DISTRIBUTED BEING ProgSoap15
PROGROCKERS VERENIGT U: PROGROCK IN HET VERPLEEGHUIS!

Mijn moeder verblijft sinds enige tijd in een verpleegtehuis. Het ging niet langer, alleen thuis, zelfs niet met thuiszorg. Die emotio- nele beslissing moet dan worden genomen. Hoe erg dat ook is. Ik verplaats mij er iedere keer weer in: weg uit je vertrouwde omge- ving en de huiselijkheid, op een kamer met vier anderen, je ver- leden teruggebracht tot een smalle kast en verder in de gemeen- schappelijke huiskamer mensen die je niet kent. Of waarvan je in het verleden bij je volle verstand zou zeggen "die wil ik niet eens kennen". Met verlies van waardigheid en decorum omdat je bij veel dingen, ook de intieme, moet worden geholpen. Reeds een aantal malen moest ik terwijl ik op bezoek was, ook denken aan muziek. Een uitleg.
De eerste keer dat ik in deze toch wel deprimerende omgeving aan muziek dacht vroeg ik aan de verpleegkundige, enerzijds gek- scherend omdat ik ook wel zag dat het niet zou kunnen maar anderzijds in volle ernst toen ik het kleine plekje zag wat er na 85 jaar voor mijn moeder overbleef, "waar moet zij nu haar duizen- den boeken en 3000 CD's neerzetten?". Uiteraard - mijn moeder bezit dat helemaal niet - via een omweg mijzelf en mijn literaire en muzikale bezit projecterend op zo'n situatie, die ik hopelijk nooit zal hoeven meemaken. "Nee dat zal niet gaan. Dat hebben we trouwens nog nooit meegemaakt". "Nog nooit meegemaakt, wat is dat voor een onzin. Een eigen kamer horen die ouwetjes te hebben" riep ik, gelukkig iets dat binnenkort bij wet geregeld gaat worden "waar ze hun hobby kunnen uitoefenen".
Zou er nu tussen al die bejaarden van 70 en 80 jaar en ouder niemand zijn die net zo gek is op kunst, muziek en lezen als ik? Die zijn of haar hele leven lang in een soort verslavingsroes 'rol- latorloos' alle winkels en beurzen heeft afgestruind om dat lang- gezochte 'collectors item' te bemachtigen? Natuurlijk zijn die er, alleen daar wordt letterlijk en figuurlijk geen ruimte aan gege- ven. Het verleden wordt uitgewist. Een boek uit de bibliotheek kun je lenen, een enkel CD'tje via een discman of MP3 beluisteren, daar heb je het wel mee gehad. Die zorgvuldig opgebouwde ver- zameling lever je maar in bij De Plaatboef of verpatst je familie maar aan een opkoper.


De tweede keer dat ik in dat verpleeghuis aan muziek dacht was op een contemplatief moment, zittend met mijn moeder in de gezamenlijke huiskamer - op zichzelf al een contradictio in terminis - onderwijl luisterend naar die ouderwetse Nederlandse liedjes en meezingers die er voor die oude dames en heren wer- den gedraaid. Willy Schobben met zijn trompet, Heintje met zijn 'Mama', het onvermijdelijke 'Waarheen, Waarvoor' van Mieke Telkamp , 'We'll Meet Again' natuurlijk, van Vera Lynn, Doris Day met 'Que sera, sera' en zo meer. U kent dat wel: het 'wereldre- pertoire'. En, vooruit, het meest moderne dat ik tegenkwam, Marco Borsato met een of andere hit.
Nu vind ik het altijd een uitdaging om mensen op een andere manier te laten kijken naar een bestaande situatie, onder een invalshoek die zij niet kennen. Al filosoferend en mijmerend kwam ik tot de constatering dat het vreemd is dat de verpleeg- sters dit repertoire maar blijven kiezen voor de huidige generatie bejaarden. Al terugrekend kwam ik tot de slotsom dat veel van die bejaarden in de huiskamer, gangen en kamers in de jaren '60 namelijk ergens tussen de 20 en 40 jaar waren. Daar moet toch een significant deel tussen zitten dat in die periode leefde met The Beatles, The Rolling Stones, Procul Harum, The Kinks en misschien zelfs, al ze heel modern waren, met The Pink Floyd. Alleen die muziek wordt nooit gedraaid in die verzorgings- en verpleeghuizen!!!
Wat raar dacht ik, dit klopt niet, dit mag niet langer voortduren, ik kwam tot een dramatische conclusie: er zitten hier mensen gedwongen te luisteren naar Paul Anka en Heintje terwijl ze liever naar 'Careful with that Axe, Eugene' zouden luisteren of de licht psychedelische klanken van Sgt. Pepper' weer eens zouden willen horen.

