Reviews P

Periferia del Mondo - In ogni luogo,in ogni tempo (2000)

Label: Akarma
Bandsite: Akarmarecords.com
Duur: 58:14
Reviewer: JoJo
Waardering: @ @ (uit max. 5 JoJo's)

Deze CD kocht ik enige maanden terug in een opwelling want ik kende de band Periferia del Mondo (PdM) slechts van naam. Toen ik "In ogni luogo, in ogni tempo" onder de laser legde en beluisterde, ben ik vervolgens eens op de digi-pack gaan kijken uit welk jaar deze release was. Uit 2000 !! Ik viel van verbazing uit mijn stoel. Het klonk namelijk alsof het uit de jaren 70 stamde. Het is retro-symfo van de bovenste plank. Niet alleen door de muzikale invloeden (PFM, Banco, Van der Graaf Generator, Genesis) maar ook door de sfeer op deze schijf. Retro-symfo met kwaliteiten, maar gelardeerd met obligate teksten (in het engels en italiaans), een af en toe haperende, niet al te vaste drummer en een vlakke productie. Het geheel laat bij mij een indruk achter van 'semi-profs'. Een niet zo opwekkend begin van een recensie derhalve. Maar niet getreurd. De minpunten weten deze Italianen echter te compenseren met redelijk tot goede composities.
De schijf trapt veelbelovend af met "L'infedele" met een repeterend oosters synth-thema en een subtiel gespeeld intermezzo waarin de gitaar, dwarsfluit, klarinet en de sopraanstem van Stefanio Mastrogiovanni om voorrang vechten.De tweede bijdrage, "Ladro", vind ik ronduit knullig klinken. Een simpel thema in een 'jazz-fusion'-verpakking waarin de zang en de blazers kwalitatief op de rand balanceren en elkaar in de weg lijken te zitten. In track 3 "Leave your Daily" laat PdM horen een late leerling van Premiata Forneria Marconi (PFM) te zijn. Hoewel de oude meesters in een hogere divisie speelden, komt PdM hier verdienstelijk uit de hoek in een nummer dat goed blijft hangen. Minpunt is toch ook hier weer een klarinet die op het randje van 'vals' balanceert. Het vrij rustige "I Bless the Night' roept herinneringen op - met name door de zang - aan Genesis in de 'Phil Collins'-periode. Het begint heel mooi en ingetogen met een thema dat een aantal malen terugkeert. De expressievere delen van de track blinken wederom niet uit in zuiverheid van zang en samenspel en ook de drummer laat heel wat steken vallen. "Meltemi" is wat mij betreft een van de betere nummers. De sax maakt de verwijzing naar Van der Graaf Generator en er ontstaat na het intro een lang, experimenteel en psychedelisch middenstuk waarin de synthesizer heerlijk rommelt, pruttelt en op de achtergrond rondcirkelt. Het outro rondt "Meltemi" op een logische wijze af.
Een tweede uitschieter vormt het af en toe vrij stevige titelnummer dat zo'n typische Italiaans sfeertje kent dat ook gemakkelijk kan omslaan naar middle of the road à la Ramazotti. Dat is hier gelukkig niet het geval. Op een smaakvol synthesizertapijt zingt Papotto er lustig op los, soleert de sax op zijn best en ontspoort de gitaar in de goede zin van het woord. Jammer dat men dit niveau niet vaker haalt. "Brand" doet onverwacht denken aan Solution en Alquin. Compositorisch echter een niemendalletje met een drumsolo die achterwege had mogen blijven, zelfs als de drummer op een hoger plan had gestaan. Met bijna 12 minuten sluit "The Ghost in the Shell", naar de gelijknamige animatiefilm, dit debuut van PdM af. Hier is de invloed van landgenoten Banco en PFM niet te vermijden. De band hinkt hier echter op vele gedachten, er is weliswaar veel afwisseling maar de integrerende factor ontbreekt enigszins. Toch is dit een track die zeker laat zien dat de band tot meer in staat is.
Wat meer zelfkritiek bij PdM als het gaat om de repertoirekeuze en de muzikaal-technische uitvoering, zou zeker hebben geresulteerd in een evenwichtiger en kwalitatief beter album. Ook het art-work zet deze lijn voort en is het 'net niet'. De schijf is dan wel getooid met een digi-pack met een Dali-achtige afbeelding, maar heeft een 'low budget' uitstraling. Om te beoordelen of de heren hun leven hebben gebeterd neem ik mij voor binnenkort hun nieuwe album "Un milione di voci" te beluisteren. Tot dat moment gun ik hen het voordeel van de twijfel.
JoJo (2003)

Bezetting:
Claudio Braico - bass guitar
Alessandro Papotto - vocals, saxes, clarinet, flute, effects
Max G.B. Tomassi - all guitars
Bruno Vegliante - keyboards
Tony Zito - drums, percussion

Discografie:
In ogni luogo, in ogni tempo (2000)
Omaggio a Demetrio Stratos (2001, Live)
Un milione di voci (2002)