Reviews W

Robert Walter's 20th Congress -
Giving up the Ghost (2003)

Label: Magnatude Records
Bandsite: 20 thcongress.com
Duur: 56:15
Reviewer: JoJo
Waardering: @ @ @ @ (uit max. 5 JoJo's)

'Robert Walter's 20th Congress'. Het lijkt de aankondiging voor een bijeenkomst van een Amerikaanse politicus, maar het betreft hier de band van de virtuoze hammond organist Robert Walter. In Europa een nog relatief onbekende artiest maar in de States inmiddels doorgedrongen tot de subtop van de progressive jazz-rock. De uit San Diego afkomstige toetsenist groeide op met de blues van Booker T & the MG's en Ramsey Lewis en raakte daarna geïnteresseerd in soul en electronic punk. Toen hij de jazz en jazz-rock uit de jaren 60 en 70 ontdekte, smolt hij al die invloeden aaneen tot een soort groove jazz-rock die vergelijkbaar is met wat Brian Auger deed en doet met zijn Oblivion Express. Een uitgangspunt van Walter is nieuwe elementen toevoegen aan 'oude' muziek en oude elementen toevoegen aan 'nieuwe' muziek en hij houdt van experimenteren. Composities ontstaan bij hem dan ook door langdurige improvisaties in de studio en tijdens live optredens. Thema's die op die wijze opborrelen worden vastgelegd in notenschrift en later uitgewerkt. Natuurlijk geen unieke maar wel een interessante werkwijze omdat veel tot stand komt op basis van gevoel. En dat is goed te merken.
Voor wie van hoekige ritmes ('hooks') houdt en van dansbare jazz-rock is 'Giving up the Ghost' een aanrader. Het is een album dat zich leent voor beluistering in de luie stoel maar feestgangers kunnen zich er ook uitstekend mee vermaken. Er gebeurt veel op dit album, niet in de laatste plaats door de creatieve manier van musiceren van deze jonge muzikanten en door de daaraan gekoppelde durf om verschillende muziekstijlen op een gewaagde manier in een track te verwerken. Het album opent sterk met 'Glassy Winged Sharp Shooter' waarbij de bass en drums heftig inwerken op het onderlichaam en de sterke sax van Gastelum de melodie bepaalt. Walter maakt hier indruk op de electrische fender rhodes piano. 'Aquafresh' is een nummer in de Brian Augertraditie met het heerlijke geluid van de hammond organ en een jazzgroove die in het hoofd blijft zitten. Knap wordt er gemusiceerd in één van de betere tracks 'Convex + Concave'. Het ritme kan zo mee in de 'house' en 'dance', de blaasarrangementen roepen herinnering op aan Weather Report en er sijpelen naar mijn gevoel invloeden van Happy the Man door. Bij 'Circle Limit' gaan mijn gedachten uit naar de fusionband United Future Organisation, vooral door de wijze waarop Walter loos gaat op de electrische piano en zijn pianogeluiden moduleert. 'Bygones Be' is een rustpunt met mooi dwarsfluitspel van wederom Gastelum en Walter is, zowel in de ingehouden solo als in de begeleiding, een verademing.
In 'Dump Truck' stijgt men tot grote hoogte. Een weergaloze en experimentele fusion van rock, blues en jazz terwijl de gitaarsolo van Will Bernard door Lowell George van Little Feat gespeeld zou kunnen zijn. De tracks 'Easy Virtue', 'Clear All Wires', 'Giving up the Ghost', 'Bet' en 'Underbrush' zitten allen in het segment van de groove jazz, zijn wellicht wat eenvormig maar maken toch indruk door de sterke thema's die goed blijven hangen en de knappe solo's van met name Walter en ontdekking Gastelum. Het zeven minuten durende 'Sacred Secret' licht ik er nog even uit. Hoewel het niet als live nummer wordt vermeld is er in ieder geval in fragmenten sprake van. 20th Congress klinkt live toch net even anders. Het is een up-tempo feestnummer dat enigszins – met name door de energieke manier van spelen en natuurlijk door het hammond organ – in de buurt komt van Niacin. Al zijn de heren van Niacin net even wat meer getekend door levens- en speelervaring dan de jonkies van 20th Congress.
Naast de karige hoes is een minpunt van dit album het drumspel. Hoewel Sluppick en Russo het klappen van de zweep kennen en een voorname rol spelen, zijn de drums wat klinisch geproduceerd waardoor het soms ten onrechte lijkt alsof er sprake is van een drumcomputer. Maar dat drukt de pret niet. 'Giving up the Ghost' is zeer regelmatig te vinden onder mijn laserstraal. Een heerlijk album waarbij de durf en creativiteit van Walter en zijn jonge honden opvallen. Het smaakt wat mij betreft naar meer. Als u uw eigen mening wilt vormen over deze muziek, kunt u een indruk krijgen via de downloads op de site van Robert Walter's 20th Congress. JoJo (1-2004)

Bezetting:
Robert Walter - hammond organ, fender rhodes piano, synths, samples, programs, effects
Cochemea Gastelum - alto sax, amplified alto sax, flute, bass clarinet, effects
Will Bernard - guitar
Chuck Prada - percussion
Joe Russo - drums
George Sluppick - drums
Chris Stillwell - bass
Mike Frantantuno - bass

Discografie:
Spirit of '70 (1996)
Health and Fitness (1999)
Money Shot (2000)
There Goes The Neighborhood (2001)
Giving up the Ghost (2003)
Super Heavy Organ (2006)