Reviews P

Par Lindh Project - Veni Vidi Vici (2001)

Label: Crimsonic Label
Bandsite: Par Lindh Project
Duur: 50:57
Reviewer: JoJo
Waardering: @ @ @ (uit max. 5 JoJo's)

Mijn eerste kennismaking met Par Lindh dateert van een jaar of vier terug. Ik kocht toen Bilbo, een werkstuk dat hij samen met Bjorn Johansson componeerde en uitvoerde en dat is gebaseerd op De Hobbit van Tolkien. Bilbo is een lieflijk en vrij rustig album in de Oldfield-traditie en moest volgens Lindh worden gezien als een uitstapje. Het hier besproken album past dan ook in het meer reguliere werk van Lindh.
Par Lindh is een begenadigd en virtuoos toetsenspeler die gewapend met een groot arsenaal aan toetsenborden de doorgaans door hemzelf geschreven composities aanvalt. De vergelijking met Emerson, Lake and Palmer ligt voor de hand, niet alleen door het veelvuldig gebruik van keyboards maar ook door zijn voorkeur voor thema's en akkoordenschema's uit de klassieke sector. Een verschil met deze voormalige symfodino is dat Par Lindh geen vaste band heeft maar met wisselende bezettingen werkt. Vandaar de toevoeging 'project'. De kern van het projectteam bestaat dit keer naast Lindh uit Nisse Bielfeld en Magdalena Hagberg, aangevuld met een aantal werkgroepleden waaronder Jonas Reingold van The Flower Kings.
Lindh heeft zich op Veni Vidi Vici, in vergelijking met zijn vorige studio-album Mundus Incompertus, gericht op een meer songgerichte aanpak. Een aanpak die grosso modo aardig uitpakt maar die in de toekomst zeker meer verfijnd kan worden door het maken van keuzes. Zo vind ik sommige tracks, zoals "Gradus ad Parnassum", te lang, worden solo's te ver doorgevoerd, bewandelt men teveel zijpaden en duurt het lang voordat het hoofdpad weer wordt gevonden. Nu heb ik niets tegen lange nummers - daar is de prog en symfo groot mee geworden - maar ik merk dat ik op deze schijf af en toe mijn concentratie verlies en dat mijn gedachten afdwalen.Gelukkig weten Lindh en zijn projectleden op een aantal momenten mijn oren weer te spitsen. Zo lukt dat in het wervelende en up tempo titelnummer, met veel variatie in de instrumenten tot aan het kerkorgel van Enkoping toe. Een puntje aftrek echter voor het tussentijdse nutteloze geschreeuw van drummer Bielfield.
Rustpunten worden gecreëerd door de bijna religieuze intermezzi met kerkkoor en orkest zoals "Adagio con flauto et clavecimbalo". En het evenwicht tussen thema, solo's, rustpunten en lengte weet Lindh perfect te vinden in "Tower of thoughts" en "Juxtapoint". In de daarin aangebrachte dosering herkent men de meester. De ijle stem van Hagberg past zeker goed bij de rustiger passages maar haar stem kent weinig diepte en mist kracht. Live zou zij zeker ten onder gaan in het keyboardgeweld.
Projectmatig werken is o.a. het stellen van prioriteiten en het maken van keuzes en dan niet alleen in de bezetting. Als Par Lindh ook zou hebben gekozen voor de juiste dosering in de uitvoering dan zou mijn waardering van dit album zeker hoger zijn geweest. Nu blijft het een aardige middenmoter.
JoJo (2003)

Bezetting:
Par Lindh - keyboards
Nisse Bielfeld - drums, vocals
Magdalena Hagberg - vocals, violin
En o.a.
Jonas Reingold - bass
John Hermansen - guitarJens Johanson - flute

Discografie:
Gothic Impressions (1994)
Rondo (EP) (1996)
Bilbo (with Bjorn Johansson) 1996
Mundus Incompertus (1997)
Live in America (1999)
Veni Vidi Vici (2001)
Live in Iceland (2002)