Ik kon niet anders dan deze dramatische gevolgtrekking voor te leggen aan de twee dienstdoende verpleegsters die bezig waren met het inschenken van de koffie. Die keken mij aan alsof ik gek was geworden maar zeiden nadat ze van de schrik bekomen waren "zo hebben wij daar nooit tegenaan gekeken" maar tege- lijkertijd, alsof ze zichzelf wilden vrijpleiten "maar er heeft ook nog nooit iemand naar gevraagd". Terwijl achter haar rug een man kwijlend en onder de jam aan een tafel hing. "Misschien zou het wel veel beter gaan met die mensen als ze hun eigen muziek zouden horen", zei ik, "of als je in ieder geval zou vragen waar ze van houden in plaats van voetstoots aan te nemen dat Mieke Telkamp vroeger in ieder huis op vinyl aanwezig was". De thera- peutische werking van muziek, naast de esthetische, nog eens onderstrepend. "Ja, nou dat weet ik niet hoor, daar hebben we allemaal geen tijd voor" was de laatste wat zwakke repliek die ik nog hoorde voordat het verplegend duo enigszins uit het veld geslagen wegbeende.

Waarom kan dit in het Rosa Spier Huis, een verzorgings- en ver- pleeghuis in Laren waar vooral artiesten en kunstenaars ver- blijven zoals Ramses Shaffy wel? Waar men wel aandacht heeft voor de beeldende kunst, het theater en de muziek die past bij deze mensen, bij hun klanten zou je kunnen zeggen? Waarom kan dat daar wel en in het verpleeghuis waar mijn moeder verblijft niet? Bezuiniging, tijd tekort? Welnee, het ontkennen van het verleden van iemand of er in ieder geval geen prioriteit aan geven.
Ik heb het gevoel dat ik via deze gebeurtenis een, weliswaar zeer bescheiden, bijdrage heb geleverd aan het op z'n minst een draai geven aan de optiek van die twee verpleegkundigen als het gaat over muziek in het verpleeghuis. Die hebben daar die avond schat ik in, thuis op de bank, nog over nagedacht en hopelijk zelfs in een werkoverleg aan de orde gesteld. Als het dan maar niet is blijven hangen in "deze week was er toch een rare vent, die zoon van mevrouw de Vries en die zei dat we Pink Floyd voor die ouwetjes moesten gaan draaien. Ha ha". Dat zou toch erg jammer zijn.
Beste lezers, ik roep u op om, mocht u op enig moment een be- zoek brengen aan een verzorgings- of verpleeghuis, dit onder- werp aan de orde te stellen. Wellicht kantelt de geest dan aldaar, is ons kostje gekocht en kunnen wij in de toekomst bij een eventueel verblijf in een zorginstelling - moge de evolutietheorie het verhoeden - gewoon in de huiskamer luisteren naar Opeth, Porcupine Tree en Dream Theater. Wordt het nog gezellig ook!!! Harry 'JoJo' de Vries (01-2009)

