Reviews T

Tool – 10.000 Days (2006)

Label: Sony
Bandsite: www.toolband.com
Duur: 75:52
Recensent: JoJo
Waardering: @ @ (uit max. 5 JoJo's)

Als ProgLog AFTERglow ervoor zou kiezen om reviews een titel mee te geven, dan zou de titel boven deze recensie van ‘10.000 Days’ van Tool zijn geweest ‘Lamlendig’. Een woord met verschillende betekenissen. “Zwak, slap in de lenden”, zegt ons aller woordenboek. Het grote boek geeft ook als inhoud “futloos, lui”. En dat dekt de lading. Een futloos en slaapverwekkend album dat zich vijfenzeventig minuten lang voortsleept en slechts een paar wakkere momenten kent. En dat mag toch curieus genoemd worden voor een band in het idioom van de progmetal. Een particulier criterium bij de beoordeling van albums is of ik mij nog tracks kan herinneren en of ik de gedachte heb “ik ga nu nummer zes opzetten want dat stuk vind ik geweldig”. Op geen enkel moment, na een integrale draaibeurt of negen, heeft deze vrolijke en inspirerende gedachte zich voorgedaan.
Het album vertrekt met ‘Vicarious’ en ‘Jambi’. Al direct twee dieptepunten, waarbij ik het geweldige ‘Lateralus’ uit 2001 als referentiemoment neem. Wat een eendimensionale, simpele en Tool onwaardige composities die bovendien qua basisritme, gelegd door drums en bas, wel erg op elkaar lijken. Het geeuwen kan beginnen. De slaap ligt op de loer bij de twee volgende stukken ‘Wings for Marie (Part 1)’ en ’10.000 Days (Wings Part 2)’ die per saldo een integraal nummer vormen. In ‘Part 1’moet ik mij eerst een minuut of zes door een zich nauwelijks ontwikkelend en door tokkelende gitaar en zweefstem gedomineerd psychedelisch thema heen worstelen. Waarbij opvalt, en dat is niet alleen hier zo, dat de zang van Maynard James Keenan in een significant aantal passages slecht te verstaan valt. ‘Part 2’ zet vervolgens nog eens ruim vijf minuten de saaie traditie van het eerste deel voort. Je zou het ook positief kunnen bekijken en stellen dat de ondraaglijke lamlendigheid goed de 10.000 dagen verlamming van de moeder van Keenan weergeeft. Het woordenboek geeft immers ook als betekenis ‘slap in de lenden’…… Daarna veert het nummer enigszins op maar wordt nergens spannend en onverwacht, al is de gitaarsolo van Adam Jones erg goed. De aanslag, het geluid en de vibrato doen mij denken aan Steve Wilson van Porcupine Tree. ‘The Pot’ is een niet bijster bijzonder hardrock nummer met een gemakkelijke riff.
Volledig uit de lucht vallend en niet te plaatsen exotisch gezang in ‘Lipan Conjuring’ vormt de overgang naar het ook al weinig spannende - het album zakt nu echt in - ‘Lost Keys (Blame Hofmann)’. Hier moet wel een pluim worden gegeven aan het mooie en langdurige ‘sustain’ dat gitarist Jones fabriceert. ‘Rosetta Stoned’- leuke titel - is het tweede lange nummer. Een matige compositie, slechts in flarden te verstaan, die enigszins overeind blijft door de effecten die de gitaar veroorzaakt en door een aantal onverwachte breaks en wendingen. Hier dus iets meer spanning. ‘Intension’ is ook al zo’n onbeduidend stuk waarbij het thema mij erg doet denken aan een thema van The Cure op ‘Seventeen Seconds’. ‘Right in Two’ is een hardrock niemendalletje. Het album sluit af met een geluidseffect getiteld ‘Viginti Tres’.
En dan de hoes. Die is natuurlijk uniek, opvallend en begerenswaardig met die stereoscopische bril waarmee de hoesplaatjes kunnen worden bekeken. Zo’n hoes willen mensen zelfs hebben als zij Tool niet eens kennen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik de afbeeldingen mooier vind zonder gebruik van de bril dan met. Toen men nog dacht dat de maan onbereikbaar was en de gletsjers onsmeltbaar, zal steroscopie een visueel wonder zijn geweest. In het huidige tijdsgewricht is dat toch nauwelijks meer een sensatie te noemen. Hoogstens in de ondoordringbare oerwouden van Borneo zou de bril nog verwondering wekken. Maar, ik geef toe, in commercieel opzicht een ‘eye-catcher’. In ieder geval is de muziek op ’10.000 Days’ niet sensationeel maar matig. Daar heb ik geen bril voor nodig.
JoJo (05-2006)

Bezetting:
Maynard James Keenan - zang
Adam Jones - gitaar
Justin Chancellor - bas
Danny Carey - drums

Discografie:
Opiate (1992)
Undertow (1993)
Ænima (1996)
Lateralus (2001)
10.000 Days (2006)