Reviews M

The Mars Volta - Frances the Mute (2005)

Label: Universal Records
Bandsite: www.themarsvolta.com
Duur: 76:57
Reviewer: JoJo
Waardering: @ @ @ @ @ (max. score aan JoJo's)

Ik viel van verbazing van mijn kruk nadat ik de eerste keer ‘Frances the Mute’ van The Mars Volta had beluisterd. Licht verbaasd was ik al over hun uitstekende voorganger ‘De-loused in the Comatorium’. Maar dit sloeg alles. Gehersenspoeld zocht ik de rust op om de confrontatie met dit ‘weirde’ album te verwerken. Het heeft enige tijd geduurd en ik moet toegeven dat ik nog steeds niet geheel hersteld ben. Waaruit bestaat deze hersenspoeling? Oprichter Omar Rodriquez Lopez houdt niet van het plakken van etiketten op muziek. Hij stelt “Prog? How can any innovative, forward-thinking art or music not be progressive?” Waarmee hij zelf - wellicht onbedoeld - een definitie van het etiket ‘prog’ geeft. ’Progressief’ in muzikale zin is voor mij: durf tonend, buiten de gebaande paden lopend en nieuwe wegen betredend, fusies makend met andere muziekstromingen, de blik op vooruit. Uiteraard zonder veronachtzaming van, met een retrospectief oog kijkend naar en soms ook gebruikmakend van wat er in het rijke muzikale verleden is gepresteerd. The Mars Volta maakt derhalve progressieve rock - sorry Omar, de lezer wil het kunnen plaatsen - omdat zij ultiem creatief en vernieuwend zijn en tegelijkertijd laten merken hun klassieken te kennen. King Crimson hoor ik in het Fripperiaanse gitaarspel van diezelfde Omar, in de complexiteit van de composities en in de ‘soundscapes’ tussendoor. Led Zeppelin in de manier van zingen van Cedric Bixler Zavala en in de drumstijl van Jon Theodore. En ten slotte snuifjes Faith No More omdat ook bij The Mars Volta niets is wat het in eerste instantie lijkt. En zelfs de geest van Miles Davis waart rond in de arrangementen voor de blazers. Maar boven alles staat het eigen en unieke geluid van de band.
’Frances the Mute’ lijkt mij een conceptalbum. Ook daar houdt de frontman van de band niet van: “how can any huge project that takes up most of your life for a year not have a concept?” Met deze quote erkent hij dus het bestaan van een concept. Het handelt dan ook over een dagboek dat ooit door het overleden bandlid Jeremy Ward werd gevonden en dat duidelijke overeenkomsten vertoonde met zijn eigen leven. Hij was namelijk ook op zoek naar zijn biologische ouders, gelijk de schrijver van het dagboek. De titeltracks van het album bevatten verwijzingen naar de mensen die Ward tegenkwam tijdens zijn zoektocht. Frances the Mute wordt opgevoerd als ‘verhalenverteller’ i.c. vertolker van het concept.
De teller van mijn CD-speler geeft twaalf tracks aan. Hoe ik echter ook de titels op de schitterende door Storm Thorgerson (voorheen Hypgnosis!) ontworpen hoes tel: ik kom nooit op twaalf. Wat zeker is, is dat het album opent met het uit vier delen bestaande ‘Cygnus …. Vismund Cygnus’. Direct al een hoogtepunt dat nog rustig begint met akoestische gitaar maar zich al snel ontwikkelt tot een sneltrein die slechts sporadisch via vreemde geluidsfragmenten een tussenstop maakt. Daarna ben ik qua tracknamen de draad volledig kwijt en weet ik letterlijk en figuurlijk niet meer waar ik mij op het album bevindt. En dat is per saldo een goede metafoor voor het hier gebodene. Warrige excellentie c.q. excellente warrigheid.
Ik begeef mij op glad ijs en bedrijf psychologie van de koude grond als ik stel dat je een beetje gek moet zijn of in ieder geval een prettige afwijking moet hebben om dit soort muziek te kunnen maken. Waarschijnlijk ben je nog gestoorder als je ‘Frances the Mute’ voortreffelijk vindt. “Wat doe je raar”, zei mijn vrouw. “Klopt, ik heb een ‘Mars Volta’ tot mij genomen”.
JoJo (04-2005)

Bezetting:
Omar a Rodriquez-Lopez - all guitars
Cedric Bixler Zavala - vocals
Jon Theodore - drums, percussion
Juan Alderte de la Peňa - bass
Isaiah Ikey Owens - keyboards
Marcel Rodriquez-Lopez - sequences, programming

Discografie:
Zie onderstaande review van The Mars Volta