Reviews O

Ozark Henry - I’m Seeking
Something that has Already
Found Me (1996)

Label: Double T Music
Bandsite: www.ozarkhenry.com
Duur: 55:00
Recensent: JoJo
Waardering: @ @ @ @ @ (max. score JoJo's)

Ik heb de afgelopen maanden zeer genoten van de ‘conservative rock’ van IQ op ‘Dark Matter’ of van The Watch op ‘Vacuum’. Ik noem dat bewust geen progressieve rock maar conservatieve rock omdat het herhaalt wat er al was: òf in de eigen catalogus van genoemde bands en/òf in wat anderen hebben gedaan in ‘de gouden eeuw’ van de symfonische rock. Het etiket ‘progressief’ kan toch nauwelijks op ‘terugkijken’ van toepassing zijn. ‘Reactionair’ zou beter zijn maar dat klinkt zo agressief. Ook experiment vinden we bij dat soort bands niet terug. Absoluut niet erg. Integendeel. Hoge waarderingen vallen hen, ook van mij, terecht ten deel. Daarom is het echter wel toe te juichen als andere artiesten en bands in het progressieve genre daar wèl experiment, fusion met andere muziekstromingen en de durf om buiten de gebaande paden te treden tegenover zetten. De Belg Piet Goddaer, beter bekend als ‘Ozark Henry’, is daar een lichtend voorbeeld van. Zijn album ‘I’m Seeking Something that has Already Found Me’ uit 1996 fungeert als inventief baken in de progressieve zee.
Via opener ‘Rosamund is Dead’ treed ik binnen in de geheel eigen wereld van Ozark Henry waar voorspelbaarheid niet te vinden is en waar ‘sidesteps’ naar ‘rap’, klassieke muziek, jazz, blues en symfo overal aan de orde zijn. De avontuurlijke, gelaagde arrangementen en de brede instrumentatie en moderne ritmes, gekoppeld aan zijn bijzondere stem, maken dit album tot een ontdekkingsreis. Een reis waarvan ik vermoed dat hij jaren zal duren: zelfs na lange tijd ontdek je doorgaans in dit soort werken nog nieuwe dingen. Deze ‘melting pot’ leidt wat mij betreft tot een geheel eigen geluid, al zijn er echo’s te horen van World Party, No-Man en David Bowie. In de articulatie en het klemtoongebruik in de gezongen en gedeclameerde teksten van Ozark Henry klinkt Frank Zappa zo af en toe door. Maar eigenheid voert per saldo de boventoon.
De opbouw en chronologie in de tracklist is sterk, al zou ik wat meer up-tempo geëindigd zijn dan met ‘In Camera. Bovendien zijn er uitsluitend hoogtepunten op dit album te vinden. Zo is ‘Rosamund is Dead’ een wervelende opener, vinden we mystiek in ‘Dogs and Dogmen’, is ‘Man on Roof’ het toonbeeld van vernuft en vormen ‘Hope is a Dope’ en ‘I Ray’ tot nadenken stemmende rustpunten. ‘Autumn Illustrates This’ is een somber nummer. Wat te denken van de tekst “I am sitting in a tree. My neck is rope protected. A fall can only please”. Somberheid die ook op andere momenten naar voren komt zoals in afsluiter ‘In Camera’. Een compositorische schoonheid die mij de rillingen bezorgt. Heerlijk.
De ultieme prog van Ozark Henry smaakt naar meer en noopt tot het ontdekken van de rest van ’s mans palmares. Met dit album prikkelt hij in ieder geval al mijn zintuigen. In een interview zei David Bowie dat hij Ozark Henry één van de meest interessante en gedurfde artiesten van dit moment vindt. Daar kan ik volmondig mee instemmen.
JoJo (02-2005)

Bezetting:
Piet Goddaer/Ozark Henry - voices, vocals, keyboards, organ, rhodes, programming, drumtapes, bass and lead guitar
Filip Tanghe - acoustic drums, guitars, guitar sound programming

Discografie:
I’m Seeking Something That Has Already Found Me (1996)
This Last Warm Solitude (1998)
This Last Warm Solitude - Live in Paris (1999)
Birthmarks (2001)
Sedes & Belli - The Music (2002)
The Sailor Not The Sea (2004)
The Soft Machine (2006)