DISTRIBUTED BEING Progsoap 3
BLIJF MET JE FIKKEN VAN PINK FLOYD AF

Op vrijdagavond, als de agenda het toelaat, probeer ik altijd iets bijzonders te koken. In de keuken staan en koken is bijna net zo inspirerend als luisteren naar progrock. Creatief zijn, gekke combinaties maken, nieuwe gerechten uitproberen, koken voor vrienden en de hele avond tafelen en het leven bespreken. Op de vrijdagavond kook ik doorgaans voor partner Marlies, onvermij- delijk gelardeerd met 1 of 2 of .. flesjes goede wijn.
Het diner sluit ik steevast af met luisteren naar een of ander album dat ik haar graag wil laten horen. Zij is niet zo'n progger maar kan toch wel veel waarderen zoals het oude Genesis, Pink Floyd, Alan Parsons, Jethro Tull en relatieve nieuwelingen als IQ, Porcupine Tree en Blackfield. Ik probeer haar dan de schoon- heid van een solo, een overgang of een compositie te laten proeven. Aangezien zij ook muzikante is, komt de culinaire luistersessie regelmatig uit op bespiegelingen over akkoorden- schema's en muzikaal-technische aspecten.
Vanavond aten wij een Marokkaans rundvleesgerecht uit de tajinne - u kent dat wel zo'n pan a la schaal met zo'n punthoedje erop; een fez zoals u wilt - en had ik gekozen voor een dessert van 'Trick of the Tail' van Genesis en een kwartiertje met het hallucinerende nummer 'The Low Spark of High Heeled Boys' van Traffic. Welke laatste track nooit zo goed zou zijn geweest als Winwood, Capaldi en Wood cs. geen drugs tot zich hadden genomen. Het 'Hey Jude' effect zoals ik dat altijd noem. Dit stukje had immers ook nooit zo goed kunnen zijn zonder de inname van de gememoreerde wijn.
Het was inmiddels al laat geworden en de televisie ging nog even aan. Het journaal - zou Wilders overigens ook weleens Marok- kaans eten? - en daarna zappend over de zenders. En wat ik toen tegenkwam in een of ander glamourprogramma van een com- mercieel, schetste niet alleen mijn verbazing maar ontwikkelde een hoge mate van irritatie. Een item over een tournee van het Noord Hollands Orkest waarbij soapie Anthonie Kamerling en de oud Kayakker Bert Heerink "Pink Floyd zingen". Ze zouden de komende minuten ook wat impressies laten horen. "Dit moet direct af" riep ik en "dit wil ik niet horen" schalde het door de kamer.
Nu moet u weten dat ik een aantal jaren terug zo'n beetje het Schiedamse Theater aan de Schie ben uitgekeken en uitgezet omdat ik driewerf en luid "boe" riep tijdens een uitvoering van 'Tommy' van The Who door de Marinierskapel en ook al weer die verschrikkelijke Bert Heerink. "Boe" roepen mag blijkbaar niet meer terwijl het eeuwen heel normaal was dat je ook je afkeuring laat blijken in het theater. Iedere theatervoorstelling in Nederland eindigt tegenwoordig met een staande ovatie, terwijl je dat in mijn ogen reserveert voor uitzonderlijke prestaties. Aan die uitvoering van 'Tommy' lag overigens Joop van den Ende ten grondslag en zoals u weet verandert alles wat die man aanraakt in treurniswekkende oppervlakkigheid. Dat gold ook voor zijn 'Tommy'. Wat was dat slecht. Ik haakte al enigszins af toen een bejaard echtpaar naast mij vertelden dat zij hoopten dat het net zo spectaculair zou worden als 'The Phantom'. En ik kon niet anders dan "boe" roepen toen er rond hoofdfiguur Tommy een punk met een hanenkam op het toneel verscheen. Beste (nou ja beste) Joop: de punk bestond nog niet ten tijde van 'Tommy'. En nu dus Pink Floyd op de korrel door het foute deel der natie ....
Ik besloot snel door te zappen omdat ik met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid wist dat het tot een verkrachting zou leiden van al het moois dat Floyd gemaakt heeft. Ik erger mij al vele jaren aan allerlei mensen die Pink Floyd ineens ontdekt hebben en ten tijde van het Floyd-imperium naar The Village People luisterden en naast Floyd ook schijfjes van René Froger en Robin Williams hebben staan in de verder voornamelijk met 'shabby downloads' gevulde muziekkast. Ooit bij toeval tegen een mooie track aangelopen van Floyd en dan zeggen dat ze fan zijn. Als ik ze dan eens de minder bekende en doorgaans briljante kant van Pink Floyd laat horen haken ze af. Daar kunnen de tere toppopzieltjes niet tegen natuurlijk. Pink Floyd pik je niet zo maar even van de straat potverdomme. Floyd was voor mijn vrienden- kring en mij een levenswijze, een filosofie bijna en je moest er wat voor doen om tot de 'incrowd' te behoren. En dan hebben nu zelfs de commerciëlen en de musicalsterren Floyd ontdekt. Het loopt fout af met de wereld; dat kan niet anders.
Wellicht dat Pink Floyd er ongewild debet aan is dat dit dieptepunt - de recensies zijn overigens zoals te verwachten viel matig tot slecht - bereikt wordt: ze zijn immers wel erg groot geworden in al die jaren. Daar kon Roger Waters al niet tegen. Was het maar 'underground' gebleven en gekoesterd door een klein, select cultpubliek. Het meeste wat ondergronds blijft en niet te groot en bekend wordt blijft goed. In die zin mogen wij ons gelukkig prijzen dat de prog- en symfo nog steeds enigszins in de schaduw opereert. Je moet er immers niet aan denken dat Joop van den Ende op een dag 'Voyage 34' van Porcupine Tree ontdekt of 'Victor' van Rigoni and Schoenherz. Blijf in ieder geval met je fikken van Pink Floyd af!! JoJo (09-2007)