DISTRIBUTED BEING ProgSoap 4
ZIJ VAN SITTON

Kinderen zijn onbevangen, nog niet al te veel beinvloed door denken in hokjes, stromingen en 'do's and dont's' in bijvoorbeeld de muziek. Dat komt later wel, vanaf de puberteit of in ieder geval de middelbare school. Dan krijg je als puber het gevoel en de onbedwingbare behoefte om ergens bij of ergens juist niet bij te willen horen.
Ik herinner mij als de dag van gisteren dat er, ten tijde van mijn woelige zeventiger jaren op Scholengemeenschap Schravenlant te Schiedam en het onderwijl langzaam ontluikende bezoek aan het uitgaansleven, sprake was van grofweg twee stromingen in die geweldige Jeneverstad: je behoorde tot het subcultuur- tje 'soul' en dan ging je naar Dansschool Sitton aan de Lange Haven; dan wel je behoorde tot het subcultuurtje 'blues' en dan ging je naar Café De Quibus, bij toeval ook gevestigd aan de Lange Haven. Een behoorlijk alternatieve 'place to be' met veel liveoptredens, toen en overigens nog steeds.
De eerste groep bestond uit jongens en meisjes gekleed in nette, soms glimmende broeken met een vouw en wijde pijpen, schoenen met plateauzolen en nette, bijkleurende overhemden of blouses. Uiterlijk 'Ad Visser' zal ik maar zeggen. Zij luisterden naar disco en soul en daar wilde ik op geen enkele manier mee geassocieerd worden.
Ik behoorde dan ook tot de tegenpolen en tooide mijzelf, gelijk mijn vrienden, in zo oud mogelijke spijkerbroeken met gebor- duurde herstelstukken erop, overhemden met bloemetjes- motieven en psychedelische ruches, liefst een beetje vet lang haar en jassen als Joppers en Afghanen. Vooral die jassen verspreidden met name bij vochtig weer een ondraaglijke lucht in schoolgarderobe en kroeg. Dan hoorde je er echt bij: als je stonk. Mijn groep met gelijkgestemden luisterde eigenlijk naar alle prog - al bestond dat woord toen dacht ik nog niet - en symfo zoals die op ProgLog AFTERglow nog steeds wordt besproken en had een uitgesproken voorkeur voor Pink Floyd. Een joint op z'n tijd maakte dat beeld compleet. Afwijkende muziekvoorkeuren werden niet meer getolereerd. TopPop artiesten waren voorbe- houden aan de tegenpartij: "Zij van Sitton".
Kinderen van onder de tien vertonen dat 'wij-zij' gedrag nog niet. Mijn zoontje illustreert de afwezigheid van dat gedrag met enige regelmaat en dat levert thuis soms vermakelijke situaties op. Ik beperk mij even tot muziek. Zoon Stijn (9 jaar) is sinds een aantal maanden een fervent liefhebber van Blackfield - met name het tweede album - en Porcupine Tree's 'Fear of a Blank Planet. Er zijn dagen dat die albums op alle vrije uurtjes uit zijn kamer schallen. Ik vind het prachtig te horen dat die klassemuziek hem nu al aanspreekt. Maar hij bestaat het zonder enige schroom en schaamte om tegelijkertijd ook te luisteren naar Jamai, Ch!pz, muziek van De Kameleon en in mijn oren discogeoriënteerde rommel op zenders als Jetix. Zijn onbevangenheid is nog dermate in tact dat hij er absoluut niets verkeerds in ziet om zowel te luisteren naar Steven Wilson's superprog als naar muziek die in mijn ogen door de tegenpartij wordt gemaakt. Soms ben ik jaloers op die open en onbevangen blik. Ik moest al heel wat overwinnen om het plaatje boven dit artikel samen te stellen ... Maar vaker denk ik iets anders. Ik hoop zoonlief namelijk ooit te horen zeggen "Zij van Sitton". JoJo (09-2007)