DISTRIBUTED BEING ProgSoap 5
SORRY NICK ...
Het afgelopen weekeinde zat ik 'opgesloten' in Hotel Vennendal te Nunspeet met dertig apothekers om hen te helpen een visie- en strategie te bepalen voor de komende jaren. Vennendal is een hotel midden in de bossen, waarbij het gedrag van obers en ser- veersters een hoog Fawlty-Towers-gehalte kent. Naast de se- rieuze noten die moesten worden gekraakt, was er 's avonds veel humor aan tafel over de bediening en het eten. Maakten wij de medewerkers van het verder gezellige Vennendal belachelijk? Welnee, daar waren ze zelf veel beter in.
Twee dagen intensief en soms emotievol optrekken met dezelfde mensen vraagt 's avonds om privacy en bezinning. Een goed gevulde koffer met prog en symfo is dan, naast een goed boek, van levensbelang. Zo sierde Peter Gabriel met 'Secret World Live' (geweldig optreden) mijn discman (nee, geen iPod ellende aan mijn hoofd) en Jethro Tull's 'Thick as a Brick'. Dit laatste album moet één keer per jaar gedraaid worden en het was weer zover. Ook had ik 'Five Leaves Left' van Nick Drake bij mij.
Altijd als ik op vakantie ga of voor werk buitenshuis verblijf - en dat gebeurt nogal eens - heb ik iets van Pink Floyd en van Drake bij mij. En dan luister ik er nog niet eens altijd naar maar het moet mee. Waarom weet ik niet precies. Het geeft een geborgen gevoel en alleen het besef dat ik het op zou kunnen zetten, is al voldoende. Die zaterdagavond draaide ik Drake echter wel en hij raakte wederom de gevoelige snaar bij mij. Hoe is het toch mogelijk dat die jongen pas ver na zijn dood succesvol werd en als een soort cultheld wordt omarmd, ook in de prog en symfo? Want het is briljante muziek, zowel qua uitvoering als compositorisch, en iedere noot bevat emotie. En daar gaat het tensotte toch om in muziek ...
Hoewel Drake mijn Scotch-tapes in de jaren '70 reeds sierde ben ik een jaar of vijf terug opnieuw in hem geïnteresseerd geraakt doordat Porcupine Tree’s Steven Wilson hem als referentie noemde. Ik kocht de box ‘Fruit Tree’ met alle originele LP’s erin - een 'collector's item' - en kocht ook alle beschikbare CD’s. Bovendien verdiepte ik mij in zijn leven o.a. door het prima boek ‘Nick Drake, The Biography’ van Patrick Murphies. Hoe eenzaam de man was, bijna autistisch, hoe hij zich afsloot van de scene maar later ook van zijn directe omgeving. Hij vertrok ’s avonds naar zijn zolderkamer in het ouderlijk huis en kwam nooit meer beneden. Zijn moeder vond hem dood op bed.
Het is de zolderkamer die de hoes van ‘Five Leaves Left’ enige malen laat zien. En waar kijkt Nick door het raam naar? Naar zijn zus, actrice Gabrielle Drake, met wie hij goed kon opschieten en die wellicht door de tuin liep? Of was het toch geposeerd? En dan die rennende typische Engelsman op de achterklap van de hoes, ook al geen acht slaand op Drake die tegen een muur hangt. Ik kan er uren naar kijken.
Drake ging, naast persoonlijkheidsstoornissen, gebukt onder het uitblijven van succes. Met terugwerkende kracht voel ik mij daar mede schuldig aan. Verzuimde ik immers ook niet om vijfendertig jaar terug zijn albums te kopen? Ik beperkte mij tenslotte tot 'downloaden avant la lettre' en nam zijn albums 'illegaal' op via mijn Akai X-165D bandrecorder. Dat zal niet hebben bijgedragen aan zijn succes. Sorry Nick ... Maar ook bedankt Nick ... dat je mij zelfs in de bossen van Nunspeet, 35 jaar later, nog een intrigerend uurtje hebt bezorgd. JoJo (10-2007)

Een deel van deze ProgSoap verscheen eerder op ProgLog AFTERglow in de serie 'HoestoBlame'