Reviews D

Deadwood Forest – Mellodramatic (2001)

Label: Shroom Productions
Bandsite: -
Duur: 47:45
Reviewer: JoJo
Waardering: @ @ @ (uit max. 5 JoJo's)

Deadwood Forest is beïnvloed door Anekdoten. Anekdoten is beïnvloed door King Crimson. Is Deadwood Forest dan ook nog beïnvloed door King Crimson? Volgens de rationele wet van de wiskundige vergelijking is het antwoord “ja”. Gevoelsmatig twijfel ik. Ik zie het meer als ‘tweede-generatie-inspiratie’ waarbij Deadwood Forest de revenuen trekt van bands als Anekdoten, Änglagård en Landberk. En dat is op zichzelf al verwonderlijk als je het klimatologisch bekijkt. De hier besproken band komt uit Texas, waar zinsbegoochelingen en zonnesteken door de warmte op de loer liggen, terwijl genoemde Scandinavische bands in alle naden en voegen de koude, de rust en de helderheid van de poolnacht verbeelden. En een mellotron in Texas brengt mijn referentiekader al helemaal in verwarring.
Reken maar dat de mellotron op de reissue van ‘Mellodramatic’ een voorname rol speelt. Niet alleen de titel geeft een hint daaromtrent maar de muziek is doordrenkt met het heerlijke geluid van dit unieke instrument. Deadwood Forest is na twee albums inmiddels volledig van het progtoneel verdwenen. Hun site is afgesloten. Toch jammer want de band laat potentie horen. Zowel qua technisch kunnen als compositorisch. Wat ik echter node mis is een rode draad die mij houvast biedt door en over de tien tracks heen. Die draad had gesponnen kunnen worden vanuit de gedachte dat inspiratie vinden bij anderen prima is – muziek is evolutie – maar dat het tonen van een eigen gezicht even belangrijk zo niet belangrijker is. Dat eigen smoel en die rode draad zijn er onvoldoende en dat levert puntenaftrek op. Met wat dan rest is het overigens nog goed vertoeven.
‘Mellodramatic’ opent verwachtingsvol met ‘The Pioneer’. Een gevarieerde track die een staalkaart aan hedendaagse prog en symfo laat horen, waarin de mellotron en orgel domineren en dynamiek de boventoon voert. Wat direct opvalt is de fragiele en onvaste stem van Ryan Guidry. Geen topstem maar het wordt ook in de andere stukken niet disfunctioneel doordat hij de grenzen van de eigen stem blijkbaar kent. In het titelloze tweede nummer, in ‘OCD’ en in ‘Stolen Smile’ worden wederom romantische passages gekoppeld aan hardere fragmenten à la Anekdoten en ook associaties met Pineapple Thief doen opgeld. ‘King of the Skies’ laat een soort symfonische folk horen die evolueert van Fairport Convention via Jethro Tull naar Landberk, hetgeen ook geldt voor het opvolgende ‘The City in the Sea’. ‘Dry’ is een trage, slaperige maar mooie track met lijzige zang, gelardeerd met weer die geweldige mellotron. Een symfoballad zoals u wilt. ‘The Ultraviolence’ is een dreigend nummer met alle genoemde kenmerken, al laat de productie hier te wensen over. Het lijkt live op locatie dan wel live in de studio opgenomen al wordt dat nergens vermeld. Het album sluit af met het lullig klinkende niemendalletje ‘Departure’.
Het album ‘Mellodramatic’ is getooid in een hoes die weliswaar uit elkaar klapt van clichés maar per saldo een aangenaam beeld oplevert. En die conclusie kan ook worden getrokken over het muzikale aanbod op deze schijf. Ik ben er echter van overtuigd dat als de leden van Deadwood Forest zichzelf wat meer groeitijd hadden gegund, dat dan het eigen gezicht zich zeker zou hebben gevormd en de rode draad zou zijn gevonden. Nu lijkt het tot een onbevredigend en vroegtijdig einde te zijn gekomen. Sterker nog, Coburn, McWilliams en Guidry richtten een nieuwe nog steeds actieve band op - The Scattered Pages - die zich niet in het progsegment lijkt te bewegen. Op de site van die band en in de bio is echter niets te vinden over Deadwood Forest. Het lijkt wel alsof ze dit verleden volledig verdrongen hebben. Dat is nou ook weer niet nodig.
JoJo (04-2006)

Bezetting:
Ryan Guidry – vocals, guitars, theremin, keyboards
Andy McWilliams – drums, programming
Kurt Coburn - bass
Mitch Mignano - keyboards

Discografie:
Deadwood Forest (1997)
Mellodramatic (2001)