Reviews F

Fantômas - Delìrium Còrdia (2003)

Label: Ipecac Recording
Bandsite: Southern.net
Duur: 55:10 (+ 20' uitloopgroef)
Reviewer: JoJo
Waardering: @ @ @ (uit max. 5 JoJo's)


'Avant-garde-prog' bestaat die stroming eigenlijk wel? Zo niet, dan verzin ik het hierbij, want dat is een etiket dat de muziek van Fantômas het best beschrijft. Fantômas is de band van de uitstekende zanger Mike Patton van de reeds enkele jaren ter ziele zijnde band Faith No More (zie review elders op AFTERglow)). Laatstgenoemde band had ten tijde van haar bestaan reeds de aandacht van John Zorn, die zich ook al beweegt in avant-gardistische buitenwijken maar dan van de jazz. Na zijn successen met Faith No More is Patton min of meer in de scène van Zorn terechtgekomen en dat is op 'Delìrium Côrdia' duidelijk te horen want het album lijkt zijn voedingsbodem te vinden in de 'Film Works'-cyclus van Zorn. Een cyclus die echter op een hoger plan staat dan hetgeen op 'Delirium Corda' wordt geboden.
Wie hier de machtige uithalen en kreten van Patton verwacht komt van een koude kermis thuis. Patton zingt helaas slechts sporadisch op deze schijf en beperkt zich dan ook nog tot ingetogen zang dan wel vreemde geluiden. Het geheel bestaat uit één track van zo'n 55 minuten (zonder de 20 minuten uitloopgroef) getiteld 'Surgical Sound Specimens of the Museum of Skin', een track die vervolgens weer is opgedeeld in vele fragmenten. Geluidsscherven die gevuld worden met een kakafonie aan akkoorden voortgebracht door gitaren, drums en keys dan wel gevuld worden met verstilde tonen, stemmen en gesprekken. Geluidsscherven die, zo vermoed ik, allerlei uiteenlopende menselijke stemmingen en emoties proberen te verbeelden. Hetgeen soms goed, maar vaker net of net niet lukt. De fragmenten waarin percussie en stemmen op de ondergrond van een mysterieuze en repeterende basistoon worden gezet, spreken mij het meest aan. Ze voeren je door de herhaling mee naar de krochten van de eigen psyche maar als je daar net aanbeland denkt te zijn, wordt de zoektocht abrupt en hinderlijk onderbroken door een volgend fragment. Enige irritatie maakt zich op die momenten van mij meester. Hoe mooi zou het zijn als die sequence zich had voortgezet? En helaas doet zich dat niet incidenteel maar vele malen voor op dit album. Zoals Patton zelf zegt "Ambience is followed by chaos and confusion". Dat mag, maar de verbindende schakels ontbreken. Dit vormt derhalve een minpunt.
'Delìrium Côrdia' is gestoken in een schitterende hoes, al zullen anderen het wellicht karakteriseren als walgelijk. In ieder geval is een sterke maag vereist want de hoes is opgeleukt met kraakheldere foto's van tumoren, opgetilde ogen, schedellichtingen en open wonden. Ook de muziek vereist een sterke maag en zal niet door iedere progfan worden gewaardeerd. Dit soort experimentele en freaky muziek spreekt mij op z'n tijd wèl aan en is hier voldoende tot goed neergezet door Patton cs. In ieder geval goed genoeg om ook de rest van de catalogus van deze band te onderzoeken. Al moet ik zeggen dat avant-garde meesters der herhaling als Steve Reich, Morton Feldman, Philip Glass maar ook John Zorn zèlf, veel beter dan Fantômas in staat zijn om de geluidsscherven en fragmenten aaneen te lijmen tot één geheel. 'Los zand' is dan ook de gedachte die ook na herhaalde beluistering van 'Delìrium Côrdia' bij mij op blijft komen. Of zou het net als bij Faith No More zo zijn dat niets is wat het lijkt?
JoJo (10-2004)

Bezetting:
Mike Patton - vocals, all other instruments
Buzz Osborne - guitars
Trevor Dunn - bass
Dave Lombardo - drums, percussion

Discografie:
Fantômas (1999)
The Directors Cut (2001)
FantômasMelvins BigBand: Millenium Monsterworks (2002)
Delìrium Côrdia (2003)