Reviews S

David Sylvian –
Approaching Silence (1999)

Label: Venture
Bandsite: www.davidsylvian.com
Duur: 52:53
Reviewer: JoJo
Waardering: @ @ (uit max. 5 JoJo's)

De eerste solo-albums van David Sylvian konden mij zeer bekoren. ‘Brilliant Trees’, ‘Gone to Earth’ en ‘Secrets of the Beehive’ ervaar ik nog steeds als meesterwerken. Ook zijn vroegere band Japan scoorde hoog. In de loop der tijd vind ik het werk van Sylvian echter verworden tot doorgeschoten ‘arty’ en ‘would be’ muziek waarin nauwelijks enige significante ontwikkeling is waar te nemen. Over progressief gesproken. Het gaat zelfs zo ver dat de op zichzelf rustgevende zang en het kabbelende geneuzel mij inmiddels danig op de zenuwen werken. Blij verrast was ik dan ook toen ik tegen een volledig instrumentaal album van Sylvian opliep. Waaraan ook nog een zacht prijskaartje hing. De keuze was gauw gemaakt. Die ging in de tas.
Sylvian wordt op ‘Approaching Silence’ bijgestaan door ene Frank Perry en Robert Fripp. Fripp kan bij mij een potje breken, vooral wanneer hij zich richt op de doorgaans nog steeds excellente groepsprestatie binnen King Crimson. Wanneer hij zich echter bezig gaat houden met vrijwel door soundscapes en elektronica gedomineerde muziek – zoals hij o.a. liet horen op het zeer matige ‘A Temple in the Clouds, The Soundscapes of Jeffrey Fayman & Robert Fripp’ – gaat bij mij van saaiheid het licht al snel uit. Helaas lijdt ook ‘Approaching Silence’ aan dit euvel.
De drie tracks op dit album zijn geschreven als muzikale entourage bij twee onafhankelijke multi-mediale installaties die in 1990 en 1994 in galeries in Tokyo werden tentoongesteld. Criteria waaraan composities kunnen worden getoetst zijn harmonie, eenheid, symmetrie en balans. De drie tracks vormen in zichzelf en over de gehele linie een geheel en er is sprake van enige symmetrie aangezien de composities een structuur kennen van een kop, een romp en een terugkerende kop in de vorm van een staart. Wat echter hopeloos ontbreekt is harmonie en melodie. Eigenschappen waaraan bijvoorbeeld de elekronische muziek van Klaus Schulze zo goed voldoet. Die is in staat om fragmenten te verwerken die zo melodieus zijn dat ze na enige tijd nog gelukzalig in het hoofd tintelen. Op dit album van Sylvian is melodie echter ver te zoeken. Bovendien is er sprake van een overmaat aan balans waardoor het album uitermate saai is, hetgeen nog in de hand wordt gewerkt door de lengte van de tracks. Er lijkt geen eind aan te komen. De titeltrack klokt bijvoorbeeld 38 minuten. Er zitten hele aardige passages in dus ik sluit niet eens uit dat als het twintig minuten korter was geweest de track nog een voldoende zou hebben gekregen. Nu gaat het ten onder aan voorspelbare en slaapverwekkende herhaling. Op geen enkel moment veerde ik op, spitste de oren en dacht “wat gebeurt hier?”. Een sensatie die ik in het wat ‘kortere’ openingsnummer ‘The Beekeeper’s Apprentice’ - toch nog drieëndertig minuten - zo af en toe nog wel had. Maar ook daar sloeg desondanks de verveling toe door het ontbreken van spanning. De slechts twee minuten durende tussenliggende track ‘Epiphany’ vormt een aardig intermezzo. Niet meer dan dat.
Met dit instrumentale album werd ik wederom teleurgesteld in David Sylvian. Ontegenzeggelijk een artiest met kwaliteiten maar die haalt hij naar mijn bescheiden mening nog maar zelden uit de tas. Het is te hopen dat de kunstwerken waar deze muziek ooit voor is geschreven beter voldoen aan de genoemde criteria die je aan een goede compositie kunt stellen dan ‘Approaching Silence’.
JoJo (04-2006)

Bezetting:
David Sylvian –guitars, synthesizers, shortwave, samples
Robert Fripp – frippertronics, voice
Frank Perry – moan bells, bowed gong, finger bells

Discografie:
Brilliant Trees (1984)
Alchemy: An Index of Possibilities (1985)
Gone to Earth (1986)
Secrets of the Beehive (1987)
Dead Bees on a Cake (1994)
Approaching Silence (1999)
Everything and Nothing (2000)
Camphor (2002)
Blemish (2003)
The Good Son vs. The Only Daughter (2004)