Reviews N

Niacin - Time Crunch (2001)

Label: Magna Carta
Bandsite: www.niacinb3.com
Duur: 56:10
Reviewer: JoJo
Waardering: @ @ @ (uit max. 5 JoJo's)

De eerste tour van Niacin in 1997 heette 'Blood, Sweat and Beers'. En dat lijkt mij een omschrijving die prima past bij de muziek, sound en sfeer van deze Amerikaanse band. Luisterend naar de door de Hammond B3 gedomineerde wervelwinden op deze schijf, zie ik rokerige zalen voor me waar zwaar zwetende fans heftig dansen op de aanstekelijke ritmes van Niacin. Een biertje mag daarbij niet ontbreken. Stilzitten is er dan ook niet bij tijdens de beluistering van Time Crunch. De ondertitel van dit werkstuk is immers niet voor niets 'Kick Ass Time', refererend aan het toonwiel van het Hammond Organ maar uiteraard ook aan het verzoek het zitvlak te verheffen. Sheehan, Novello en Chambers omschrijven hun muziek als een fusion van rock, jazz, prog, funk, soul en een snufje Motown. En die invloeden komen inderdaad in dansparade voorbij, waarbij ik zelf toch met name associaties hoor met Emerson, Lake and Palmer, The Nice, King Crimson en ook Brian Auger.
Time Crunch opent overweldigend met 'Elbow Grease' gevolgd door het titelnummer. Twee compositorisch sterke tracks waar Novello op een virtuoze wijze op zijn B3 soleert over de stevige funkritmes. Het basspel van Sheehan - die wij ook kennen van zijn project Nine Short Films met Terry Bozzio - is adembenemend. Zelden zulke snelle basloopjes gehoord. In 'Stone Face' neemt men enigszins gas terug al is de snelheidsvermindering maar relatief en waan ik mij iedere keer weer op 'Tarkus' van ELP. Een prachtig rustig intermezzo met synths en een rommelende bass vormen een kortstondige cesuur in deze track waarna men weer terugkeert naar het oorspronkelijke thema.
Ik heb een aversie tegen covers. Het voegt doorgaans weinig toe aan het origineel en dan luister ik liever daar naar. En als het wel iets toevoegt zie ik dat al snel als een verkrachting van de oorsprong. Het is ook nooit goed. Ook Niacin bezondigt zich op deze schijf aan een cover te weten 'Red' van King Crimson uit 1974. Toegegeven de heren weten er wel weg mee. Het staat als een huis en gelukkig laat men het origineel in tact maar het voegt inderdaad niets toe. Maar ik gun ze een speeltje. 'Invisible King' is een nummer dat niet zou misstaan op een album van Brian Auger met het in aanvang laid back orgelspel en een mooie jazzy pianopartij. Het vormt daardoor een welkom rustpunt op dit soms wat vermoeiende werkstuk. Het vervolg bestaat o.a. uit het funky 'Daddy Long Leg' waarin gitaar lijkt op te doemen maar waar nauwkeurige beluistering tot de conclusie leidt dat hier sprake is van een toetspartij. De techniek staat voor niets. Ondanks een tweede rustpunt via de easy listening van 'Glow' wervelt de CD naar het einde.
En daar ligt voor mij het kritiekpunt: het is vermoeiend om deze CD van begin tot einde te beluisteren - ondanks de door mij toegejuichte lengte van minder dan een uur - en het gaat op een gegeven moment wat op elkaar lijken. Het spelplezier van de heren, hun virtuositeit, de grandioze ritmetandem en natuurlijk het ongeëvenaarde geluid van de Hammond maken dit ten dele goed. Daardoor toch echter wat OJE-punten aftrek. Mocht echter de vraag bij u opkomen of dansen op prog mogelijk is: het antwoord is 'ja', probeert u het maar eens uit op een feestje met deze Time Crunch. It is Kick Ass Time !!
JoJo (2003)

Bezetting:
Billy Sheehan - bass
John Novello - hammond B3, piano, synths
Dennis Chambers - drums

Albums:
Niacin (1996)
Live (1997)
High Bias (1998)
Deep (2000)
Time Crunch (2001)
Organik (2005)