kraut' vind ik op zichzelf heerlijk klinken, al zijn de typische en voor iedere progressieve rockliefhebber bekende 'Echoes-piepjes' schaamteloos als uitgangspunt genomen. Hoewel ik moet toegeven dat de leden van Weltraumstaunen vaardig met dat uitgangspunt spelen en jongleren.<br /><strong>Het ruim</strong> 21 minuten durende en volgens mij met name door improvisatie tot stand gekomen 'Astonished ….. Like the Universe', is lekker freaky en experimenteel. Het plezier dat men had tijdens het maken van deze track spettert er weliswaar af, maar er had wat mij betreft een overdosis minder Floyd in gemogen. Zelfs de ritmes komen bijna naadloos uit 'Echoes'. Het album sluit af met het curieuze 'Last Flight', waar vreemde stemmen en geluiden mij meevoeren naar de weldadige stilte die volgt. Geheel in stijl volgt na 19 minuten absolute stilte nog een 'ghost track' c.q. wat 'ghost noises'.<br /><strong>Zaken </strong>in retrospectief zetten kan prima zijn op zijn tijd, maar wat ik waardeer bij bijvoorbeeld Vibravoid is dat die band daar iets eigens aan toevoegt. Wat Dave Schmidt ook goed lukt bij Sula Bassana. Maar hier gebeurt dat veel te weinig. Wat resteert is de indruk dat een significant deel van de tracks net zo goed demo's of studioprobeersels van de echte Floyd hadden kunnen zijn. Van die verloren gewaande tapes die jaren nadien in de krochten van The Abbey Road Studios worden gevonden. Ik zou het nog hebben geloofd ook en dat is op zichzelf een kwaliteit. De band haalt hier weliswaar een voldoende, maar Dave Schmidt cs. kunnen meer. Helaas laten ze dat te weinig horen op het overigens in een mooie en treffende hoes gestoken 'Weltraumstaunen'. <strong>JoJo (8-2004)<br /></strong><br /><strong>Bezetting:<br /></strong>Dave Schmidt - guitars, bass, synthesizer, organ, drumprogramming, drums and voices<br />Andy Heinrich - vocals, guitars, drums, organ, synthesizer and sounds<br />Silk Heinrich - bass and vocals<br /><br /><strong>Discografie:</strong><br />Weltraumstaunen (LP 1999/CD 2001)<br />Weltraumwelt (LP 2004)</span>AFTERglowhttp://www.blogger.com/profile/04670779739170354442noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-37056682.post-46272455385588243742006-12-06T02:44:00.000-08:002008-11-15T00:18:18.024-08:00<strong><span style="font-family:Arial;font-size:180%;color:#660000;">Reviews W</span></strong><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhC57L3_KL7d4Tyr20WiSyxCmQh6icB6pOP0AcmYAZBHtL-Km2npHUMCMQBp_KReY87kuSJ9fNH5v5rBWrU7Ijuz44guMayfMqz6fHND-IJBvYmoIoFv2Idl2uQkJLf-FsILd6y/s1600-h/WhiteWillowStormSeason.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5005474572305447938" style="FLOAT: right; MARGIN: 0px 0px 10px 10px; WIDTH: 132px; CURSOR: hand; HEIGHT: 125px" height="128" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhC57L3_KL7d4Tyr20WiSyxCmQh6icB6pOP0AcmYAZBHtL-Km2npHUMCMQBp_KReY87kuSJ9fNH5v5rBWrU7Ijuz44guMayfMqz6fHND-IJBvYmoIoFv2Idl2uQkJLf-FsILd6y/s200/WhiteWillowStormSeason.jpg" width="134" border="0" /></a><br /><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;"><span style="font-size:130%;"><strong>White Willow - Storm Season (2004)<br /><br /></strong></span></span><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;"><span style="font-size:130%;"><strong></strong></span></span><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;"><strong>Label:</strong> The Laser's Edge<br /><strong>Bandsite:</strong> </span><a href="http://www.whitewillow.net/"><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;">Whitewillow.net </span></a><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;"><br /><strong>Duur:</strong> 47:24<br /><strong>Reviewer:</strong> JoJo<br /><strong>Waardering: <span style="color:#6600cc;"><span style="font-size:130%;">@ @</span> (uit max. 5 JoJo's)</span></strong><br /></span><a href="http://www.ojeweb.nl/" target="_top"></a><a href="http://www.ojeweb.nl/" target="_top"></a><br /><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;"><strong>White Willow</strong> kon een potje bij mij breken. Ondanks het feit dat men het niveau van het debuut 'Ignis Fatuus' op de vervolgalbums niet altijd haalde, werden de schijven frequent beluisterd. De donkere muziek waarin de poolnacht schemert en waarin slechts af en toe een straaltje midzomernacht doorbreekt, raakte mij - zelfs bij de wat mindere werkstukken - keer op keer. Ik kon mij laven aan de weldadige somberheid en werd daar paradoxaal genoeg soms nog vrolijk van ook. Maar het potje is door 'Storm Season' nu echt uiteengevallen in duizend stukken en hoogstwaarschijnlijk slechts nog met moeite te restaureren. Wat is er dan mis met dit laatste wapenfeit?