Reviews O

Patrick O’Hearn – Trust (1995)

Label: Deep Cave Records
Bandsite: www.patrickohearn.com
Duur: 45:32
Reviewer: JoJo
Waardering: @ @ @ @ (uit max. 5 JoJo's)

In het kader van de serie ‘Volg Patrick O’Hearn’ (zie overige reviews) kan ik niet om een bespreking van ‘Trust’ heen. Het is overigens niet altijd even gemakkelijk om werken van O’Hearn, anders dan via internet, te kopen. De meeste tikte ik op de kop bij ‘De Plaatboef’ in Rotterdam. Zo ook deze. Ik spoedde mij naar huis en ….
…. ik viel direct met de deur in huis: wat een geweldig album! Ik begrijp wel waarom ‘Trust’ in het releasejaar genomineerd werd voor een Grammy. Het sterke van O’Hearn vind ik dat dat hij in staat is om somberheid te koppelen aan warmte. De meeste composities klinken donker en bedrukt en toch gaat er een weldadige warmte en rust van uit. Terwijl collega’s in het instrumentale elektronische genre nogal eens blijven steken in klinische, digitale kilte waar ik juist onrustig van word. Daarnaast is hij zeer bedreven in het bouwen van een structuur en het componeren van sterke melodieën die snel blijven hangen. O’Hearn laat zich ook hier soms ondersteunen door makkers uit zijn Zappaverleden zoals Terry Bozzio en Warren Cuccurullo maar de meeste taken vervult hij zelf.
‘Trust’ bestaat uit acht delen die handelen over de ontdekking in 1991 van de ‘Cousquer Cave’ in Frankrijk, waarin kunstuitingen op de wanden zijn gevonden die teruggaan tot 12000 jaar voor Christus. De hoes geeft daarvan een mysterieus voorbeeld dat mij enige angst inboezemt. Welbeschouwd bevatten deze acht tracks geen zwakke momenten. Wel uitschieters zoals het schitterende ‘Liberty’ dat de schijf opent en dat mij enigszins door het ritme en de gitaar doet denken aan, en dat is een behoorlijke zijstap, The Cure ten tijde van ‘Seventeen Seconds’. Het thema is zinderend en de opvallende geluiden en echo’s zijn, zo stel ik mij voor, een metafoor voor de letterlijke en figuurlijke echo’s die te horen zullen zijn in de gewelven van genoemde Franse grot. Ook hier is zoals op ’Indigo’ uit 1991 de ondersteunende bas van O’Hearn - tenslotte zijn ‘roots’ - imponerend. Een tweede climax wordt gevormd door ‘Two Continents’ dat mij door zijn melancholische thema kippenvel bezorgd en waar Bozzio schittert op zijn ‘Turkish drums’. Het wat vrolijker ‘Equinox’ met briljant geweven tapijten van synths wordt gevolgd door een ander hoogtepunt, het titelnummer. Percussie vormt de basis waarover de synthesizers hun weg zoeken, wederom gestuurd door een pakkend thema. En dat geldt ook voor de twee laatste tracks ‘3 Circles’ en ‘Last Farewell’.
Patrick O’Hearn zie ik als één van de belangrijkste vertegenwoordigers van de hedendaagse elektronische muziek. ‘Trust’ vind ik samen met ‘Indigo’ apotheoses van zijn oeuvre. Voor zover ik dat in mijn bezit heb. De bakken van ‘De Plaatboef’ worden dan ook gedegen in de gaten gehouden ……
JoJo (12-2005)

Bezetting:
Patrick O'Hearn- electronics, bass, percussion, textural guitar
Warren Cuccurullo - guitar
David Torn - textural guitar
Peter Maunu- textural guitar
Terry Bozzio - turkish drums

Discografie:
Ancient Dreams (1985)
Between Two Worlds (1987)
Rivers Gonna Rise (1988)
Eldorado (1989)
Mix Up (1990)
Indigo (1991)
The Private Music of Patrick O'Hearn (1992)
White Sands (1992, filmmuziek)
Crying Freeman (1996, filmmuziek)
Trust (1995)
Metaphor (1996)
A Windham Hill Retrospective (1997)
So Flows The Current (2001)
Beautiful World (2003)
Slow Time (2005)