Reviews B

Jack Bruce - Live '75 (2003)

Label: Polydor
Bandsite: -
Duur: 57:18 + 53:50
Reviewer: JoJo
Waardering: @ @ @ @ @ (max. aantal JoJo's)

Past een recensie van een album van Jack Bruce binnen het symfonische en progressieve kader van ProgLog AFTERglow? Zeker. Hoewel de man een naam hoog te houden heeft, is hij toch minder bekend en succesvol dan Eric Clapton, zijn vroegere maatje uit Cream. En Bruce bevindt zich met name met zijn oudere werk minimaal op de zijlijn maar nog vaker op het speelveld van het genre 'progressive'. En dan is er nog een praktische reden: de Polydor- en RSO-catalogus van Bruce wordt op dit moment op een prima wijze geremasterd. Vandaar de aandacht voor het concert dat The Jack Bruce Band gaf op 1 juni 1975 in The Free Trade Hall te Manchester. Deze opnames zijn pas nu beschikbaar gekomen. Bij de research voor de remasters kwamen de twee tapes boven water. Tot verbazing ook van Bruce die ze van een dermate hoge kwaliteit vond dat een release 28 jaar nadien gerechtvaardigd was. Bovendien zijn het de enige live recordings van een integraal concert van deze band die naast Bruce nog twee grote namen bevatte te weten gitarist Mick Taylor, die net de Stones verlaten had, en keyboardspeler Carla Bley die toen al en nog steeds hoge ogen gooit in de jazz.
Bruce zit er in zijn beoordeling niet naast: het geheel kent een uitermate hoge kwaliteit. Met name speeltechnisch worden op deze dubbelaar hoogstandjes geleverd, ijzingwekkende solo's gegeven en wordt in de improvisaties een knappe synergie bereikt tussen de diverse instrumenten. De eerste schijf begint met het schitterende en altijd te korte 'Can you Follow?', zangtechnisch een gewaagde opener voor een concert maar wat klinkt de karakteristieke stem van Bruce hier mooi. De band moet enigszins op dreef komen in 'Morning Story', maar de grandioze interplay tussen de rhythm guitar van Taylor en het orgel en de mellotron van Bley vormen reeds een voorbode van wat gaat komen. 'Keep it Down', bekend van het album 'Out of the Storm', is altijd een favoriet van mij geweest. Je kunt het refrein zo heerlijk mee schreeuwen en het is zo'n track die de gehele dag door je hoofd blijft spelen. In het subtiele 'Pieces of Mind - op 'Out of the Storm' nog Peaces of Mind (?) - hebben de dame en heren elkaar in de armen gesloten en beginnen de stukjes op hun plaats te vallen. Het wat experimentele tussenloopje - met een virtuoze elektrische piano van Ronnie Leahy - doet mij denken aan de lijm die Gentle Giant zo her en der in hun composities aanbrachten. En dat is toch een curieuze vergelijking die ik bij de studio albums van Bruce niet zo snel zou maken. Maar live komen bij Bruce dit soort invloeden bewust of onbewust wèl voorbij. Hoogtepunt van de eerste CD vormt het 24 minuten durende 'Tickets to Waterfall/Weird of Hermiston/Post War', een cocktail van de albums 'Songs for a Tailor' en 'Harmony Row'. In deze track heb ik ook al van die verrassende associaties in dit geval met King Crimson, hetgeen in belangrijke mate terug te voeren is op de mellotron van Bley met daaroverheen het plukken aan de bas door Bruce. Het inleidende pianospel van Leahy is uitmuntend, de gitaarsolo's van Taylor zijn sterk en de track blijft ondanks zijn lengte de aandacht tot aan het einde gevangen houden. Alleen deze uitvoering is de aanschaf al meer dan waard. 'Spirit' vormt de instrumentale afsluiter van het eerste deel van het concert, een cover van Tony Williams in jazz-rock-sferen.
CD 2 bestaat uit drie lange tracks. Er wordt wederom een heerlijke cocktail opgediend in zestien minuten 'One/You Burned the Tables on Me' afkomstig van achtereenvolgens 'Out of the Storm' en 'Harmony Row'. De bas van Bruce knalt uit de speakers, zoals alles eigenlijk. En wat klinkt die mellotron weer lekker, dat geluid kan ik niet vaak genoeg horen. Van mijn stoel viel ik bij de 24 minuten durende interpretatie van 'Smiles and Grins'. Wat gebeurt hier allemaal? In een groot aantal passages heb ik het gevoel alsof King Crimson ten tijde van 'Starless and Bible Black' een nummer van Jack Bruce speelt. De mystiek van Crimson is in ieder geval aanwezig. Er wordt - zo is mijn indruk -veel geïmproviseerd, drummer Bruce Gary houdt de zaak vakkundig bij elkaar, Bruce geeft een wervelende solo op bas en de beide toetsenspelers toveren ijzingwekkende klanken uit piano, orgel en weer mellotron. De afsluitende gitaarsolo van Mick Taylor is van een schoonheid die kippenvel geeft. Ik heb de solo al een aantal malen gemarkeerd in de CD-speler en hem dan vier à vijf keer achtereen beluisterd. Wat een topband. O ja, het geheel wordt ook nog afgesloten met een wervelende uitvoering van de Cream-klassieker 'Sunshine of Your Love'. Maar dit terzijde.
Ten slotte. Het geluid van dit live concert is prima al zitten er typische live onvolkomenheden in die men volgens de hoestekst en in overleg met Jack Bruce met opzet heeft laten zitten. Prachtig dat deze opnames na zo'n lange tijd opgedoken zijn. Het betreft hier immers een historisch document dat in geen enkele verzameling mag ontbreken.
JoJo (2003).

Bezetting:
Jack Bruce - vocals, bass guitar, piano
Mick Taylor - guitars
Carla Bley - organ, synthesizer, clavinet, mellotron, electric piano
Ronnie Leahy - piano, electric piano, synthesizer
Bruce Gary - drums

Discografie:
Songs for a Tailor (1969)
Things we Like (1970)
Harmony Row (1971)
Out of the Storm (1974)
How's Tricks (1977)
Jet Set Jewel (1978)
I've Always Wanted to do This (1980)
Jack Bruce (1980)
Automatic (1983)
A Question of Time (1989)
Somethin Els (1993)
Cities of the Heart (1993)
Monkjack (1995)
Sitting on Top of the World (1997)
Shadows in the Air (2001)
Doing This (On Ice) 2001Live '75 (2003)