DISTRIBUTED BEING ProgSoap14
OVER THE EDGE OF PROGRESSIVE MUSIC


Er zijn sites die zich richten op progressieve rock en die probe- ren 'close to the edge' van dit muziekgebied te komen. Maar ook op deze sites is het toch de typische hokjesgeest die de boven- toon voert. Ook ProgLog AFTERglow worstelt zo af en toe met dit euvel. Aan de ene kant probeert de redactie de grenzen op te zoeken van datgene wat zich nog verdraagt met de subjectieve definitie van progrock en worden vreemde eenden in de progres- sieve bijt wel degelijk toegelaten en belicht.
Aan de andere kant gaat ook
ProgLog AFTERglow zelden of nooit 'over the edge'. De belangrijkste reden is dat de redactie de site zo zuiver mogelijk wil houden en wil voorkomen versleten te worden als 'een omgevallen platenkast'. Vandaag wil ik echter toch eens stiekem 'over the edge' lopen, voor de veiligheid wel op de sidekickpage van AFTERglow, om terecht te komen in een land waar andere muzikale wetten gelden.
Ieder jaar is er wel een periode dat de prog en symfo mij tijdelijk de neus uit komen. Collega Arjan Bom kent dat gevoel gelukkig ook. De ruim 2500 items uit die muziekhoek staan er dan wat treurig bij en smeken mij beluisterd te worden. Ik heb dan weinig zin in dat complexe gedoe, die gewichtigdoenerij van de prog en symfo zoals ik dat althans in die periode ervaar. Voor uw ge- moedsrust: na zo'n 'sabbatical period' kan ik mij overigens niet voorstellen dat ik er zo over dacht. In die zin werkt zo'n droog- legging louterend.
Mijn voorkeur gaat in die tijd uit naar een niet per definitie sim- peler maar wel een andere muzikale sfeer. Met teksten die niet gaan over trollen en tovenaars of vertrekken vanuit historische, mythologische of filosofische uitgangspunten maar die gaan over de keiharde werkelijkheid van alledag, die met de beide poten in de modder staan en ons een spiegel voorhouden. Logisch dat de muziek dan ook anders klinkt.


Zo gaf ik de afgelopen weken Neil Young een 'revival'. De briljan- te songwriter en zijn dito band Crazy Horse zat al weer langere tijd ver weg in mijn achterhoofd, al kwam 'After the Goldrush' (1970) nog weleens uit de kast. Tot mijn schrik merkte ik boven- dien dat ik minder van de man bezat dan ik dacht. Dat zal Roger Waters van Floyd niet overkomen. Die koopt zich scheel aan Young. Er werd dan ook veel aangeschaft met als absoluut hoogte- punt 'Ragged Glory' (1990) waar de vonken van afspringen, de emotie van afdruipt en de kwaadheid over mens en maatschappij in elk akkoord huist. Nu behoort Young niet tot de progressieve rock, dat lijkt mij duidelijk, en toch is hij zeer progressief want hij staat nooit stil en zoekt altijd andere wegen: van soundscapes tot punk, van country tot new wave, van keiharde rock tot luisterlied- jes. Niet altijd briljant, vaak echter wel.
En wat komt er verder dan voorbij in zo'n symfoloos tijdperk? De Ier Damien Rice die twee albums liet verschijnen die ik recent aanschafte - '0' en '9' - maar die nu al een vaste plek in mijn hart heeft veroverd. Hij beweegt zich in het singer/songwriter genre, schrijft pakkende composities zonder zwakke plekken en zet de luisteraar regelmatig op het verkeerde been door rare geluiden, onverwachte uitspattingen en schrijft teksten met een dubbele bodem.
Blij verrast was ik deze week ook met de samenwerking tussen dichter Simon Vinkenoog en Spinvis op het album 'Ritmebox'. Nederlander Spinvis weet toch al van wanten met opvallende albums en scoort nu door teksten en uitspraken van Vinkenoog op muziek te zetten of beter gezegd, te integreren in muziek. Met een prima resultaat en ook hier geldt weer: geen progressieve rock maar zo progressief als de neten!
'Over the Edge of Progressive Music' zijn dit de artiesten en bands die de afgelopen weken de oren masseerden:

Damien Rice
Nick Drake
Neil Young
Brian Wilson
Bram Vermeulen
The Allman Brothers Band
Spinvis
Keith Jarrett
Miles Davis
Ornette Coleman
The Bonzo Dog Doodah Band
Billy Cobham
Amy MacDonald
Ry Cooder
The Doors
Steely Dan
Boudewijn de Groot
Joy Division
Alexis Korner
Paul McCartney
The Outsiders
Arvo Part
Joni Mitchell
Jaco Pastorius
Gino Vanelli

