Reviews M

Masque – Ten Ways (1994)

Label: Musea
Bandsite: http://hem.fyristorg.com/masque/
Duur: 53:22
Reviewer: JoJo
Waardering: @ @ @ @ (uit max. 5 JoJo's)

De inmiddels al weer vele jaren ter ziele Zweedse band Masque kende ik slechts bij naam en ik had de hoezen weleens voorbij zien komen als ik enigszins gestresst op een platenbeurs op zoek was naar mooie aankopen. Had ik het album ‘Ten Ways’ maar eerder uit de tombola die prog heet gevist, want het werkstuk is een aanwinst voor de verzameling.
Masque schijnt op dit tweede album een wat andere weg ingeslagen te zijn dan het pad dat men volgde op het mij nog onbekende debuut ‘The Flesh that Understands’. Wat minder symfonisch en wat meer songgericht. Dat laatste klopt zeker. Op ‘Ten Ways’ wordt op een verfrissende wijze gemusiceerd, zijn de composities puntig en blijven de refreinen snel hangen. Een wending naar populaire muziek zult u zeggen. Zeker, maar zonder veronachtzaming van elementen uit de progressieve rock: complexe intermezzi al duren ze kort, onverwachte breaks en de onvermijdelijke citaten van prog- en symfohelden uit het verleden. Zo borrelen Saga en de vroege King Crimson op maar ik associeer de muziek van Masque toch eerder met hun Scandinavische medebewoners en persoonlijke favorieten Landberk en iets mindere mate met Paatos. Zij het dan met een populair accent.
Het album opent sterk met ‘This Love’, al hield ik mijn hart vast bij eerste beluistering toen ik het koortje hoorde. Maar dat pakt per saldo goed uit. Zo ook in ‘Where Is God?’ – een herkenbare en universele vraag; ik denk het antwoord wel te weten – waarin het excellente gitaarspel van Johan Engström opvalt. Door de heldere en goede produktie lijkt Engström je kamer in te tuimelen. Zijn gitaargeluid klinkt ruimtelijk en hij beheerst stijlen die variëren van de complexiteit en gecontroleerde ruigheid van Robert Fripp tot het subtielere en laid back spel à la Mark Knopfler. Ook in het licht jazzy ‘Gentle Moves’ weet hij zich moeiteloos een weg te vinden. Zanger Jerker Relmark staat ook zijn mannetje, al kent zijn stem weinig variatie en ligt eentonigheid op de loer. Maar hij redt zich doorgaans uitstekend. Bovendien wordt hij goed ondersteund door gastzangeres Anna Leis. ‘You’ vind ik een hoogtepunt. Een relatief rustig nummer, een ballad zo u wilt, dat compositorisch sterk in elkaar zit. Op het eerste oor vrij simpel en rechtlijnig van structuur maar op het vierde en vijfde oor ontluiken er allerlei vertakkingen. Dat geldt ook voor de tracks ‘Ten Ways’, ‘Wrap It Up’ en ‘I’m Watching You’. Minpunt is ‘The Scent’. Op zichzelf beweegt deze track zich op hetzelfde kwaliteitsniveau, zeker muzikaal-technisch. Het reggae-intermezzo bezorgt mij echter lichte ergernis. Maar afgezet tegen de hoge kwaliteit van de andere 8 tracks, is het een kniesoor die daar om maalt.
Na 1995 is er jammergenoeg geen regulier album meer uitgekomen van Masque. En ook de website is sinds 2000 niet meer onderhouden. Wat zou er geworden zijn van deze uitstekende muzikanten? Teleurgesteld over het uitgebleven succes? Ik ga mij bijna schuldig voelen dat ik elf jaar na dato het prima ‘Ten Ways’ pas kocht. En dan nog tweede hands ook ….. Sorry heren.
JoJo (08-2005)

Bezetting:
Magnus Berggren - bass
Johan Engström - guitars & voice
Anders Kwarnmark - keyboards, programming & voice
Lars Källfelt – drums
Jerker Rellmark - voice, tambourine, trumpet & cornet

Discografie:
Flesh that Understands (1992)
Ten Ways (1994)
My Mouth Smells Bad Volume 1 (compilatie) (1996)
My Mouth Smells Bad Volume 2 (compilatie) (1998)