<br /><strong>Wat bij</strong> White Willow altijd hoog scoorde waren de prima composities, de prachtige mellotrons die bij uitstek geschikt zijn om Scandinavische sferen te verbeelden, de afwisseling tussen de tracks, de verrassingen in de nummers en 'last but not least' de muzikaal-technische kwaliteiten van Jacob Holm-Lupo en consorten. De hoge scores op deze onderdelen worden op het wat meer door gitaren gedomineerde 'Storm Season' soms maar vaker niet gehaald. En dat zit met name in de eenvormigheid van de tracks en de twijfelachtige kwaliteit van de zangeres. Sylvia Erichsen zingt in het hoog uitermate geknepen en onzuiver. Luister maar eens naar haar stem in de compositorisch acceptabele openingstrack 'Chemical Sunset'. Ik heb gelukkig geen hond maar als ik er een had dan zou hij jankend en in overspannen toestand het pand verlaten. In combinatie met bepaalde arrangementen, zoals in 'Soulburn', zit de zang wat mij betreft zelfs in de valse regionen. In ieder geval is de 'match' en de synergie afwezig tussen de toetsen en gitaren enerzijds en de vocalen anderzijds.<br /><strong>'Sally Left'</strong> is een redelijk maar in de White Willow catalogus niet bijster origineel nummer waarin de viool mooi klinkt, de mellotrons dreigend ondersteuning bieden en Johannes Saeboe een prima Floydiaanse gitaarsolo laat horen. 'Endless Science' kent een mooi, tokkelend gitaarthema en een wat jazzy tussenstukje. De zang klinkt echter oppervlakkig. 'Soulburn' begint veelbelovend met invloeden van King Crimson en zang van Finn Coren maar als het refrein aanbreekt en Erichsen invalt ontspoort men zoals gezegd vocaal volledig en is de 'match' tussen toetsen, gitaren en stem ver te zoeken. 'Insomnia' bevat een heerlijk dromerig klinkend orgel, verrast gelukkig wel door breaks en wendingen en heeft van die ingetogen delen à la King Crimson met de mellotron op de achtergrond. De melodie in de titeltrack komt mij wederom bekend voor en is matig gezongen. Het album sluit af met het door gitaren gedomineerde 'Nightside of Eden' waarin de band kundig van leer trekt, de orgelsolo op de Hammond B3 geweldig klinkt maar de zang, het wordt eentonig en dat is een goed woord in dit verband, wederom zorgt voor puntenaftrek. Gelukkig sluit, om de pijn te verzachten, een heerlijke symfonische gitaarsolo deze track en het album af.<br /><strong>White Willow</strong> heeft met 'Storm Season' het minste album in haar historie afgeleverd. Een potje konden ze bij mij breken maar het ligt nu welhaast onherstelbaar aan gruzelementen. Er zal veel herstelwerk nodig zijn om mij in de toekomst weer te kunnen overtuigen. Of gloort er licht in de duisternis van de poolnacht? Zangeres Sylvia Erichsen schijnt na de opnames van 'Storm Season' met de noorderzon vertrokken te zijn en is inmiddels vervangen door Trude Eidtang. Een driewerf "Hoera!" Dat biedt perspectief voor de toekomst. <strong>JoJo (11-2004)<br /><br /></strong></span><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;"><strong></strong></span><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;"><strong>Bezetting:<br /></strong>Jacob Holm-Lupo - electric, acoustic and classical guitars, keyboards<br />Johannes Saeboe - electric guitars, electric baryton guitar<br />Sylvia Erichsen - vocals<br />Lars Frederik Froislie - piano, mellotron M400, hammond B3, mini-moog, synthesizers, fender rhodes, wurlitzer, glockenspiel<br />Marthe Berger Walthinsen - 4 & 5 string bass guitar, tambourine </span><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;"><br />Aage Moltke Schou - drums, percussion<br />Ketil Vestrum Einarsen - flutes, microsynth, tambourine<br />Sigrun Eng - cello<br />Finn Coren - vocal<br />Teresa K. Aslanian - ghost voice </span><br /><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;"></span><br /><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;"><strong>Discografie:</strong> </span><br /><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;">Ignis Fatuus (1995) </span><br /><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;">Ex Tenebris (1998) </span><br /><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;">Sacrament (2000) </span><br /><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;">Storm Season (2004) </span><br /><span style="font-family:Arial;font-size:85%;color:#660000;"><a href="http://progopinion.blogspot.com">Signal to Noise (2006)<span style="font-size:0;"></span></a> (zie Reviews 2006)</span>AFTERglowhttp://www.blogger.com/profile/04670779739170354442noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-37056682.post-70723025956844143212006-12-06T02:18:00.000-08:002008-11-15T00:18:18.137-08:00<strong><span style="font-family:arial;font-size:180%;color:#660000;">Reviews W<br /></span></strong><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghnKqmZ_m0TGecwEoGgEuYr7xSaA6xRhG_J6YTmqIttD_plsTatB9VYpKsROWPDtfx1yKWT-1fctbp7H8tKp-EIoZFCryNt2P1nxsxGanfhj8xOQJXLaQTm0YtoJZrH7dW7TWQ/s1600-h/Wyatt.