U ziet het. Rijp en groen, alle stijlen door elkaar. Heerlijk zo'n periode zonder Porcupine Tree, Opeth, Pendragon of Dream Theater en dan is deze 'sabbatical' nog maar net begonnen, al vraagt
ProgLog AFTERglow dan iedere week om prog- en symfo- bijdragen. Het moet immers niet te gek worden.
Progressieve drooglegging laadt weer op voor een vol, heftig en mooi najaar waar het gaat om nieuwe progressieve rockreleases. In welke stortvloed ik mij ongetwijfeld ook weer zal moeten slaan door onnutte en overbodige uitgaven. Vooral in dat opzicht werkt zo'n 'sabbatical period' verfrissend. Nogmaals, ik kan het u als fervent prog- en symfoluisteraar aanraden. JoJo (07-2008)

DISTRIBUTED BEING ProgSoap13
PROGRESSIEVE DIARREE

Ik ben een muzikale veelvraat. Dat uit zich niet alleen in vele aankopen maar ook in angst. Ik ben namelijk snel bang dat ik iets mis. Dat er een release plaatsvindt in de progrock, symfo, prog- metal, jazzrock of belendende percelen die, naar later zou blijken, allerwegen wordt geroemd en dat ProgLog AFTERglow en ik die dan zouden hebben gemist. Complicerende factor daarbij is dat het onmogelijk is om in het leven van een mens van het mannelijk geslacht met een door demografische statistici voor- spelde levensverwachting van gemiddeld slechts 76 jaar, alles te kopen, vervolgens alles te beluisteren en alle items vervolgens tot aan het onvermijdelijke verscheiden meermalen en nogmaals te beluisteren.
Een tweede complicerende en niet te veronachtzamen factor is het feit dat de progressieve rock al enige tijd lijdt aan een verve- lende storing van het maag- en darmstelsel te weten ‘diarree’ ook wel ‘spetterschijt’ genoemd. Een diarree aan nuttige en nutteloze releases van progalbums wordt over de progfans uitgestort. Voor diegenen die dezelfde angst om iets te missen kennen als ik, resulteert deze diarree in een hardloopwedstrijd waarbij iedere keer met de finish in zicht, de finishlijn een paar honderd meter verder wordt neergelegd. En ik verzeker u, dat is niet fijn als de broek dreigt vol te lopen.
Al deze complicaties, onder andere in de onderbuik, en doemge- dachten hebben mij echter tot op heden geenszins weerhouden veel CD’s te kopen. Maar het wordt tijd voor een therapie. Ik moet mijn angst om iets te missen gaan overwinnen. Het wordt tijd de vele boeken, psychologische methoden, technieken, therapieën en ervaringen die ik vakmatig binnen handbereik heb, op mijzelf los te laten. Want het dreigt nu toch echt uit de hand en uit de broekspijpen te gaan lopen.
Reeds jaren overspoelen de platenlabels en bands ons met remasters, ‘definitive editions’ die later niet ‘definitive’ blijken te zijn, ‘ultimate editions’ die later niet ‘ultimate’ blijken te zijn, ‘deluxe editions’ met net een andere tracklist, overbodige en vaak nog van een abominabel slechte kwaliteit bonustracks van een of andere live-eruptie of mini EP’s – zoals recent ‘Nil Recur- ring’ van Porcupine Tree – waarvan de overigens sublieme tracks gewoon op het net verschenen reguliere album hadden kunnen staan. Een stortvloed die als hoofddoel heeft de catalogus van de bands uit te melken en veel geld te verdienen. Fans met angst zoals ik die kopen het toch wel.
Maar naast deze stortvloed heerst er nu dus ook diarree. Een dunne maar langdurige stroom aan releases van progbands die het nodig vinden muziek te spelen die al gespeeld is en wordt, die 'koekkoek ene dreun' laten horen en die nauwelijks of geen toegevoegde waarde bieden. Bovendien, maar dat is een discus- sie voor een later moment, lijkt terugkijken bij dit soort bands tot ‘kunst’ verheven, terwijl vooruitkijken niet aan de orde is. Dit soort produkten als 'progressief' wegzetten zou dan ook een belediging zijn aan het adres van bands die wel creatief en inno- vatief bezig zijn.


