DISTRIBUTED BEING ProgSoap14
OVER THE EDGE OF PROGRESSIVE MUSIC

Er zijn sites die zich richten op progressieve rock en die probe- ren 'close to the edge' van dit muziekgebied te komen. Maar ook op deze sites is het toch de typische hokjesgeest die de boven- toon voert. Ook ProgLog AFTERglow worstelt zo af en toe met dit euvel. Aan de ene kant probeert de redactie de grenzen op te zoeken van datgene wat zich nog verdraagt met de subjectieve definitie van progrock en worden vreemde eenden in de progres- sieve bijt wel degelijk toegelaten en belicht.
Aan de andere kant gaat ook ProgLog AFTERglow zelden of nooit 'over the edge'. De belangrijkste reden is dat de redactie de site zo zuiver mogelijk wil houden en wil voorkomen versleten te worden als 'een omgevallen platenkast'. Vandaag wil ik echter toch eens stiekem 'over the edge' lopen, voor de veiligheid wel op de sidekickpage van AFTERglow, om terecht te komen in een land waar andere muzikale wetten gelden.
Ieder jaar is er wel een periode dat de prog en symfo mij tijdelijk de neus uit komen. Collega Arjan Bom kent dat gevoel gelukkig ook. De ruim 2500 items uit die muziekhoek staan er dan wat treurig bij en smeken mij beluisterd te worden. Ik heb dan weinig zin in dat complexe gedoe, die gewichtigdoenerij van de prog en symfo zoals ik dat althans in die periode ervaar. Voor uw ge- moedsrust: na zo'n 'sabbatical period' kan ik mij overigens niet voorstellen dat ik er zo over dacht. In die zin werkt zo'n droog- legging louterend.
Mijn voorkeur gaat in die tijd uit naar een niet per definitie sim- peler maar wel een andere muzikale sfeer. Met teksten die niet gaan over trollen en tovenaars of vertrekken vanuit historische, mythologische of filosofische uitgangspunten maar die gaan over de keiharde werkelijkheid van alledag, die met de beide poten in de modder staan en ons een spiegel voorhouden. Logisch dat de muziek dan ook anders klinkt.


Zo gaf ik de afgelopen weken Neil Young een 'revival'. De briljan- te songwriter en zijn dito band Crazy Horse zat al weer langere tijd ver weg in mijn achterhoofd, al kwam 'After the Goldrush' (1970) nog weleens uit de kast. Tot mijn schrik merkte ik boven- dien dat ik minder van de man bezat dan ik dacht. Dat zal Roger Waters van Floyd niet overkomen. Die koopt zich scheel aan Young. Er werd dan ook veel aangeschaft met als absoluut hoogte- punt 'Ragged Glory' (1990) waar de vonken van afspringen, de emotie van afdruipt en de kwaadheid over mens en maatschappij in elk akkoord huist. Nu behoort Young niet tot de progressieve rock, dat lijkt mij duidelijk, en toch is hij zeer progressief want hij staat nooit stil en zoekt altijd andere wegen: van soundscapes tot punk, van country tot new wave, van keiharde rock tot luisterlied- jes. Niet altijd briljant, vaak echter wel.
En wat komt er verder dan voorbij in zo'n symfoloos tijdperk? De Ier Damien Rice die twee albums liet verschijnen die ik recent aanschafte - '0' en '9' - maar die nu al een vaste plek in mijn hart heeft veroverd. Hij beweegt zich in het singer/songwriter genre, schrijft pakkende composities zonder zwakke plekken en zet de luisteraar regelmatig op het verkeerde been door rare geluiden, onverwachte uitspattingen en schrijft teksten met een dubbele bodem.
Blij verrast was ik deze week ook met de samenwerking tussen dichter Simon Vinkenoog en Spinvis op het album 'Ritmebox'. Nederlander Spinvis weet toch al van wanten met opvallende albums en scoort nu door teksten en uitspraken van Vinkenoog op muziek te zetten of beter gezegd, te integreren in muziek. Met een prima resultaat en ook hier geldt weer: geen progressieve rock maar zo progressief als de neten!
'Over the Edge of Progressive Music' zijn dit de artiesten en bands die de afgelopen weken de oren masseerden:

Damien Rice
Nick Drake
Neil Young
Brian Wilson
Bram Vermeulen
The Allman Brothers Band
Spinvis
Keith Jarrett
Miles Davis
Ornette Coleman
The Bonzo Dog Doodah Band
Billy Cobham
Amy MacDonald
Ry Cooder
The Doors
Steely Dan
Boudewijn de Groot
Joy Division
Alexis Korner
Paul McCartney
The Outsiders
Arvo Part
Joni Mitchell
Jaco Pastorius
Gino Vanelli

U ziet het. Rijp en groen, alle stijlen door elkaar. Heerlijk zo'n periode zonder Porcupine Tree, Opeth, Pendragon of Dream Theater en dan is deze 'sabbatical' nog maar net begonnen, al vraagt ProgLog AFTERglow dan iedere week om prog- en symfo- bijdragen. Het moet immers niet te gek worden.
Progressieve drooglegging laadt weer op voor een vol, heftig en mooi najaar waar het gaat om nieuwe progressieve rockreleases. In welke stortvloed ik mij ongetwijfeld ook weer zal moeten slaan door onnutte en overbodige uitgaven. Vooral in dat opzicht werkt zo'n 'sabbatical period' verfrissend. Nogmaals, ik kan het u als fervent prog- en symfoluisteraar aanraden. JoJo (07-2008)