Reviews D

Deadsoul Tribe - The January Tree (2004)

Label: Inside Out Music
Bandsite: Deadsoultribe.com
Duur: 50:49
Reviewer: JoJo
Waardering: @ @ (uit max. 5 JoJo's)


Deadsoul Tribe: ik had regelmatig over deze tweemansband, die zich beweegt in het hardere segment van de progressieve muziek, gehoord en gelezen en zo af en toe een losse track beluisterd. Een integraal album tot mij nemen was mij echter nog niet gegund. 'The January Tree' is derhalve mijn vuurdoop en die eerste kennismaking valt mij niet mee. Alles is al gedaan in de artistieke sector en het is dus ook in de progressieve muziek steeds moeilijker om in het geheel of desnoods enigszins origineel te zijn. Als een gebrek aan originaliteit echter gepaard gaat met een hoog compositorisch niveau, dan kunnen albums goed te verteren zijn. Maar ook daarvan is op dit derde album van Deadsoul Tribe slechts spaarzaam sprake.
'The January Tree' komt langzaam op gang want de betere tracks laten op zich wachten. De eerste drie tracks 'Spiders and Flies', 'Sirens' en 'The Love of Hate' lijden namelijk aan compositorische bloedarmoede. Het is 'koekoek ene dreun', de ritme gitaar speelt in de diverse tracks bijna dezelfde riffs en de nummers staan stil en ontwikkelen zich niet of nauwelijks. Deze tracks doen nog het meest denken aan een muzikale grabbelton die de luisteraar achterlaat met ook door anderen uit den treuren gebruikte citaten uit de rijke hardrockhistorie, waarbij Uriah Heep, Black Sabbath en Iron Maiden met name bovenkomen. Citaten worden daarmee op een gegeven moment clichés. Dat kan niet anders en dat is hier ook niet anders. De schijf komt enigszins op gang met 'Why?' Hier toont het duo Graves en Moustafa wat meer durf. Het resultaat is een gelaagder nummer met een pakkend vocaal refrein en meer afwisseling door breaks en door een grotere variatie aan instrumenten. Deze positieve toon wordt voortgezet in 'The Coldest Day of Winter' en het sterke 'Wings of Faith'. Deze laatstgenoemde vormt een vernuftig geheel, steekt compositorisch eindelijk goed in elkaar en bevat pakkende en soms ongebruikelijke ritmes en wendingen, met name ingegeven door het overigens op het gehele album uitstekende en wervelende drum- en percussiewerk van Moustafa. 'Toy Rocket' begint met Tull-achtige dwarsfluit in een hardrock context en kent een mooi relatief rustig intermezzo met aardige gitaarlicks. Helaas zakken we weer af naar het niveau van de openingstracks in 'Waiting for the Answer'. Een bedenkelijk simpele compositie met matige zang en die eeuwigdurende uitwisselbare riffs op de gitaar. 'Just Like a Timepiece' begint als een welkom rustpunt met folkinvloed, onder andere door de mooie dwarsfluit, en groeit naar een ballade-achtige climax waarin de fluit- en pianoklanken om voorrang strijden. De afsluiter 'Lady of Rain' is aardig maar beschouw ik als een open einde. Niet geschikt als outro van een album. Het album is niet af, niet rond.
Een score van vijf goede tracks uit tien. Goed, omdat in die gevallen méér durf en vernuft tentoon wordt gespreid en van méér verrassingen en wendingen sprake is dan in de resterende titels. Maar vijf uit tien dat is te weinig. Dat is het op school, op het werk, in de sport en dus ook in de muziek. Ik geef een voldoende, maar wel met een extra taak: compositorische groei en diepgang!
JoJo (8-2004)

Bezetting:
Devon Graves - vocals, guitar, flute, keyboards
Adel Moustafa - drums

Discografie:
Dead Soul Tribe (2002)
A Murder of Crows (2003)
The January Tree (2004)
The Dead Word (2005)