Reviews I

Iceberg - En Directe (1978)

Label: Actual Records
Bandsite: Info Iceberg
Duur: 35:07
Reviewer: JoJo
Waardering: @ @ @ (uit max. 5 JoJo's)


Eind jaren 70 tot half jaren 80 verbleef ik regelmatig bij 'amigos' in Spanje, in de buurt van Valencia. Wat mij in die tijd al opviel was dat Spanje een land is met een voorkeur voor symfo, prog en jazzrock. Doorgaans smaakvol vermengd met Iberische invloeden. Zo zag ik in die tijd, staande op het met stierenbloed doordrenkte zand, een live optreden van de geweldenaren van Triana in de arena van Valencia. Hun symfonische rock vormt een ijkpunt in de Spaanse muziekhistorie. En ook de hardrock van Miquel Rios vierde triomfen, zelfs bij het grote publiek. Een andere ikoon vormde de band Iceberg met jazzrock die refereert aan wat Brand X, toen nog met Phil Collins, in diezelfde periode liet horen. Helaas sijpelde de aldaar gemaakte progressieve rock slechts mondjesmaat door en bleef het allemaal wat obscuur. Eigenlijk is dat nog steeds zo. Het voorliggende live album 'En Directe' van Iceberg werd wèl regelmatig gedraaid op Spaanse radiostations, iets wat we ons in het licht van de erbarmelijke gesteldheid van de Nederlandse radio toch nauwelijks kunnen voorstellen. De opnames stammen van concerten in Madrid, Oviedo en Bilbao en zijn van een uitstekende, heldere geluidskwaliteit.
Het album opent wervelend en indrukwekkend met het 17 minuten durende 'Oh! Un ànec simfònic Ones', een track die niet zou hebben misstaan op 'Livestock' van Brand X en ook associaties geeft met The Mahavishnu Orchestra. De leden van Iceberg tonen zich hier meesters op hun instrumenten en spelen met een snelheid alsof hun leven ervan afhangt. Toch is dat geen doel op zich in de zin van "hoor eens hoe goed ik kan spelen", een euvel waar jazzrock weleens aan lijdt. De relatieve snelheid is eerder terug te voeren op de zo her en der in de track gebruikte ritmes uit de cultuur die 'flamengo' heet. Een topnummer.
De tweede track 'Cancó per qualsevol orquestra' ligt wat meer in de lijn van de jazzrock van het Japanse Casiopea. Hoewel je bij die gladde Japanners ieder moment verwacht onderbroken te worden door de verslaggever van 'Langs de Lijn' die de tussenstand bij 'NEC-Den Bosch' doorgeeft. Dat is geenszins het geval bij Iceberg die veel 'vuiler' klinken en dus minder 'easy listening'. De uitstekende solo op electrische piano laat invloed horen van Herbie Hancock. In 'Històries' laat men 10 minuten merken dat ook het componeren goed verzorgd is en klinkt het wederom als 'Brand X goes flamengo'.
Zijn er dan geen minpunten? Jazeker. Puntenaftrek krijgt men voor de lengte van het album - slechts 35 minuten - en voor het roekeloos wegdraaien van het publiek en het intro van wat track 4 had kunnen worden. Er was dus meer materiaal maar dat heeft het ooit, waarschijnlijk door de lengte van de LP's, niet gehaald. Jammer dat men daar niets aan heeft gedaan bij de release van deze CD. Wat overblijft is echter jazzrock van hoog niveau die de koper wellicht aanzet tot het verder ontdekken van wat er op het Iberische schiereiland gemaakt wordt aan prog, symfo en jazz. Veel plezier op deze zoektocht.
JoJo (12-2004)


Bezetting:
Joaquim 'Max' Sunyer - electric guitars
Josep 'Kitflus' Mas - electric piano, synthesizers
Jordi Colomer - drums
'Primi' Sancho - bass

Discografie:
Tutankhamon (1975)
Sentiments (1977)
Coses Nostres (1976)
Arc-en-Ciel (1978)
En Directe (1978)