Reviews L

Liquid Scarlet – II (2005)

Label: Progress Records
Bandsite: www.liquidscarlet.com
Duur: 57:46
Reviewer: H. ‘JoJo’ de V.
Waardering: @ @ @ (uit max. 5 JoJo's)

Het naamloze debuut van het Zweedse Liquid Scarlet pronkte in 2004 op mijn eindejaarslijst. Een geweldig album dat naar meer smaakte. En deze smaaktest kan nu uitgevoerd worden met opvolger ‘II’.
Het startschot vormt ‘Lines Are Drawn Again’, een in aanvang rustig op een pianothema gebaseerde song met breekbare zang van Markus Fagervall. Ingetogen, maar zoals het Scandinaviërs betaamt uiteindelijk resulterend in een climax vol gitaren en keyboards. Een veelbelovende opening gevolgd door het tien minuten durende ‘The Carafe (Part II)’. Waar zou part I toch uithangen? Een duidelijk door King Crimson geïnspireerd stuk met uiteraard mellotrons. Er zitten veel jazzakkoorden in deze song, de stem is hier krachtiger en lijkt erg op Gordon Haskell toen hij op ‘Lizard’ deel uitmaakte van King Crimson. Liquid Scarlet is echter niet in staat om mijn aandacht gevangen te houden. Delen van deze track zou ik willen bestempelen als muzikaal geneuzel en doelloos gepiel. Het nummer valt een aantal malen zelfs bijna stil en komt weer op gang met toch wel weer lekkere bombast. ‘The Marriage of Maria Braun’, gebaseerd op de gelijknamige film van Rainer Werner Fassbinder uit 1979, is een prachtig door een vioolensemble gedragen kleinood dat - hoewel de subtiliteit van het nummer anders doet vermoeden - toch gaat over oorlogs-verschrikkingen. Het negen minuten klokkende ‘Rhododendron’ heeft een mooi gezongen thema maar wordt na een minuut of vier fragmentarisch en springerig en geforceerd experimenteel. Bovendien ervaar ik ook hier het euvel van concentratieverlies, al doet de outro mij weer opveren door het gebruik van heerlijke mellotrons en de terugkeer van de zang.
Liquid Scarlet komt vervolgens met vijf tracks die gemiddeld vier minuten duren. Die maken duidelijk dat de band op dit album althans beter scoort in kortere songs, al is de zang in ‘Everywhere’ wel erg fragiel. Maar grosso modo blijf ik hier aandachtiger luisteren naar goed opgebouwde tracks met doorgaans mooie wat klassieke arrangementen. En bovenal: beduidend rustiger dan het gebodene op het debuutalbum, niet in de laatste plaats door het veelvuldig gebruik van ‘het strijkje’ bestaande uit cello en viool. Uitzondering vormt de platvloerse rock in ‘Killer Couple Strikes Again’, dat bovendien slecht wordt gezongen en is getooid met lullige keyboardsolo’s. Afsluiter ‘Lines’ is acceptabel maar kent eveneens de genoemde aandachtspunten. `
De smaaktest van ‘II’ leidt tot in verwarring zijnde smaakpapillen. Zij schieten door de wisselende kwaliteit van het album van zout naar zoet en dan weer naar zuur. Wat in ieder geval duidelijk wordt is dat Liquid Scarlet beter uit de verf komt met puntiger tracks en dat meer lengte hier leidt tot afhaken. Kortom, ik betwijfel of dit album in mijn lijst met de beste smaken van 2005 zal verschijnen want ik blijf een beetje ‘zuur’ kijken.
JoJo (11-2005)

Bezetting:
Markus Fagervall – voice, guitars
Olav Andersson – guitar, clarinet
Olle Sjögren – keyboards
Joel Lindberg – bass, additional keyboards
Johan Lundström – drums, percussion, voice, accordion, harmonica, acoustic guitar, keyboards, string arrangements

Discografie:
Liquid Scarlet (2004)
Killer Couple Strikes Again (2005, EP)
II (2005)