Om u te behoeden voor buikloop, doorgaans veroorzaakt door het Rotavirus, noem ik u een aantal volstrekt overbodige bands en releases waarbij ik heruitgaven buiten beschouwing laat: Soniq Circus met het gelijknamige album, Ad Infinitum idem dito, Ampera, Chain met ‘.Exe’, Chandelier, Cliffhanger zo’n beetje alle albums, Deluge Grander, Deus ex Machina, Enchant, Final Conflict, The Gift met het in 2006 verschenen en door velen onterecht opgehemelde ‘Awake & Dreaming’, In Nomine, Kaipa met uitzon- dering van de eerste generatie albums, Karmakanic, Like Wendy, Magenta met de gehele discografie, Mark I, Metaphor, Moria Falls, The New Groove Project, Poor Genetic Material, Submarine Silen- ce, The Tea Party, Tiles, Tristan Park, Twin Age en ga zo maar verder. Toegevoegde waarde: nul (0), innovativiteit: nul (0), durf: nul (0), aberratie van het darmstelsel: tien (10).
Wat verder in de relevante markt opvalt is het schrijnend gebrek aan kritisch vermogen binnen de progscene. Er zijn bladen en sites die het als een verraad aan de eigen favoriete muziek lijken op te vatten als er een negatieve noot moet worden gekraakt. Via ‘enerzijds-anderzijds-gepolder’ lijken sommige recensies eindelijk eens negatief uit te komen om uiteindelijk en per saldo toch weer de veilige achteruitgang te kiezen via een hoge score die niet door het verhaal wordt gesteund of via het typische Ne- derlandse compromis: de neutrale score.
Nu is recenseren niet eenvoudig. Soms hangt de mening er tussen- in en dan is het lastig kiezen. Dat geef ik ruiterlijk toe. Ook op ProgLog AFTERglow zullen er ongetwijfeld relikwieën te vinden zijn van onvoldoende stellingname. Tegelijkertijd zijn er ook kritische geluiden te lezen en lage tot zeer lage scores te vinden. Een portfolio aan plussen en minnen die recht doet aan de realiteit.

Dat is wat er bij andere sites en sommige bladen aan ontbreekt. Er zijn er zelfs die ervoor schijnen te kiezen alleen de ‘goede’ albums te recenseren. De lezer zou eens kunnen denken dat er in de prog ook slechte werkstukken worden geproduceerd. Zo stond er jaren in de colofon van het inmiddels helaas ter ziele prog- blad ‘Background Magazine’ het volgende “As you can see we mainly concentrate ratings on the better stuff. No need to put much effort in classifying ‘below average’ material specifically”. Ongelooflijk. Een beleidskeuze dus om de potentiële koper van progmuziek niet goed te informeren!
Is er een oplossing? De klant c.q. de koper is een belangrijke, zo niet de belangrijktse speler op het veld. Als die besluit de bagger niet meer aan te schaffen dan scheelt dat en zal er op den duur een kwalitatieve zuivering plaatsvinden. Ik ga zelf subject van een therapie worden om mijn angst om iets te missen te over- winnen en ga genuanceerder aanschaffen.
Voor de bands, artiesten en platenmaatschappijen die de ge- noemde diarree veroorzaken heb ik het volgende advies: eenmaal daags een sachet ‘Movicon’ en de diarree verdwijnt binnen een paar dagen als sneeuw voor de zon. Nog wel twee weken blijven doorslikken als de klachten zijn verdwenen. De klachten kunnen bij het niet afmaken van de kuur terugkomen. Mochten de klachten niet overgaan dan kan de begindosering worden verhoogd tot twee sachets per dag. Als de klachten dan nog niet verdwijnen wordt geadviseerd uw huisarts te raadplegen. JoJo (05-2008)