Reviews I

In Nomine - Mutatis Mutandis (2000)

Label: Musea
Bandsite: In Nomine
Duur: 51:07
Reviewer: JoJo
Waardering: @ @ @ (uit max. 5 JoJo's)

Voor werkzaamheden moet ik regelmatig in Arnhem zijn. Vaak zet ik alle zeilen bij om een bezoek te brengen aan The Dollhouse in de Nieuwstad, een kleine zaak waar naast heavy metal, house en dance ook een bak met prog en symfo te vinden is. En daar vond ik Mutandis Mutandis van de Iberische band In Nomine. De Spaanse muziekscene ken ik met name via de jazz rock van Iceberg en de symfo van het geweldige Triana. Deze bands laten via de arrangementen of akkoorden horen waar hun roots liggen. Dat is geenszins het geval bij In Nomine. Er is bij hen geen enkele referentie aan Spanje te vinden. Ook de zang is bijna accentloos, wat niet van iedere mediterrane band kan worden gezegd.
Voor een debuut, de demo's niet meegerekend, is het een imposant album. De gehele databank aan prog en symfo wordt opengetrokken zodat associaties met Genesis, Yes, Gentle Giant, Marillion en IQ in optocht voorbij trekken. Daarin ligt tegelijkertijd ook de zwakte besloten. De band laat nog te weinig een eigen gezicht zien, maar dat zal een kwestie van tijd zijn. Het album trapt af met "Beetles of Concrete", een sterke track die herinnering oproept aan de Wind and Wuthering-periode van Genesis. Het nummer kent een doordachte en klassieke opbouw met afwisselend een hoofdrol voor de gitaar van de virtuoos spelende Fragas en de toetsen van Carrera. Het geheel eindigt in een bombastische finale, waarin de gitaar met veel arpeggio en hoog domineert. In "No Deal" lijkt het alsof Anderson en Squire als gasten meezingen. Knappe samenzang, een tot meezingen uitnodigend refrein op een bedje van jaren 70 symfo. Na het ongemerkt voorbijgaande "Spiritless Fellow" dompel ik mij steeds weer onder in het hoogtepunt van het album "Panem & Circenses". De track handelt over de paradoxen die je tijdens een avondje zappen op TV kunt tegenkomen: van plat amusement via minder platte blote dames tot aan hongersnood in Somalië. De daaraan verbonden wisselende emoties worden goed verbeeld in dit nummer en het leidt, zoals te doen gebruikelijk bij emoties, tot een climax waarin wederom de gitaar de scepter zwaait.
Via het akoestische intermezzo "Snowly", belanden we bij het 15 minuten durende "Le Cadavre Exquis". Dit uit vier delen bestaande epos legt weer vele relaties met de groten uit de symfo-historie en vindt wat mij betreft zijn top in het derde deel "Transit", waarin subtiel en ingetogen wordt gezongen. De track is nogal fragmentarisch van opzet en ik moet bekennen dat ik zelfs na vele malen luisteren de rode draad nog steeds niet heb kunnen ontdekken. Dat neemt niet weg dat het een indrukwekkend einde van deze CD vormt. Het art work lijdt - zoals zo vaak tegenwoordig - aan onleesbaarheid waarbij een loep uitkomst moest brengen.
Per saldo kan de vraag worden gesteld wat dit werkstuk toevoegt aan de rijke palmares van de symfo en prog. Voor wie vernieuwing zoekt, zal dit een tegenvaller zijn. Voor wie herkenning zoekt, is Mutatis Mutandis een warm bad. Bovendien voel je bij beluistering dat deze band meer kwaliteiten in zich heeft en de eigen lijn aan het zoeken is. Of deze gevonden zal worden zal - mutatis mutandis - de opvolger moeten uitwijzen.
JoJo (2003)

Bezetting:
Andres Carrera - all keyboards
Segando Gonzalez - electric & bass guitars
Esteban Fragas - electric & bass guitars, backing vocals
Leonardo Perez - drums, percussion