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5005474799938714642" style="FLOAT: right; MARGIN: 0px 0px 10px 10px; WIDTH: 132px; CURSOR: hand; HEIGHT: 124px" height="136" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghnKqmZ_m0TGecwEoGgEuYr7xSaA6xRhG_J6YTmqIttD_plsTatB9VYpKsROWPDtfx1yKWT-1fctbp7H8tKp-EIoZFCryNt2P1nxsxGanfhj8xOQJXLaQTm0YtoJZrH7dW7TWQ/s200/Wyatt.jpg" width="157" border="0" /></a><br /><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;"><span style="font-size:130%;"><strong>Robert Wyatt - Cuckooland (2003)<br /></strong></span></span><br /><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;"><strong>Label:</strong> Rykodisc<br /><strong>Bandsite: </strong></span><a href="http://www.rykodisc.com/" target="_self"><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;">Rykodisc.com </span></a><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;"><br /><strong>Duur:</strong> 75:46<br /><strong>Reviewer: </strong>JoJo<br /><strong>Waardering: <span style="color:#6600cc;"><span style="font-size:130%;">@ @ @ @</span> (uit max. 5 JoJo's)<br /></span></strong></span><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;"><br /><strong>Het platenlabel</strong> 'Rykodisc', o.a. bekend door de catalogus van wijlen Frank Zappa, grossiert in de wat meer obscure artiesten. Muzikanten die eens in de zoveel jaar een album uitbrengen en verder in afzondering hun leven leiden. Robert Wyatt, de vroegere drummer van de legendarische Soft Machine en van Matching Mole, is één van hen. Na zijn dramatische val in 1972 en zijn onvermogen om sindsdien te drummen leeft hij min of meer als kluizenaar, samen met zijn onafscheidelijke Alfreda 'Alfie' Benge die op zijn solo-albums en ook op 'Cuckooland' haar stem laat horen.<br /><strong>Robert Wyatt</strong> maakt muziek en heeft een stem waar je van houdt of niet. Een middenweg is nauwelijks mogelijk. De stembanden kraken aan alle kanten en Wyatt begeeft zich nog steeds in de hogere regionen van de toonladder. En de muziek is 'weird' en absurd, waarbij het lijkt alsof de songs in een geheel andere wereld tot stand zijn gekomen. Een droomwereld waarin een romantisch verlangen naar vroeger, naar de tijd waarin geesten zich nog in de donkere bossen vertoonden, de trollen in de mist dansten en heksen je buurvrouw waren. Maar Wyatt is zeker niet autistisch voor de barre werkelijkheid van de moderne samenleving. Als je de teksten meeleest zoals in de vierde track 'The Forest' dan neemt hij je via een geheim pad vanuit het mystieke maar aantrekkelijke bos mee naar de verschrikkingen van Auschwitz en de dodenkampen in Lety. Daarmee laat hij zien hoe mooi het zou kunnen zijn en hoe erg het feitelijk is. En dat doet hij vaker op deze schijf. Zo denk je dat Wyatt 'slechts' de lieflijkheid van een schaap bezingt, in het volgende couplet van 'Life is Sheep' declameert hij 'Live is sheep if you live on a farm. Instead of names the animals all have numbers. So you won't get too attached'.<br /><strong>Ook op dit album</strong> van Wyatt overheersen de prachtige klanktapijten van piano en keyboards, de vervormde trompetten en trombones die we ook al kennen van zijn meesterwerk 'Rock Bottom' en de ijle vocale harmonieën die als een warme deken over de instrumenten hangen. En zoals zo vaak omringt hij zich met louter topmuzikanten zoals David Gilmour, Brian Eno en Phil Manzanera. Door de ijlheid van de produktie en de stemmen heeft 'Cuckooland' de sfeer van 'ambient music' maar er schemert veel jazz doorheen.<br /><strong>Het album</strong> bestaat uit twee delen 'neither here …' en '… nor there, die qua sfeer niet veel van elkaar verschillen. De twee delen zijn gescheiden door dertig seconden stilte, volgens Wyatt 'A suitable place for those with tired ears to pause and resume listening later'. Uitschieters zijn wat mij betreft het eerdergenoemde 'The Forest', het tekstueel en compositorisch sterke 'Old Europe' waarin Wyatt zelfs weer drumt, het mysterieuze "Beware' en het vreemde 'Life is Sheep'. Maar er staan wat mij betreft geen zwakke nummers op 'Cuckooland', hoewel het Zuid-Amerikaans getinte 'Insensatez' mij minder bevalt. Te vrolijk en te aards in vergelijking met de sfeer die de rest uitademt.<br /><strong>Oudgediende</strong> Wyatt heeft zoals zo vaak weer een indrukwekkend werkstuk afgeleverd, waarvan de kwaliteit ook tot uitdrukking komt in de schitterende door zijn vrouw ontworpen hoes. Het album geeft de mogelijkheid tot romantisch wegdromen maar zet ook aan tot nadenken. Wat dat aangaat zet Wyatt de luisteraar zowel tekstueel als muzikaal soms op het verkeerde been om hem of haar uiteindelijk weer met beide benen op de grond terecht te laten komen. Dat is een te koesteren kwaliteit. <strong>JoJo (12-2003)<br /></strong><br /><strong>Bezetting:<br /></strong>Robert Wyatt - vocals, cornet, keyboards, trumpet, percussion<br />Met o.a.