Reviews W

Weltraumstaunen - Weltraumstaunen (2001)

Label: Nasoni Records
Bandsite: Weltraumstaunen.de
Duur: 47:51 (excl. 'ghost track')
Reviewer: JoJo
Waardering: @ @ @ (uit max. 5 JoJo's)

Om het beeld van de Duitse psychedelische- en spacerock scène nog iets scherper te stellen wil ik hier aandacht besteden aan Weltraumstaunen, een studioproject van Dave Schmidt uit 2001. Voor wat achtergronden van deze scène verwijs ik naar recensies van Sula Bassana en de band Vibravoid (zie reviews onder 'S' en 'V'). Kort door de bocht worden deze artiesten en bands sterk beïnvloed door Gong en door Pink Floyd in hun beginjaren, maar weten zij een significant eigen geluid en persoonlijke toets toe te voegen. Dat laatste geldt helaas slechts ten dele voor Weltraumstaunen. Bovendien ligt het geluid en de stijl van deze band in een aantal tracks wat meer in de richting van de solo-albums van ex-Gonglid Steve Hillage.
Associaties met Hillage maar ook met Ozric Tentacles doen met name opgeld in de eerste tracks 'Pollenflug' en 'Clockline'. Geen schokkende maar prima en lekker in het gehoor liggende up-tempo en gitaargedomineerde spacesongs. De voeten en handen gaan al gauw meebewegen op de pakkende ritmes. De volgende twee composities zijn echter doordrenkt met Pink Floyd ten tijde van 'Meddle'. 'Kraut' vind ik op zichzelf heerlijk klinken, al zijn de typische en voor iedere progressieve rockliefhebber bekende 'Echoes-piepjes' schaamteloos als uitgangspunt genomen. Hoewel ik moet toegeven dat de leden van Weltraumstaunen vaardig met dat uitgangspunt spelen en jongleren.
Het ruim 21 minuten durende en volgens mij met name door improvisatie tot stand gekomen 'Astonished ….. Like the Universe', is lekker freaky en experimenteel. Het plezier dat men had tijdens het maken van deze track spettert er weliswaar af, maar er had wat mij betreft een overdosis minder Floyd in gemogen. Zelfs de ritmes komen bijna naadloos uit 'Echoes'. Het album sluit af met het curieuze 'Last Flight', waar vreemde stemmen en geluiden mij meevoeren naar de weldadige stilte die volgt. Geheel in stijl volgt na 19 minuten absolute stilte nog een 'ghost track' c.q. wat 'ghost noises'.
Zaken in retrospectief zetten kan prima zijn op zijn tijd, maar wat ik waardeer bij bijvoorbeeld Vibravoid is dat die band daar iets eigens aan toevoegt. Wat Dave Schmidt ook goed lukt bij Sula Bassana. Maar hier gebeurt dat veel te weinig. Wat resteert is de indruk dat een significant deel van de tracks net zo goed demo's of studioprobeersels van de echte Floyd hadden kunnen zijn. Van die verloren gewaande tapes die jaren nadien in de krochten van The Abbey Road Studios worden gevonden. Ik zou het nog hebben geloofd ook en dat is op zichzelf een kwaliteit. De band haalt hier weliswaar een voldoende, maar Dave Schmidt cs. kunnen meer. Helaas laten ze dat te weinig horen op het overigens in een mooie en treffende hoes gestoken 'Weltraumstaunen'. JoJo (8-2004)

Bezetting:
Dave Schmidt - guitars, bass, synthesizer, organ, drumprogramming, drums and voices
Andy Heinrich - vocals, guitars, drums, organ, synthesizer and sounds
Silk Heinrich - bass and vocals

Discografie:
Weltraumstaunen (LP 1999/CD 2001)
Weltraumwelt (LP 2004)