Reviews M

Maximum Indifference - The Transmutations
of Supposed Angels of Beings that were once Girl (2000)

Label: Botched Records
Bandsite: Maximum Indifference
Duur: 66:47
Reviewer: JoJo
Waardering: @ @ @ @ (uit max. 5 JoJo's)

De titel van deze CD had mij enigszins voorbereid op een schok. Toch was ik behoorlijk ontdaan toen dit tweede album van Maximum Indifference voor het eerst de oren teisterde. Sindsdien denk ik te weten wat het is om een hersenspoeling te ondergaan. Een ervaring die ik nadien nogmaals had met werken van Devin Townsend. Na beluistering heb je even tijd nodig om bij te komen. Getransmuteerd haal je de eindstreep.
Het album komt de gehoorgangen binnen met een creepy lach waarna parallel spelende gitaren stevig invallen en de track 'Beware the Glabyglop' de opening verzorgt. Vreemde teksten larderen een muzikale ondergrond waarin allerlei effecten en geluiden van synths en samplers te horen zijn. Met de koptelefoon op weet u echt niet wat u hoort. "Dit houden ze geen 66 minuten en twaalf tracks vol en ik ook niet", schoot even door het gemankeerde hoofd. Men vervolgt de weirde weg met 'Kuang Grade Mark Eleven Penetration Program' - let op de titels - waarin hardrock wordt verweven met symfonische fragmenten en waarin de experimenten niet van de lucht zijn en korte intermezzi op akoestisch gitaar te horen zijn. Connotaties met Devin Townsend en soms ook Anekdoten doemen op. In 'Jack Palance the Ninja' is goed te horen dat dit trio uit de USA komt. Countryprog (…), wederom uitgevoerd op een niet alledaagse wijze. Helaas valt op dat de niet altijd even sterke drummer Duarte op een vreemde manier zijn bekkens gebruikt die bovendien nog voorin het geluidsspectrum zijn geplaatst. Als je er op gaat letten wordt het irritant. Niet doen dus want dat zou ten koste gaan van al het moois op deze schijf.
De band gaat in ijl tempo voort met het langs een sequencer opgebouwde up tempo nummer 'Wedge of Spite', dat vrij symfonisch is met name door het sterke synthesizer- en gitaarspel. 'Aura and Armament' en 'Swyncro' vormen min of meer rustpunten met atmosferische klanken en lijken qua compositie en sfeer bij elkaar te horen. Een uitschieter is wat mij betreft 'And your point is?' met uitgebalanceerde synth-tapijten waarover de gitaren van Bladek uitbundig soleren en er wat referenties zijn met één van mijn favoriete Amerikaanse bands Timothy Pure. Een andere uitschieter is 'Sleep Hammer', een jazz-rock georiënteerd nummer, wederom met krachtige gitaren à la Steve Morse en technisch vaardig en creatief bass-spel van Fjelstrom. Het negen minuten durende 'Halation' bevat een beklemmend gesproken verhaal over 'the old man and his grandson' op een ondergrond van een zich vele malen repeterend gitaarthema. Niet luisteren als u 's avonds alleen thuis bent of voor het slapen gaan want dan ligt een slapeloze nacht op de loer. Deze track loopt qua gesproken tekst en muziek over in of vormt eigenlijk één geheel met het afsluitende nummer en hoogtepunt 'Apparatus' (dertien minuten), waarin alles wat op deze schijf te vinden is samenkomt en de hersenspoeling wordt afgerond.
Eén van de meest onheilspellende albums die ik de laatste jaren heb gehoord, getooid met een al even absurde hoes. Een paar keer beluisteren is verre van onvoldoende. Het is een groeibriljantje dat pas na enige tijd haar schoonheid prijs geeft. Schoonheid die de lijnen volgt van veel verschillende muziekdimensies zoals prog, symfo, country, jazzrock en zelfs grunge en die weet te integreren. Ik heb het einde weer gehaald en ga uitgeput maar voldaan proberen te slapen. Als dat maar lukt.
JoJo (2003)

Bezetting:
Rich Duarte - drums, samples
Gustaf Fjelstrom - bass guitars, synths, samples
Mark Bladek - guitars, synths, samples

Discografie:
Maximum Indifference (1996)
The Transmutations of Supposed Angels of beings that were once girls (2000)