Reviews S

Derek Sherinian - Blood of the Snake (2006)

Label: Inside Out Music
Bandsite: www.dereksherinian.com
Duur: 53:01
Reviewer: JoJo
Waardering: @ @ @ (uit max. 5 JoJo's)

In aanvang vond ik ‘Blood of the Snake’ van Derek Sherinian een matig album. Compositorisch is het aan de magere kant en synths klinken als gitaren en gitaren als synths. En ook de ambitie om sneller te spelen dan de eigen schaduw draagt eraan bij dat eenvormigheid meer dan op de loer ligt. De hoes trekt eveneens geen volle zalen, en dan beschik ik nog maar over een promoversie, door zijn opeenstapeling van clichés (vette kleuren, bloed, naakte vrouwen, slangen) die een progmetalhoes een progmetalhoes doen zijn. De obligate en weinig creatieve titel van het album versterkt dit beeld nog eens.
Ondanks deze kritiek ontstond bij mij gaandeweg het voordeel van de twijfel. De tomeloze inzet en het technisch kunnen van de band en de poging om nieuwe paden (jazzrock) te bewandelen en te integreren met de progmetal ‘roots’, zijn daar de oorzaak van. Alsmede het gegeven dat het album per saldo hoger uitkomt dan de voorlopers ‘Mythology’ en ‘Black Utopia’, waar alle genoemde defecten zich exponentieel voordeden en ieder gaatje in instrumentatie en compositie volledig was dichtgeplamuurd. De opener productie van ‘Blood of the Snake’ en een paar relatieve rustpunten zoals het jazzy ‘On The Moon’ leveren derhalve ook punten op.
Sherinian beheerst zijn keyboards voortreffelijk, buit in marketing-technische zin zijn korte en verre verleden bij Dream Theater nog steeds uit en wordt door velen in het subcultuurtje waarin hij zich beweegt zeer gewaardeerd. Hetgeen blijkt uit de opstelling op dit album. Een aanvallend ingestelde formatie met vedetten als Billy Idol, Zakk Wylde, ex-Guns and Roses’ Slash, Yngwie Malmsteen, Simon Phillips en vroegere kompaan John Petrucci. Hij ligt goed in de groep die Sherinian. ‘Blood of the Snake’ opent met ‘Czar Of Steel’ dat een thema kent dat al zo’n duizend keer – nee, ik overdrijf; het zullen er een paar honderd zijn – in de prog is gebruikt. Toch is het een krachtige, instrumentale opener door de prima ‘groove’. Wat volgt is ‘Man With No Name’ met Ozzy-achtige zang van Wylde dat daardoor aan Black Sabbath schatplichtige hardrock oplevert. Aardig. ‘Phantom Shuffle’ zet ik neer als jazzy hardrock of harde jazzrock met op echte alt sax Brandon Fields. De andere te horen ‘woodwinds’ zijn volgens mij echter digitale ‘woodwinds’. De track kent een typische Miles Davis opbouw en sound. Daarmee slaat Sherinian voorzichtig een voor hem nieuwe weg in en dat bevalt mij wel.
Met deze drie tracks aan het begin van het album is de rest feitelijk ook gekarakteriseerd: een combi van instrumentale en drukke progmetal, ouderwetse hardrock en stevige jazzrock. En zowaar ging dit vijfde album van Sherinian in de loop der luisterbeurten langzamerhand van matig naar goed en zelfs naar uitstekend. Alleen toen kwam ‘In The Summertime’ van Mungo Jerry. Een dieptepunt met puntenaftrek. Wat bezielt je om zo’n doodgedraaid en bij aanvang dertig jaar terug al melig middle-of-the-road popliedje op een progmetal album te zetten? Het zal een gebrek aan kritisch vermogen zijn geweest.
Sherinian heeft met ‘Blood of the Snake’ per saldo een goed album afgeleverd waarbij vooral het lonken naar de jazzrock mij bevalt. Als hij dat in toekomst blijft combineren met een transparanter productie, meer aandacht aan compositorische diepgang geeft en lachwekkende covers achterwege laat, dan gaat het weer goedkomen tussen Derek en mij.
JoJo (07-2006)

Bezetting:
Derek Sherinian - keyboards
Simon Phillips - drums
Brian Tichy - drums
Tony Franklin - bass
Brandon fields - alto sax
John Petrucci - guitars
Yngwie Malmsteen - guitars
Jerry Goodman - violin
Slash - vocals
Zakk Wylde - guitar, vocals
Billy Idol - vocals

Discografie:
Planet X (1999)
Inertia (2001)
Black Utopia (2003)
Mythology (2004)
Blood of the Snake (2006)