<br />Alfreda Benge - vocals<br />David Gilmour - guitar<br />Brian Eno - voices<br />Phil Manzanera - vocals<br />Karen Mantler - vocals, keyboards, harmonica<br />Michael Evans - drums<br />Gilad Atzmon - saxes, clarinet<br />Annie Whitehead - trombone<br /><br /><strong>Discografie:<br /></strong>The End of an Ear (1971)<br />Rock Bottom (1974)<br />Ruth Is Stranger Than Richard (1975)<br />The Animals Film (1982,<br />Soundtrack)1982-84 (1984)<br />Nothing Can Stop Us (1985)<br />Old Rottenhat (1986)<br />Dondestan (1991)<br />A Short Break (1992)<br />Mid-Eighties (1993)<br />Flotsam Jetsam (1994, compilation)<br />Shleep (1997)<br />Cuckooland (2003)</span><br /><span style="font-family:Arial;font-size:85%;color:#660000;">Solar Flares Burn For You (2003)</span>AFTERglowhttp://www.blogger.com/profile/04670779739170354442noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-37056682.post-1278111279297356892006-12-04T05:35:00.000-08:002008-11-15T00:18:18.331-08:00<span style="font-family:arial;font-size:180%;color:#660000;"><strong>Reviews Y<br /></strong></span><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgzItmuQgb8bjS5-_5rNUEhh_zTFtAQ6TZHiOtK59ixm1uQ_FX7R3puc71wCBabYTvdZNcZpFpkjOVTYBWc0LWsU91OPkiOyYUQQg7kxBta_MS6cTsVHqLSiCdJrlTkJcCSQD5W/s1600-h/Yamashta.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5004667150715268178" style="FLOAT: right; MARGIN: 0px 0px 10px 10px; WIDTH: 136px; CURSOR: hand; HEIGHT: 127px" height="119" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgzItmuQgb8bjS5-_5rNUEhh_zTFtAQ6TZHiOtK59ixm1uQ_FX7R3puc71wCBabYTvdZNcZpFpkjOVTYBWc0LWsU91OPkiOyYUQQg7kxBta_MS6cTsVHqLSiCdJrlTkJcCSQD5W/s200/Yamashta.jpg" width="132" border="0" /></a><br /><span style="font-family:arial;font-size:130%;color:#660000;"><strong>Stomu Yamashta –<br />The Complete Go Sessions<br />(1976/1977)</strong></span><br /><br /><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;"><strong>Label:</strong> Raven Records</span><br /><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;"><strong>Bandsite:</strong> -</span><br /><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;"><strong>Duur:</strong> 71:45 + 75:31</span><br /><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;"><strong>Reviewer:</strong> JoJo</span><br /><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;"><strong>Waardering:</strong></span> <strong><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#6600cc;">(uit max. 5 JoJo's)</span></strong><br /><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;">Go <strong><span style="font-size:130%;color:#6600cc;">@ @ @</span></strong></span> <span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;">Go Live <span style="font-size:130%;color:#6600cc;"><strong>@ @ </strong></span></span><span style="font-family:arial;color:#660000;"><span style="font-size:85%;">Go Too </span><span style="font-size:130%;color:#6600cc;"><strong>@ @ @ @ @<br /></strong></span></span><br /><span style="font-family:arial;color:#660000;"><span style="font-size:85%;"><strong>Toen ik las</strong> over de release van ‘The Complete Go Sessions’ van Stomu Yamashta dacht ik te maken hebben met een uitgave vol ‘outtakes’, bonustracks en ‘rehearsals’. Doorgaans overbodig materiaal. Gelukkig bleek het te gaan om een hernieuwde uitgave van de drie albums van Stomu Yamashta’s project ‘Go’, helaas niet geremastered en nu verspreid over twee discs in een netjes verzorgde uitgave. Een goed initiatief omdat die werken al lang ‘out of print’ waren.<br /><strong>Japanner</strong> Stomu Yamashta is een artiest die zich voornamelijk in het avant-garde circuit beweegt en zich daarin vaak richt op het componeren van muziek voor films en theaterstukken. Het segment waarin illustere namen als Steve Reich, Phillip Glass en Michael Nyman zeer succesvol zijn. Yamashta is er in de ruim drie decennia dat hij actief is niet in geslaagd om zich in die hoek definitief als grote naam te vestigen. Althans op het Westerse grondgebied van dat segment. In Japan is hij beduidend succesvoller. Zo af en toe maakte Yamashta uitstapjes naar de wondere wereld van de (progressieve) rock.<br /><strong>Het project ‘Go’</strong> uit midden jaren zeventig is daarvan het meeste bekende voorbeeld. De titel verwijst naar het bordspel waarin tegengestelden als toeval en bewuste strategie, realiteit en fantasie, verlies en winst een rol kunnen spelen, gelijk het leven. In het project wist hij mensen als Steve Winwood, Michael Shrieve, Al Dimeola en Klaus Schulze aan zich te binden. Daarna hebben we in onze contreien nog maar weinig van de man vernomen. Nu speelt dus de heruitgave van genoemde drie albums, die ik hier per stuk bespreek met uiteenlopende waarderingen.<br /></span><strong><br /><span style="font-size:85%;">Go (1976)</span></strong><span style="font-size:85%;"><br /><strong>Dit eerste hoofdstuk</strong> in de trilogie ‘Go’ begint veelbelovend met het prachtige en gevoelige ‘Solitude’ waar de strijkers op korte afstand de melodie volgen en Winwood breekbaar, hij zou niet anders kunnen, een relatief korte tekst zingt over eenzaamheid en andere ellende. ‘Nature’ en ‘Air Over’ vormen onheilspellende intermezzi als opmaten voor ‘Crossing the Line’. Een redelijk nummer, gezongen door Winwood. De uitwerking is een andere dan Winwood’s thuisband zou hebben gegeven, maar ik weet zeker dat het ook als compositie de ballotage bij Traffic niet zou hebben doorstaan. Het up-tempo en ritmische ‘Man of Leo’ is een matige track met een simplistisch themaatje, een slecht geplaatste en zeer lelijk klinkende kerkklok en trompetten die schallen alsof ze uit een Casio’tje komen. De prima gitaarpartijen van Dimeola maken echter weer wat goed.