DISTRIBUTED BEING ProgSoap9
DE ROTTERS CLUB

Een aantal weken terug liep ik in de prima boekhandel Donner in Rotterdam. Zo'n literaire verzamelplaats waar ik uren zou kunnen doorbrengen. Ik had reeds mijn slag geslagen op de verdieping waar de romans te vinden zijn en had voor mijn werk de almaar uitdijende afdeling 'Management' bezocht waar ik steeds vaker de indruk krijg dat iedere schrijver van dit soort boeken direct als een 'managementgoeroe' wordt gepresenteerd.
Net toen ik het pand wilde verlaten viel mijn oog op een roman met de titel 'De Rotters Club', geschreven door Jonathan Coe. "De Rotters Club?" dacht ik, uiteraard direct associërend met het briljante gelijknamige album van Hatfield and the North. Deze gedachte natuurlijk meteen uit het hoofd zettend want welke romanschrijver zou immers een progrockband uit de jaren zeventig als subject van zijn boek kiezen. Dat zou niet echt verkopen, zo was mijn indruk. De nieuwsgierigheid was echter gewekt.

Ik nam het boek in de hand, las de flaptekst en bladerde gehaast door het lijvige geheel. En wat schetste mijn verbazing: bij wijze van spreken op iedere pagina kwam ik namen tegen van Yes, Jethro Tull, Pink Floyd, Robert Wyatt, Henry Cow, King Crimson. Bovendien bleek het verhaal gelardeerd met songteksten van 'Tales from Topographic Oceans' en maakten de hoofdperso- nen verwijzingen naar tracktitels van de albums van Hatfield and the North. Hoewel ik een fervent lezer ben, zei de naam van de schrijver mij slechts vaag iets. Toch besloot ik, al was het alleen maar vanwege de titel en de verwijzingen, om het boek snel aan te schaffen. En dat bleek nadien absoluut geen verkeerde beslissing.
Het boek geeft een prachtige zedenschets van de jaren zeventig en vertelt het verhaal van vier schoolvrienden die de wereld, de meisjes, het leven en ook de muziek ontdekken. En, het zal u niet verbazen, dan met name de progressieve en symfonische rock uit die tijd. Zoals het een groepje vrienden in de puberteit betaamt willen zij hun stoerheid benadrukken door het kiezen van een naam voor hun vriendencirkel. En die naam wordt, u raadt het al, 'De Rotters Club'. Ik verslind het boek op dit moment. Goed geschreven, beeldend en het is voor een liefhebber van progrock natuurlijk een weldaad. En wellicht het belangrijkste, ik herken mij zeer in deze groep van middelbare scholieren. Ook ik maakte van een vergelijkbare groep deel uit, in diezelfde periode en met soortgelijke hobbies en voorkeuren: de kroeg in, muziek maken, prog en symfo beluisteren, onze favoriete bands nareizen en al doende het leven en de meiden leren kennen.
Kortom, het boek van Jonathan Coe is een feest der herkenning en maakt op die wijze uiteenlopende emoties bij mij los. Het mooie is dat het boek ten tijde van verschijnen in 2000 zelfs topverkoop- cijfers haalde. Een heerlijke gedachte want dat betekent dat veel lezers die niets met prog of symfo hebben, er al lezend toch mee te maken hebben gekregen. Wellicht heeft dat nog wat zieltjes gewonnen voor onze favoriete muzieksoort.
Voor een ieder die zijn pre-adolescentie in de jaren zeventig beleefde en fan is van progressieve rock, is dit boek een abso- lute 'must'. Ik ga snel verder lezen en ga vanavond 'The Rotters Club' van Hatfield beluisteren. De klok terug, mij verbeelden dat ik nog jong ben. JoJo (11-2007)