Reviews N

New Niks - Penquin Village (2006)

Label: No Can Do Music
Bandsite: arendniks
Duur: 45:34
Reviewer: JoJo
Waardering: @ @ @ @ (uit max. 5 JoJo's)

In al die jaren dat ik drummer en componist Arend Niks ken is hij doende met muziek. Op de middelbare school was al merkbaar dat hij muziek minstens zo belangrijk vond als de Stelling van Pythagoras. Speelde hij in die tijd - zoals te doen gebruikelijk bij jonge, beginnende muzikanten - in relatief onbekende bands in Schiedam en omgeving, na die tijd is zijn ster snel gerezen. Zo maakte hij vijfmaal zijn opwachting tijdens het North Sea Jazz Festival, drumde hij bij het geweldige Nenette et les Zezettes, werkte samen met muzikanten uit het Willem Breuker Kollektief, schreef en/of speelde hij voor Orkater, voor dansproducties van Scapino waaraan ook John Cale meewerkte en voor uiteenlopende televisie-, theater- en cabaretprogramma’s. Bovendien had hij diverse formaties waarmee hij inmiddels vier albums maakte. New Niks is zijn nieuwste project. ‘Penquin Village’ zijn vijfde album.
Als ik Niks hoor drummen verschijnt Bill Bruford op het net- en trommelvlies. Niet alleen de ‘touch’ van Niks maar ook de karakteristieke klank van zijn instrument - hard, hoekig, hoog - zijn voor die associatie verantwoordelijk. Toch doet hij mij ook aan Terry Bozzio denken door zijn vermogen om de percussie niet alleen begeleidend te gebruiken maar ook melodie te laten slaan. De muziek van New Niks op ‘Penquin Village’ is Zappaiaans door de complexiteit van de composities die met name tot uiting komt in rare maatvariaties en curieuze soms zelfs hilarische ‘breaks’. Maar ik hoor ook echo’s van Soft Machine en in de kortere tracks de cult-filmmuziek van John Zorn. En ook voor folk en ‘hot club’ draait men de hand niet om. Edoch, per saldo is het jazz(rock).
New Niks bestaat naast Niks uit een puik stel muzikanten. De viool van Jasper le Clercq gaat soms in positieve zin door merg en been maar weet ook subtiel en vaardig het sentiment te raken. Suntrop is op sologitaar weliswaar gedoseerd aanwezig - dat had wat mij betreft wat meer gemogen - maar tezamen met zijn smaakvolle, begeleidende werk wordt meer dan duidelijk dat we te maken hebben met een virtuoos. De elektrische piano van Hoorweg valt uit de composities niet weg te denken, is duidelijk beïnvloed door Herbie Hancock en Joe Zawinul en heeft veel ‘Canterbury’. Al vraag ik mij bij dat laatste af of jazzmusici dan direct weten wat ik bedoel.
Het album opent met het prachtige ‘Penquin Village’ met een Zorn-achtig sfeertje. De track is nogal ‘laid back’ en dat vind ik wat minder gelukkig om een album mee te openen. Op de compositie zelf is niets aan te merken. Wat volgt is over de gehele linie hoogstaand. ‘Earcatchers’ zijn het fenomenale ‘Stonehopping’ door zijn ingehouden swing, variatie en mooie pianosolo, het dromerige ‘Peinzen (Ruminating)’, ‘Hunger Sunday’ vanwege de sterke 'bas', het aanstekelijke ritme en de bijzondere opbouw, het licht experimentele ‘In Love on Planet Z*hogg/’ en afsluiter ‘Atlantis Mailman’ waarin men langs de rek van het elastiek van harde naar zachte passages en weer terug schiet. New Niks heeft met ‘Penquin Village’ een smaakvol en technisch hoogstaand jazz(rock) album afgeleverd dat eigenzinnig, eigenwijs, creatief en dus progressief is. Ik ken op dit moment geen band in Nederland die dat op deze intrigerende wijze doet.
JoJo (06-2006)

Bezetting:
Andreas Suntrop - electric guitar
Arend Niks - drums
Erwin Hoorweg - electric piano
Jasper le Clercq - violin

Discografie:
Niks at Hand (1993)
Future Museum (met Niks Project) (1998)
Tommorow’s Paper (met No Can Do) (2000)
Drummers Double Bill (2003)
Penquin Village (met New Niks) (2006)