Reviews M

Manfred Mann's Earth Band -
Solar Fire (1973)

Label: Petbrook Music
Bandsite:
Manfredmann.co.uk
Duur: 43:39 (incl. 2 bonustracks)
Reviewer: JoJo
Waardering: @ @ @ @ (uit max. 5 JoJo's)

Manfred Mann kan inmiddels worden gezien als een icoon in de muziek. Niet alleen door zijn lange carrière en leeftijd - hij is inmiddels 63 - maar ook door zijn durf om nieuwe wegen in te slaan. Want verschillende wegen heeft hij bewandeld: van het jaren 60 pad met de hitgevoelige popmuziek, een korte omloop via de jazz rock tot de lange afstandswandeling in de progressive rock. Ook als persoon wordt deze geboren Zuid-Afrikaan vaak omschreven als 'gespleten'. Op de hoestekst van een single uit 1966 die ik nu in mijn handen heb, getiteld 'Manfred Mann played by Rob Hoeke R&B Group', staat bijvoorbeeld 'Als mens is hij een interessant geval (…), bijna een gespleten persoonlijkheid. Buiten het toneel heeft Mann een zakelijkheid die respect afdwingt. Op het toneel kromt hij zich over zijn hammond orgel, rolt met zijn ogen als een bezeten wetenschapsman die liederlijk de laatste uren van de mensheid uitspeelt'. Kortom, de rationele linker- en de emotionele rechterhersenhelft van Mann zijn beide goed ontwikkeld.
Ik weet nog goed dat ik als jongen van negen in 1967 zijn single 'Ha Ha Said the Clown' kocht. Hij ligt hier voor mij. De muziek die Mann toen maakte kan ik nauwelijks, tezamen met zijn andere 60'er jaren hits zoals 'Sha-La-La', 'De Wah Diddy Diddy' en 'Pretty Flamingo', progressive rock noemen. De bekering tot deze muziekstroming werd ingezet met de vorming van zijn Manfred Mann's Earth Band en het gelijknamige album in 1972. Deze band vond zijn definitieve progressieve draai met het voorliggende werk 'Solar Fire'. Het prima verzorgde boekje van de remaster meldt hierover dat Mann en zanger, gitarist Mick Rogers ten tijde van de opnames geïnspireerd werden door Pink Floyd, welke invloed niet alleen hoorbaar is maar zelfs werd doorgetrokken in theatrale effecten tijdens de vele live optredens.
Solar Fire begint overtuigend te branden met het bekende 'Father of Day, Father of Night' van Bob Dylan. Via een Floydiaans intro met de stemmen van Doreen en Irene Chanter - ook al Floyd - en de mellotron van Mann, ontvouwt deze track de overbekende melodie. De ijzersterke stem van Rogers doet de rest. 'In the Beginning Darkness' is een up tempo nummer dat refereert aan Deep Purple. Het vermogen om niet te domineren als solist maar ook ondersteunend te zijn aan het groepsgeluid laat Mann hier goed horen met gedoseerde partijen op met name hammond orgel. De derde track 'Pluto the Dog' lijkt op het eerste gehoor een instrumentaal niemendalletje maar zit echter doordacht in elkaar. Het strakke ritme wordt bepaald door drums, bas en ritmisch hondengeblaf waaroverheen Mann uitbundig soleert op synthesizer. Het titelnummer is een hoogtepunt in 's mans oeuvre en van dit album. Afwisselend sterke zang van Rogers en Chanter en virtuoos basspel van Colin Pattenden bouwen op naar een climax waarin de gitaar soleert en Mann volledig loos gaat op alle keys die hij heeft. De hoge tonen die hij uit zijn synth haalt lijken citaten te vormen uit 'Echoes' van Floyd. Een topnummer. En dat geldt eigenlijk ook voor 'Saturn, Lord of the Ring Mercury the Winged Messenger' waar blijkt dat Rogers niet alleen een dijk van een stem heeft maar ook zeer verdienstelijk gitaar speelt. Wat hier maar in feite op de gehele schijf opvalt, is het vermogen van de Earth Band om in de studio een live geluid neer te zetten. De directe productie van Mann waarin onnodige geluidstechnische opsmuk wordt vermeden, is hier mede de oorzaak van. Het originele album sluit af met 'Earth, the Circle Part 2 and Part 1', een ritmisch aanstekelijke track waar Mann à la Keith Emerson soleert en waarin ik zelfs een vleugje Jethro Tull ontwaar. Een waardig einde met wat experimentele passages.
De catalogus van Mann is inmiddels op een prima wijze geremasterd en gedocumenteerd en de aanschaf grotendeels waard. 'Grotendeels' want met zo'n hoge productie slipt er immers weleens een minder album tussendoor. Solar Fire is echter een uitstekend album van een oudgediende in de muziek die gelukkig nog steeds optreedt en componeert en die, getuige de recensies van recente concerten, zelfs de jongere garde aanspreekt. En dat is een compliment waard.
JoJo (2003)

Bezetting:
Manfred Mann - organ, synthesizer, vocals
Mick Rogers - lead vocals, guitars
Chris Slade - fibes drums
Colin Pattenden - bass guitar
Doreen and Irene Chanter - backing vocals

Discografie:
Hier zijn alleen de albums uit Mann's progressieve periode opgenomen, excl. 'best of' en 'live' albums :
Manfred Mann's Earth Band (1972)
Glorified Magnified (1972)
Messin' (1973)
Solar Fire (1973)
The Good Earth (1974)
Nightingales & Bombers (1975)
The Roaring Silence (1976)
Watch (1978)
Angel Station (1979)
Chance (1981)
Criminal Tango (1986)
Masque (1987)
Plains Music (1991)