Reviews M

Manning - The View from my Window (2003)

Label: Cyclops
Bandsite: guymanning
Duur: 56:12
Reviewer: JoJo
Waardering: @ @ @ @ (uit max. 5 JoJo's)

Via zijn vrienden en vriendin van Parallel or 90 Degrees (Po90D) leerde ik Guy Manning kennen. Zoals altijd het CD-boekje woord voor woord doorspittend, kwam ik Manning bij genoemde band als frequente gastspeler op keyboards tegen. Deze week schafte ik twee albums van hem aan: ‘Cascade’ uit 2001 en het hier besproken ‘The View from my Window’ uit 2003.
Manning maakt traditionele symfonische rock waarin folkelementen zijn verwerkt. Als liefhebber van dit overzeese eiland denk ik veel volkse aspecten uit de rijke muzikale en culturele historie van Groot-Britannië te herkennen. Zijn muziek biedt op die wijze, zeker op ‘Cascade’, welhaast een antropologische staalkaart. Als ik Manning zou moeten positioneren plaats ik hem tussen Roy Harper enerzijds en Van Der Graaf Generator anderzijds. Van beide namen zijn sporen te ontwaren in ’s mans muziek. Het geheel ruim gelardeerd met symfonische en progressieve details waardoor ook Po90D af en toe in de geluidskaart opduikt. Hoewel Manning geen topzanger is, draagt zijn weliswaar ongepolijste maar op een of andere wijze vertrouwde stem in grote mate bij aan de warmte die zijn albums uitstralen. Een warm bad, terwijl zijn magische maar doorgaans sombere teksten als koude straaltjes over de rug sijpelen.
‘The View from my Window’ opent dan wel niet sterk maar toch zeker aanvaardbaar met ‘Phase (The Open & The Widening Sky)’. Een track die wat gemakzuchtig overkomt, getuige het ‘poppy’ tot meezingen uitnodigende refrein en de recht-toe-recht-aan rockbasis. De climax waarin in afwisseling de gitaren van Gareth Harwood scheuren, de synths van Manning stromen en de saxen van Laura Fowler gieren maakt echter veel van het puntenverlies goed. Het titelnummer is een interessante compositie waarin veel gebeurt. Het dreigende intro, met tromgeroffel en ‘whistles’ uit een ver verleden, wordt gevolgd door een symfonisch deel met heerlijk orgelspel en akoestische gitaar. Ook dit refrein blijft snel hangen maar door de gelaagdheid valt er muzikaal (mellotrons!) en compositorisch veel meer te genieten dan in de openingstrack. ‘The Rut’ is lekker hoekig en ‘bluesy’ sloom, met Oosterse invloeden. Manning lijkt hier wat frustraties van zich af te zingen. Of kun je “And it’s always the same, the whole World over …” ook positief opvatten? ‘After the (tears in the) rain’ refereert aan Paul McCartney. Een op het eerste gehoor lieflijk thema, op een zetting van akoestische gitaren en prachtige cello-accenten.
Een vreemde eend in de bijt is het onbeduidende ‘Blue Girl’ met een - en dan druk ik mij voorzichtig uit - ‘geleend’ refrein. Dit minpunt vormt de overgang naar het absolute hoogtepunt van dit album: het twintig minuten durende ‘Suite: Dreams’. Het uit zes delen opgebouwde epos laat horen hoe spannend, afwisselend en magisch symfonische rock kan zijn. Ondersteund door Andy Tillison van Po90D laat de band zich van zijn allerbeste kant horen. Vooral in de instrumentale delen ‘A Visit to the Sandman’ en ‘REM’ laat Manning horen - alsof we dat nog niet wisten - tot wat hij in staat is op zijn keyboards. Een geweldige track, een imposante afsluiting.
Manning heeft mij danig verrast. Laat u ook verrassen en ga over tot aanschaf. Voor diegenen die niet van verrassingen houden en toch kennis willen maken met deze artiest, biedt Manning op zijn mooie en informatieve site de mogelijkheid om een compilatie-album te downloaden inclusief het bijbehorende art-work. Daarna loopt u zeker naar de winkel.
JoJo (08-2005)

Bezetting:
Guy Manning - vocals, keyboards, bass, mandolin, 6 & 12 string guitars, drums, percussion
Rick Ashton - bass
Gareth Harwood - electric guitars
Laura Fowles - saxophones, vocals

Discografie:
Tall Stories for Small Children (1999)
The Cure (2000)
Cascade (2001)
The Ragged Curtain (2002)
The View from my Window (2003)
A Matter of Life and Death (2004)
One Small Step (2005)
Anser's Tree (coming 2006)