<br /><strong>En dat geldt</strong> voor veel tracks op deze schijf. De individuele prestaties zijn vaak goed tot uitstekend maar de composities, zeker daar waar het de songs betreft, blijven hangen op gemiddeld niveau. En daar is Yamashta zèlf voor verantwoordelijk. Dieptepunt is ‘Ghost Machine’ dat ik als ronduit slecht beschouw. Een draak van een compositie. Het van Traffic bekende ‘Winner/Loser’ is natuurlijk prima maar hoort in het geheel niet thuis op ‘Go’ en wordt enigszins verziekt door de overbodige strijkers. De muzikale ‘tussenstukken’ zoals ‘Stellar, ‘Space Requiem’ en ‘Carnival’ zijn daarentegen sfeerbepalend en van hogere progressieve kwaliteit, met name door de creativiteit van Schulze op keyboards en de experimentele percussie van Shrieve.<br /><strong>Het geheel</strong> overziende kom ik, zelfs na dertig jaar rijping, tot krap drie JoJo's. En die score komt dan nog zo hoog door de instrumentale fragmenten op ‘Go’.<br /><br /><strong>Go Live (1976)</strong><br /><strong>Dit album</strong> bevat een liveregistratie van het ‘Go’ album waarbij de tracklist door elkaar is gehusseld. Ook hier heeft Winwood een sleutelrol en zingt zeer ‘soulful’. Zijn stem is zo karakteristiek dat er onvermijdelijk veel associaties zijn met Traffic en Blind Faith. Per saldo is er dan ook vaker sprake van rock dan van progressieve rock.<br /><strong>Bij het oorspronkelijke</strong> verschijnen en ook nu ervaar ik ‘Go Live’ als rommelig. Het vormt geen geheel, wellicht door het veranderen van de volgorde van de tracks - ik ga er altijd maar vanuit dat die niet voor niets in een andere volgorde stonden op het studioalbum - en ook de band is niet op elkaar ingespeeld. Je hoort dat men elkaar zoekt zonder elkaar te vinden, met als gevolg doelloos gefröbel. ‘Man of Leo’ is daarvan niet de enige maar wel de beste illustratie. Toch vreemd voor zulke grote namen. Het achtergrondkoortje is het zwakst van allen. Wat niet betekent dat er geen mooie momenten zijn op te tekenen in het drumwerk van Shrieve of de scheurende gitaarsoli van Dimeola in o.a. ‘Crossing the Line’. Men weet echter live absoluut de sfeer niet te raken die het studioalbum wel bezit. Ik had verwacht dit livealbum na zoveel jaren positiever te ervaren. Ik vind het echter nog net zo matig als voorheen.<br /><br /><strong>Go Too (1977)</strong><br /><strong>De absolute kroon</strong> op het project zette Yamashta met ‘Go Too’. Winwood maakte toen geen deel meer uit van het project. Ik vond en vind dat absoluut geen gemis. Ik ben een groot fan van hem en vooral van Traffic, maar zijn kenmerkende stem trok een te sterke wissel op het geluid van het project.<br /><strong>Op ‘Go Too’</strong> laten de projectleden horen dat zij zowel compositorisch als muzikaal-technisch hun draai hebben gevonden. Het gebruik van meerdere zangers leidt bovendien tot meer variatie. De toevoeging van Linda Lewis, met haar geknepen stem voor sommigen een bezoeking maar voor mij een revelatie, geeft het geheel meer ‘soul’. Het album kent ook de structuur die ‘Go’ node miste: het is ‘rond’ met een ‘Prelude’ als kop en het prachtige ‘Ecliptic’ als staart met de zes tussenliggende tracks als weldadige ‘body’. Waarin het wervelende ‘Seen You Before - met een excellerende Dimeola - en het emotievolle ‘Mysteries of Love’ de ruggengraat vormen. Hoe mooi klinken in deze track de zang van Lewis en Jess Roden, de prachtig geproduceerde gitaarsolo van Pat Thrall en de ondersteunende orkestrale arrangementen van Martin ‘Caravan’ Ford. Koude rillingen die zich zonder moeite voortzetten in ‘Wheels of Fortune’ en ‘Beauty’. Deze laatste met een fenomenale gitaarpartij van Dimeola en prachtige onderwatergeluiden van walvissen. Waren de songs op ‘Go’ op het randje, hier is zonder uitzondering sprake van meer dan uitstekende songs.<br />‘<strong>Go Too’</strong> maakte mij toen en nu duidelijk dat progressieve elementen heel goed kunnen samengaan met soul en funky ritmes. Hetgeen tot op heden te weinig gebeurt. ‘Go Too’ is een meesterwerk dat veel goed maakt van het behoorlijke puntenverlies dat de twee andere delen van de trilogie veroorzaakten.