Reviews F

Faith No More - Album Of The Year (1997)

Label: Slash Records
Bandsite: Fnm.com
Duur: 43:06
Reviewer: JoJo
Waardering: @ @ @ @ @ (max. score JoJo's)


In mijn werk maak ik weleens gebruik van 'The Paradox Box' met daarin allerlei illusies. U kent die plaatjes wel. Eerst zie je niets of iets anders, bijv. inktvlekken, maar na een goede observatie doemt er een woord op. Of je ziet een witte uitsnede in een zwart vlak maar na geduldige waarneming vallen er twee gezichten en een vaas op het netvlies. Niets is wat het lijkt, is daarbij het uitgangspunt. En dat is een motto dat ik graag van toepassing zou willen verklaren op de muziek van Faith No More in het algemeen en het 'Album of the Year' in het bijzonder. Is dit wel prog vroeg ik mij prima vista af? Is het niet gewone recht-toe-recht-aan-rock? Moeten we daar wel aandacht aan willen besteden op ProgLog AFTERglow? Maar na rustige verwerking van de klanken van deze band, opende zich een doos van Pandora met een schat aan dubbele bodems, syncopische accentwisselingen en 'verborgen' ritmes. Pas na verloop van tijd smolten de songelementen samen tot een integraal beeld en kwam ik tot een andere conclusie: niets is wat het lijkt, dit is progressieve muziek in alle voegen en naden! En toen die conclusie volgde was aanschaf van de catalogus van Faith No More onvermijdelijk, evenals aandacht daarvoor op deze site.
Het intrigerende 'Album of The Year' bevat twaalf tracks waarin een aantal dingen opvalt. Zo blinkt de band ook hier uit in het fuseren van uiteenlopende muziekstromingen zoals grunge, house en rap vooral door de manier van zingen, rock en metal. Op een aantal andere albums horen we zelfs klassieke citaten en jazz voorbijkomen. Door de curieuze manier waarop deze ingrediënten gekneed en gemengd worden, ontstaat een typisch eigen geluid dat kan worden geplaatst in het hardere segment van de progressieve rock. Ook blijkt de geweldige zanger Mike Patton in staat te zijn, zijn stem op te rekken van balladachtige zang tot aan grunge grenzende uitspattingen. In het oor springen ook de geweldige keyboards. Roddy Bottum zet niet alleen dreigende en soms bijna a-tonische toetspartijen neer maar hij blijkt ook een meester in de dosering. Goed getimede synth- en pianoaccenten, nergens teveel en toch kenmerkend voor de diverse tracks. Ten slotte grossiert de band in weirde, angstwekkende en tot nadenken aansporende hoezen. Shockerend soms, dode beesten, onsmakelijke lappen vlees, getekende 'vieze' voorwerpen waarvan je je blijft afvragen wat ze voorstellen. En op de hoes van 'Album of the Year' zien we een aardig ogende opa met een bosje bloemen, vriendelijk kijkend uit het raam van een trein. Aardige opa? Tomas Garrigue Masaryk zult u bedoelen, de eerste nogal aristocratische president van het in 1918 onafhankelijk geworden Tsjechoslowakije, op weg naar zijn einde. De illusie gaat dus ook hier op.
Voor een ieder die houdt van enigszins weirde progmuziek die pas na meerdere draaibeurten zijn schatten prijsgeeft, die symbolisme in tekst, melodie en beeld waardeert en die er van houdt op het verkeerde been te worden gezet door muzikale verrassingen en onverwachte wendingen, kan ik Faith No More en 'Album of the Year' van harte aanbevelen. Want niets is wat het lijkt.
JoJo (9-2004)

Bezetting:
Mike Bordin - drums
Roddy Bottum - keyboards
Billy Gould - bass guitar
Jon Hudson - guitar
Mike Patton - vocals

Discografie:
We Care a Lot (1985)
Introduce Yourself (1987)
The Real Thing (1989)
Angel Dust (1992)
King for a Day (1995)
Album of the Year (1997)
Live at the Brixton Academy (1998)