Reviews D

Sandy Denny - No More Sad Refrains (The Anthology) (2000)

Label: Island
Bandsite: -
Duur: 76:23 + 76:56
Reviewer: JoJo
Waardering: @ @ @ @ (uit max. 5 JoJo's)

Ik was in de jaren 70 niet zo'n folkliefhebber. De muziek werd door mij te lief en te 'soft' bevonden. Bands als Fairport Convention en The Incredible String Band associeerde ik al snel met de groep geitewollensokkenfiguren uit Vlaardingen die mijn Schiedamse stamkroeg regelmatig bezochten. Maar hoe ouder, hoe milder en langzamerhand ben ik de folkmuziek meer gaan waarderen. Dat er zo af en toe bij beluistering een 'nabeeld' voorbijkomt met dansende geitewollensokken in sandalen, neem ik dan maar op de koop toe. Sandy Denny was een vooraanstaand exponent van de Britse folkscene van eind jaren 60, half jaren 70. Zij is met name bekend geworden met Fairport Convention, hoewel zij relatief kort en met tussenpozen lid was van deze legendarische band. Daarnaast was zij actief binnen Fotheringay, The Bunch en als solo-artiest. Helaas kwam zij in 1978 op 31-jarige leeftijd te overlijden ten gevolge van een noodlottige val van haar trap.
Deze dubbel-CD geeft een nagenoeg compleet en prachtig beeld van haar rol in de genoemde bands en van haar solo-carrière. Wat steeds maar weer opvalt, vanaf de eerste klanken op CD1, is hoe goed zij als zangeres was. Op de prima gedocumenteerde hoes steken Pete Townsend en Robert Plant - niet de eersten die bij je opkomen denkend aan folk, al speelde Denny dan een gastrol op Led Zeppelin IV - de loftrompet over haar. Plant: "My favourite singer out of all the British girls that ever were". En Townsend vervolgt "She was a perfect British folk voice. Not a trace of vibrato. Pure and easy". De sfeer die zij weet neer te zetten, doorgaans met vaste waarden in de diverse bezettingen als gitarist Richard Thompson, bassist Pat Donaldson en drummer Gerry Conway, is vergelijkbaar met de melancholieke sfeer van Nick Drake. Drake, de tragische singer/ songwriter die zij ook persoonlijk kende en regelmatig tegenkwam in het kleine wereldje van de Britse folk.
De eerste CD kent geen zwakke tracks. De zes tracks uit haar Fairport-tijd zijn overbekend met als uitschieters "Who knows where the Time Goes" en het geweldige "Crazy Man Michael". Hoe mooi past haar stem hier bij de klanken van meestergitarist Thompson. De vier tracks van haar band Fotheringay dateren uit 1970 en kennen geen significant verschil met de Fairportsound. "Nothing More" is een prachtige ballad met grandioos laid-back gitaarspel van Jerry Donahue. Het acht minuten durende "Banks of the Nile", een traditional, leidt tot kippevel. Denny op haar best, loepzuiver zingend, met het subtiele getokkel van de gitaren op de achtergrond. The Anthology heeft mij er ook van overtuigd haar eerste solowerk "The North Star Grassman and the Ravens" aan te schaffen. Het wachten is echter op de remaster. De vier tracks die hiervan zijn opgenomen vormen het hoogtepunt van CD1, met speciale aandacht voor het mysterieuze en dramatische "Next Time Around" dat een prachtig pianothema in mineur kent. De rest van de CD is gevuld met covers van The Everly Brothers en Buddy Holly door The Bunch – gewoon overslaan is het devies – en prima nummers door Denny solo uitgevoerd van de soundtrack "Pass of Arms".
CD2 is volledig gevuld met solowerk uit de periode 1972-1977. Wat daarin opvalt is dat de folkroots hoorbaar blijven maar dat naarmate de tijd verstreek het wat commerciëler ging klinken. Maar steeds aan de goede kant van de streep. Hoogtepunten zijn ondermeer het met Linda Peters a-cappella gezongen "Quiet Joys of Brotherhood" en het donkere "The Lady". Op haar laatste soloplaat "Rendez Vous" liet ze zich bijstaan door o.a. Steve Winwood (Traffic) en Dave Pegg (Jethro Tull) en dat is goed te horen op het heerlijke "For Shame of Doing Wrong" waar het orgel van Winwood rondzingt als in de beste Trafficnummers. In het symfonische "All Our Days" wordt Denny ondersteund door orkest en komt in die bezetting dicht in de buurt van Renaissance en Annie Haslam.
The Anthology geeft via 34 tracks een kwalitatief en indrukwekkend overzicht van het oeuvre van Sandy Denny. Een minpunt is dat er geen aandacht wordt gegeven aan haar samenwerking met The Strawbs, resulterend in het album "Sandy and The Strawbs". Maar een kniesoor die daar op let. En ik ben er inmiddels wel achter: Sandy Denny klinkt ook prima zonder sandalen en geitewollensokken. Gelukkig maar.
JoJo (12-2003)

Bezetting:
Sandy Denny - vocals, piano, acoustic guitars en diverse bezettingen

Discografie:
Met Fairport Convention:
What We Did On Our Holidays (1969)
Unhalfbricking (1969)
Liege and Lief (1969)
Live (1974)
Rising for the Moon (1975)
Heyday – BBC Radio Sessions 1968-69 (1987)
Met Fotheringay:
Fotheringay (1970)
Solo:
Sandy Denny with The Strawbs (1967)
The North Star Grassman and the Ravens (1971)
Sandy (1972)
Like An Old Fashioned Waltz (1973)
Rendez Vous (1977)