<br /></span><strong><span style="font-size:85%;">JoJo (12-2005)<br /></span></strong></span><br /><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;"><strong>Bezetting </strong></span><br /><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;">o.a:<br />Stomu Yamashta - percussion, piano<br />Steve Winwood - vocals, keyboards<br />Michael Shrieve - drums, percussion<br />Klaus Schulze - keyboards<br />Al Dimeola - acoustic and electric guitars<br />Pat Thrall - guitars<br />Linda Lewis - vocals<br />Jess Roden - vocals<br /><br /><strong>Discografie (selectie)<br /></strong>Red Buddha (1971)<br />Floating Music (1972)<br />Contemporary Works(1972)<br />The Man From the East (1973)<br />Freedom Is Frightening (1973)<br />Takemitsu Ishi(1973)<br />One By One (1974)<br />Raindog (1975)<br />Go (1976)<br />Go Live (1976)<br />Go Too (1977)<br />Hito (1980)<br />Iroha (1981)<br />Sea & Sky (1983)<br />Kukai (1984)<br />Listen to the Future, Volume 1 (2001)<br />Tofu (2002)</span>AFTERglowhttp://www.blogger.com/profile/04670779739170354442noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-37056682.post-34179718657961722152006-12-04T05:15:00.000-08:002008-11-15T00:18:18.443-08:00<strong><span style="font-family:arial;font-size:180%;color:#660000;">Reviews V</span></strong><br /><strong><span style="font-family:Arial;font-size:180%;color:#660000;"></span></strong><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgdtMzFhCN-DeKXreTt2_1BTloKbw4-4dzCE5cph5bdwnmwn3lFZF34BymzvglqkNryMAMKE8m8UQm3s0kPFObbU99qaXpIZgVk66OPx6IlgHypkt4980p4lK7Ttlb06ATtG_mZ/s1600-h/Varga.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5004661601617521714" style="FLOAT: right; MARGIN: 0px 0px 10px 10px; CURSOR: hand" height="127" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgdtMzFhCN-DeKXreTt2_1BTloKbw4-4dzCE5cph5bdwnmwn3lFZF34BymzvglqkNryMAMKE8m8UQm3s0kPFObbU99qaXpIZgVk66OPx6IlgHypkt4980p4lK7Ttlb06ATtG_mZ/s200/Varga.jpg" width="132" border="0" /></a><br /><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;"><strong><span style="font-size:130%;">Janos Varga Project -<br />The Wings of Revelation I (2000)<br /><br /></span></strong></span><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;"><strong><span style="font-size:130%;"></span></strong></span><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;"><strong>Label:</strong> Periferic Records<br /><strong>Bandsite:</strong> </span><a href="http://www.guitar9.com/thewingsofrev.html" target="_self"><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;">www.guitar9.com</span></a><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;"><br /><strong>Duur:</strong> 47:57<br /><strong>Reviewer:</strong> JoJo<br /><strong>Waardering: <span style="color:#6600cc;"><span style="font-size:130%;">@ @ @ @</span> (uit max. 5 JoJo's)<br /></span></strong></span><a href="http://www.ojeweb.nl/" target="_top"></a><a href="http://www.ojeweb.nl/" target="_top"></a><br /><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;"><strong>De gitaarwizard</strong> en keyboardspeler Janos Varga loopt al heel wat jaren mee in de progressive scene. Samen met Istvan Kiraly speelde hij van 1981 tot 1994 in de Hongaarse band East, waarmee zij zes albums opnamen. Bij mij nog onbekend maar hun album 'Hûség' (1982) schijnt een symfonisch meesterwerk te zijn. De kwaliteit van dit meest recente project van Varga maakt in ieder geval nieuwsgierig naar de catalogus van East. Overigens leveren zijn beide kompanen Istvan Kiraly en Zoltan Lengyel bijdragen aan After Crying.<br /><strong>'Wings of Revelation'</strong> is een werkstuk dat gekarakteriseerd kan worden als excellente instrumentale progressive rock. Meestal komen vergelijkingen met andere bands terecht in eenzelfde muzieksegment. Maar beluistering van deze schijf leidt enerzijds tot associaties met vooral Pink Floyd en in mindere mate Camel als het gaat om de rustiger, atmosferische passages. Varga schaart zich daarin met zijn gitaarspel in de rij die wordt aangevoerd door David Gilmour en Andrew Latimer. Anderzijds hoor ik in de up tempo en complexere tracks en passages The Mahavishnu Orchestra doorklinken ten tijde van 'Visions of the Emerald Beyond' en 'Birds of Fire'. En u zult het met mij eens zijn: Pink Floyd en Mahavishnu liggen mijlenver uit elkaar. Toch komt het bij Varga c.s. allemaal op hoog niveau voorbij. De band en met name Varga zelf schijnt live een ware sensatie te zijn. En daar kan ik mij van alles bij voorstellen.<br /><strong>Het album opent </strong>met het uit zes delen bestaande 'I Must Be Going'waarin goed in het gehoor liggende thema's worden aangekleed met virtuoze gitaarsolo's en zowel ingetogen als ruw maar doordacht keyboardspel van Zoltan Lengyel. Door de afwisseling en verrassende wendingen zijn de 19 minuten voorbij voordat je het weet. Het is een doos van Pandora waaruit iedere keer weer nieuwe dingen tevoorschijn komen. En dat geldt eigenlijk ook voor de rest. Andere hoogtepunten zijn 'Matching Souls' waarin in de jazz-rock traditie à la Mahavishu wordt gesoleerd door gitaar en synthesizer alsof de duivel hen op de hielen zit. Via de rustiger en sfeervolle intermezzi, zoals delen van 'All I Can Give', komen we uit bij het titelnummer dat het geheel afsluit. De band gaat hier loos, ontspoort en men vindt elkaar weer aan het einde. Vooral dit nummer smaakt naar een live optreden van deze band, al zullen deze Hongaren Nederland niet snel aandoen denk ik.