Reviews K

Mike Keneally - Nonkertompf (1999)

Label: Exowax Recordings
Bandsite: keneally.com
Duur: 74:12
Reviewer: JoJo
Waardering: @ @ @ @ (max. score JoJo's)

Wat deed u toen John F. Kennedy werd vermoord? Een universele vraag met doorgaans een persoonlijk antwoord. Wat deed u toen u hoorde dat Frank Zappa overleden was? Dat is een vraag die wat minder universeel gesteld zal worden, maar ik weet het nog precies. Ik zat een biertje drinken in mijn stamkroeg na de inrichting van een kunstbeurs. Ik was verslagen. Zappa was immers 'altijd' aanwezig geweest in mijn beleving. Dat is ook de reden dat ik werkstukken van muzikanten die ooit bij Zappa speelden nauwkeurig volg. Zo ook sinds enige tijd het werk van meestergitarist en incidenteel toetsenist Mike Keneally, die in de periode 1987-88 in dienst was van Zappa. De man door wiens muziek Keneally ooit besloot om de gitaar ter hand te nemen. De man die Keneally overigens na een jaar weer ontsloeg omdat hij zijn directieven op het toneel soms negeerde. Dat was een grote klap maar Mike bleef hyperactief in en met muziek. Zo speelde hij in The Steve Vai Band en trad en treedt hij, naast zijn solowerk, op met zijn begeleidingsband Beer for Dolphins met o.a. Nick d'Virgilio.
'Nonkertompf' is een solo-album bestaande uit 35 instrumentale miniatuurtjes die voorbijschieten door hun korte duur, zo gemiddeld 2 minuten per track. In deze weldadige overvloed zijn invloeden van Zappa te horen – uiteraard zou ik zeggen – maar heeft Keneally zich ook weten te ontworstelen aan het Zappa-idioom en laat hij ook andere invloeden toe. Dit werkstuk roept bij mij bijvoorbeeld associaties op met 'The Filmworks'-cyclus van jazz- en fusioncomponist John Zorn. Maar bovenal blijkt Keneally in staat om een eigen geluid te laten horen. De akoestische gitaar domineert in de vele kleinoden die deze doos van Pandora bevat, schitterend ondersteund door piano, synths, blaasinstrumenten en allerlei effecten en geluiden. Het zou te ver voeren om alle tracks hier te bespreken. Een aantal wil ik er graag uitlichten. Zo is daar het subtiele en romantische 'Click' met een pakkend thema dat uitdaagt tot meeneuriën. De Zappa-invloed komt in tracks als 'Naked Horse' en 'Draconian Blump' met name naar voren: fragmentarisch en met het zo bekende spinetgeluid en de marimba's die we van de meester kennen. 'Blue Jean Baby' valt op omdat de gitaarsynth een door merg en been gaand thema speelt. En zo kunnen we doorgaan met het steken van de loftrompet op het complexe 'The Knife and Drum', het intieme 'Paprika' met een thema dat zich de gehele CD een aantal malen herhaalt, de experimenten in 'Nine' en 'Juzz', het dreigende en symfonische 'O, Stamp Collector' en niet te vergeten de bombast van – wat een titel - 'Sunset over the Paprika Festival' en 'Raka Bannuh's Men'.
Mike Keneally is niet alleen een begenadigd gitarist met een indrukwekkende staat van dienst. Hij blijkt op deze schijf een virtuoos multi-instrumentalist te zijn, waarbij vooral zijn hoogstaande pianospel opvalt. En bovendien een creatief componist die met 'Nonkertompf' wat mij betreft een meesterwerk heeft afgeleverd. De rest van zijn catalogus staat inmiddels op het lijstje 'Met spoed aan te schaffen'.
JoJo (2003)

Bezetting:
Mike Keneally- all instruments, compositions and production