Reviews A

ACT - Silence (2006)
Label: Inside Out Music
Bandsite: www.actworld.nu
Duur: 64:29
Reviewer: JoJo
Waardering: @ @ @ (uit max. 5 JoJo's)

Met de Zweedse band A.C.T. heb ik al jaren een haat-liefde-verhouding. De ‘haat’ – zwaar woord maar u begrijpt wat ik bedoel – wordt veroorzaakt doordat de band een voorkeur heeft voor een gladde productie en voor ‘mainstream’ popmelodieën. Er bekruipt mij altijd het onbestemde gevoel dat de band naarstig en op sommige momenten geforceerd op zoek is naar die grote hit die het schip met geld moet doen binnenvaren. De ‘liefde’ daarentegen – zwaar woord maar u begrijpt wat ik bedoel – vindt zijn oorsprong in het gegeven dat A.C.T., zelfs in de tracks waar men wat al te popie doende is, toch in staat is mij voor zich te winnen door een tegendraadse gitaarpartij, een eigenwijs loopje op de keyboards, een onverwachte wending of een zich a-tonisch ontwikkelend arrangement. Aan deze haat-liefde-verhouding komt ook door het nieuwste album ‘Silence’ geen einde. De tegenstrijdige emoties zinderen mij nog steeds door het lichaam en ik word heen en weer geslingerd van “Bah” naar “Wat mooi”.
Deze nieuweling start overdonderend met het geweldige nummer ‘Truth is Pain’. De track kent een aanstekelijke en uitstekende melodie en refrein, een geweldige maar veel te korte gitaarsolo van Ola Anderson, een briljante maar veel te korte solo op synth door Jerry Sahlin – let vooral op de overgang van de gitaar- naar de synthsolo – en een mooi afgebouwd outro waarbij steeds een instrument of akkoord verdwijnt. Te korte solo’s dus, waarschijnlijk ingegeven door het denken binnen een ‘popkader’ en dan moet een track nu eenmaal niet te lang duren. Het daaropvolgende ‘Puppeteers’ is zo’n voorbeeld van een nummer met een te populaire inslag. Het doet mij – en die associatie doet zich wel vaker voor op deze schijf bijvoorbeeld in ‘Out of Ideas’, ‘Into the Unknown’ en ‘No Longer Touching Ground’ – erg denken aan Nik Kershaw en aan Asia. Ook al van die artiesten die vanuit een progressief oogpunt slechts ternauwernood aan de goede kant van de streep blijven en er soms zelfs overheen kukelen. Een prachtige track is de ballade ‘This Wonderful World’ met een warme melodie, prima samenzang en een mooie, volle instrumentatie.
Rond de drieeëntwintig minuten worden ingeruimd voor de track ‘Consequences (The Long One)’, de uit negen delen bestaande en meest progressieve bijdrage aan ‘Silence’. Geef negen partjes een overkoepelende naam en is het dan een opeens één lange track? Natuurlijk niet, de coherentie zit hem niet in het bedenken van een taalkundige noemer. Hoewel de delen mij afzonderlijk wel bevallen, er prima gemusiceerd wordt en A.C.T. laat horen ook de ware prog onder de knie te hebben, blijft het allemaal nogal fragmentarisch. Ondanks een zich herhalend thema uit een eerdere track.
‘Silence’ zal zeker nog regelmatig uit de kast komen als er behoefte is aan niet al te hoogdravende en niet al te complexe muziek die lekker wegdraait. Ik sprak over een haat-liefde-verhouding met A.C.T. In de uiteindelijke waardering gaan beide extremen niet op. Laat ik zeggen dat ik ze wel mag, wat zoveel betekent als dat ik ze aardig vind. En dat geldt ook voor ‘Silence’. Niet meer en niet minder.
JoJo (09-2006)

Bezetting:
Jerry Sahlin - synthesizers, lead and backing vocals, vocoder, deck of cards
Ola Andersson – electric and acoustic guitars, lead and backing vocals
Peter Asp - bass guitar, synthesizer bass, bass pedals
Herman Saming - lead and backing vocals
Thomas Lejon – drums, percussion

Discografie:
Today’s Report (1999)
Imaginary Friends (2001)
Last Epic (2003)
Silence (2006)