</span><br /><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;"><strong>Het art-work</strong> is goed verzorgd maar niet bijzonder. Het bevat wel een overzicht met alle releases die door de betrokken zijn uitgebracht zowel solo als in groepsverband (bijvoorbeeld in East, Art Reaktor en Energy Project). Janos Varga en zijn kameraden zijn een ware revelatie voor mij. Zoals men op de hoes vermeldt "This music is a step into a world, where fantasies fly high and nothing can stop the wings of revelation, where past meets present". Zo is het en zo klinkt het ook. Op naar het vervolg 'Wings of Revelation II'.<br /><strong>JoJo (2003).</strong></span><br /><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;"></span><br /><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;"><strong>Bezetting:</strong></span><br /><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;">Istvan Kiraly - drums</span><br /><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;">Zoltan Lengyel - piano, keyboard solos</span><br /><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;">Janos Varga - guitars, keyboards</span><br /><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;"></span><br /><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;"><strong>Discografie:</strong></span><br /><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;"><em>Janos Varga Project</em></span><br /><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;">Into the Light (1998)</span><br /><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;">Wings of Revelation I (2000)</span><br /><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;">Wings of Revelation II (2002)<br /><em>East</em></span><br /><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;">Jatekok (1981)</span><br /><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;">Huseg (1982)</span><br /><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;">The Victim (1984)</span><br /><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;">A Szerelem Sivataga (1988)</span><br /><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;">Két Arc (live) (1994)</span><br /><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;">Radio Babel (1994)</span>AFTERglowhttp://www.blogger.com/profile/04670779739170354442noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-37056682.post-37264479103831456492006-12-04T05:05:00.000-08:002008-11-15T00:18:18.556-08:00<strong><span style="font-family:arial;font-size:180%;color:#660000;">Reviews V</span></strong><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1BgkFjDLr6gXcsjOk2oDxnFSqn9NedPZ1KcIOIrzmobtm1-Gggm_R_oDEmAJ011H8ZX14irbsoqRxpwU06HyZyux90Dx88lPjtg8pniZ2cKnK1zAVLr7Tuw7vw5-GOvDs0jNo/s1600-h/Vibravoid.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5004659110536490018" style="FLOAT: right; MARGIN: 0px 0px 10px 10px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1BgkFjDLr6gXcsjOk2oDxnFSqn9NedPZ1KcIOIrzmobtm1-Gggm_R_oDEmAJ011H8ZX14irbsoqRxpwU06HyZyux90Dx88lPjtg8pniZ2cKnK1zAVLr7Tuw7vw5-GOvDs0jNo/s200/Vibravoid.jpg" border="0" /></a><br /><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;"><span style="font-size:130%;"><strong>Vibravoid - Void Vibration (2002)<br /><br /></strong></span></span><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;"><span style="font-size:130%;"><strong></strong></span></span><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;"><strong>Label:</strong> Nasoni Records Berlin<br /><strong>Bandsite:</strong> </span><a href="http://www.vibravoid.de/"><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;">Vibravoid.de </span></a><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;"><br /><strong>Duur:</strong> 42:44<br /><strong>Reviewer:</strong> JoJo<br /><strong>Waardering: <span style="color:#6600cc;"><span style="font-size:130%;">@ @ @ @</span> (uit max. 5 JoJo's)</span></strong><br /></span><a href="http://www.ojeweb.nl/" target="_top"></a><a href="http://www.ojeweb.nl/" target="_top"></a><br /><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;"><strong>Op mijn voordurende</strong> zoektocht naar nieuwe muziek, belandde ik enige tijd terug in de Duitse scène van psychedelische- en spacerock. Deze scène herbergt een afgeladen kweekvijver aan talent: Weltraumstaunen, Sula Bassana (zie review onder 'S'</span><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;">), Liquid Vision, Zone Six, Colour Haze, Mandragora Light Show Society en Guru Guru zijn slechts een paar voorbeelden. Deze bands halen hun inspiratie uit en gaan voort op de psychedelische paden die o.a. Hawkwind, Gong en de vroege Pink Floyd hebben uitgezet. Zij voegen daar hun eigen geluid aan toe en zetten hedendaagse technieken in om geluidseffecten en vaak dansbare ritmes te creëren. Verder zijn zij verbonden door een rode draad in hun retro artwork met invloeden vanuit de Pop Art en Flower Power en brengen zij doorgaans hun albums niet slechts op CD uit maar ook op vinyl. Vibravoid is ook één van die loten aan in dit geval de Berlijnse stam.<br /><strong>Hun tweede album</strong> 'Void Vibration' uit 2002 heeft mij aangenaam verrast en siert regelmatig de laserstraal. Vibravoid is in staat zowel loos te gaan in experimentele spacetracks als ook goede en melodieuze songs te schrijven die direct blijven hangen. Met name in de up tempo songs gebruiken zij de theremin. De theremin werd ooit in 1918 bedacht door Leon Theremin en is een elektronisch muziekinstrument dat kan worden bespeeld zonder het aan te raken. Er zijn één of soms ook twee antennes aan bevestigd waaromheen zich elektromagnetische velden bevinden. Door het bewegen van de handen binnen die velden kan geluid worden opgewekt en kan de toonhoogte en het volume van een toongenerator worden beïnvloed. De meest vreemde geluiden zijn het gevolg. Het instrument werd o.a. gebruikt door Captain Beefheart en zelfs door The Beach Boys op hun legendarische album 'Pet Sounds'. Op dit moment zetten o.a. Radiohead en nu dus ook Vibravoid het in tijdens live-optredens en studio-opnames.<br /><strong>De theremin</strong> wordt al direct beroerd in het hallucinerende openingsnummer 'Black and White'. Christian K. zingt hier lispelend à la Syd Barrett , de gitaren en synths klinken heerlijk spacy en de vreemde geluiden uit de theremin vliegen om de oren. Een opening die staat. 'Creepy People' is vervolgens een voorbeeld van een prima, relatief rustige song met een pakkend refrein. Mijn zoon van zes ging bij beluistering direct dansen als een eng spook met grijpende vingers. Dat zegt wellicht iets over hem maar zeker over het vermogen van Vibravoid om de juiste stemming over te brengen. Een hoogtepunt vind ik 'Adjustment' dat zeer vernuftig in elkaar steekt, veel Floydsfeer heeft en verrassende breaks kent. Ik kan er niet rustig bij blijven zitten. Ten overvloede is overigens ook de singleversie van dit nummer als bonustrack toegevoegd.<br /></span><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;"><strong>Een hoogtepunt</strong> wordt wederom bereikt in 'Echovoid' waarin een sitar het thema bepaalt. De track ontwikkelt zich langzaam maar zeker en duurt wellicht wat lang. Maar om in hoger sferen te komen is dat natuurlijk ook nodig. Via de spacepunk van 'Vivid Vision' met lijntjes naar The Ramones en het korte elektronische intermezzo 'Electrovoid', belanden we bij 'Void Vibration'. Een geweldig nummer van ruim twaalf minuten waarop ik kan wegdromen en dat perfect past bij de landerige sfeer die er momenteel door het bloedwarme weer hangt. Alleen bij minuut acht ligt een cesuur. Wat dan volgt is een vier minuten durende hersenspoeling met geordende herrie van feedback distortion, wapperende handen om de theremin en synthsequences. Het getuigt van durf om dit te doen en het zal niet door iedereen gewaardeerd worden maar ik heb dit soort muziek af en toe nodig. De schijf sluit in zinsbegoochelende stijl af met 'Silent Screams'. Een dreigend nummer waarin enge stemmen bezweringen over mij uitstrooien zoals het cliché "love is freedom" en, speciaal voor de vegetariërs onder ons, "meat is murder". </span><br /><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;"><strong>Vibravoid </strong>heeft met 'Void Vibration' mijn hart en natuurlijk met name de geest gestolen. Het album biedt een smaakvolle reis door de underground van de muziekhistorie waarbij het vervoermiddel wordt gevormd door de hedendaagse technieken en compositorische kwaliteiten van deze Berlijners. Op naar de aanschaf van de rest van hun catalogus.<br /><strong>JoJo (8-2004)<br /><br /></strong></span><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;"><strong></strong></span><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;"><strong>Bezetting: </strong></span><br /><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;">Sven S - percussion </span><br /><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;">Peter M - bass narcotics </span><br /><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;">Michael G - synthi, theremin, effects </span><br /><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;">Christian K - guitar, vocals, theremin, sitar, synthi, effects<br /></span><br /><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;"><strong>Discografie: </strong></span><br /><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;">2001 (CD 2000/LP 2003) </span><br /><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;">Void Vibration (CD 2002/LP 2003) </span><br /><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;">Phasenvoid/Retronique (with Sula Bassana/ CD 2003) </span><br /><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;">Turned in Acid (CD/LP 2003) </span><br /><span style="font-family:arial;font-size:85%;color:#660000;">Verder vele 7' singles en compilatie-albums </span>AFTERglowhttp://www.blogger.com/profile/04670779739170354442noreply@blogger.com