Reviews L

Latte e Miele – Trilogy (2003)
(The Complete Works)

Label: Akarma
Bandsite: http://www.italianprog.com/a_lattemiele.htm
Duur: 43:06 + 83:28 + 43:28
Reviewer: JoJo
Waardering:
Passio Secundum Mattheum @
Papillon @ @
Aquile e Scoiattoli @ @ @ (uit max. 5 JoJo's)

Akarma is een label dat sinds jaar en dag bekend staat om de heruitgaven van albums uit het verleden. De albums zijn meestal verpakt in opvallende maar grove hoeskartonnen. Op beurzen mogen Akarmabakken zich verheugen in een grote populariteit. Ik kan mij dat enerzijds wel voorstellen. De hier besproken trilogie van de Italiaanse symfoband Latte e Miele ziet er ondanks de grofheid aantrekkelijk uit, met in de verzameldoos een boekje en de drie albums ‘Passio Secundum Mattheum’ (1972), ‘Papillon’ (1973; hier als dubbelaar in de Engelse én Italiaanse versie) en ‘Aquile e Scoiattoli’ (1976), in hun originele hoezen en met drie bonustracks.
Anderzijds verbaas ik mij herhaaldelijk over de populariteit van de Akarma releases. Want de luisteraar wordt op ‘Trilogy’ c.q op het eerste album geconfronteerd met een matige geluidskwaliteit. Het is net of ik zit te luisteren naar een grijs gedraaide LP. Het kraakt en schelt in alle voegen en de verdenking rijst dat de LP één-op-één zonder wezenlijke tussenstap op disc is gezet. Het tweede en derde album klinken overigens geluidstechnisch beter. Akarma maakt op die wijze misbruik van de kooplust van de echte verzamelaar die maar wat graag die oude albums in huis heeft. Thuis wacht echter de tegenvaller. Hetgeen ik ook al ervoer met de Akarma uitgave ‘Arzachel’ van gelijknamige band.
En hoe zit het met de compositorische en muzikaal-technische kwaliteit? “Het is zeer wisselend” zal ik maar direct antwoorden, althans op de eerste twee albums. Latte e Miele is in mijn ogen een matige kopie van één van de beste zo niet de beste Italiaanse seventies band Premiata Forneria Marconi (PFM). Vanuit hun eclectische werkwijze en doorgeschoten klassieke engagement komt Latte e Miele op het debuut ‘Passio Secundum Mattheum’ tot pseudo-intellectuele muziek waarbij zowel de hoogdravende teksten, de fragmentarische composities maar ook de uitvoering als een omgevallen boekenkast overkomen. Men vertilt zich aan gedragen gesproken teksten en ‘over-the-top’ koorzang. Het schijnt dat het werk ooit is opgevoerd in het aangezicht van Paus Paulus VI in het theater van het Vaticaan. Misschien zegt dat genoeg. Valt er dan niets te genieten? Jawel. Zo is het altijd mooi om de mellotron te horen, is het toetsenspel technisch vaardig en staan op de albums aardige fragmenten. Zo klinken ‘I Testimoni’ en ‘Il Calvario’ op het debuut aanvaardbaar. De rest lijdt aan bovengenoemde kwalen. En is een aantal thema’s op ‘Papillon’ in de symfonische delen ‘Secundo Quadro: Il Mercata’ en ‘Settimo Quadro: Corri Nel Mondo’ best mooi. Met niet alleen referenties aan PFM maar ook aan ELP en het vroege King Crimson. Doordat het album iets minder theatraal overkomt scoort het over de gehele linie iets beter.
Op ‘Aquile e Scoiattoli’ staat de band nog meer met beide benen op de grond, is het gebodene aanmerkelijk minder hoogdravend en zijn de composities toegankelijker. Wellicht door de grotendeels andere bezetting. Zo vertrok toetsenist Oliviero Lacagnina omdat hij geen concessies aan de commercie wilde doen. Deze schijf bevalt mij verreweg het beste en met de commerciële beïnvloeding valt het wel mee. Bij het drieëntwintig minuten durende ‘Pavane’ is het goed vertoeven. De track biedt een staalkaart aan wat er op symfonisch gebied mogelijk is, met her en der wat jazzy accenten. Al zijn er wat gladde, gelickte elementen te ontwaren in de arrangementen. Wellicht bedoelde Lacagnina dat. Per saldo een goed en relatief rustig album waarop het lekker wegdromen is.
Wie zijn verzameling symfonische rock wil aanvullen met Latte e Miele en gaat voor muzikale kwaliteit raad ik aan om ‘Aquile e Scoiattoli’ als losse CD te bemachtigen. Wie gaat voor volledigheid en de aantrekkelijkheid van een box kan ‘Trilogy’ aanschaffen. Maar u bent gewaarschuwd!
JoJo (01-2006)

Bezetting:
Op ‘Passio Secundum Mattheum’ en ‘Papillon’:
Oliviero Lacagnina - keyboards, vocals
Marcello Giancarlo Dellacasa - guitar, bass, vocals
Alfio Vitanza - drums, flute, vocals
Op ‘Aquile e Scoiattoli’:
Mimmo Damiani - keyboards, guitar, vocals
Luciano Poltini - keyboards, vocals
Massimo Gori - bass, guitar, vocals
Alfio Vitanza - drums, acoustic guitar, vocals

Discografie:
Passio Secundum Mattheum (1972)
Papillon (1973)
Aquile e Scoiattoli (1976)
Live (1992; liveopnamen 1972)
Vampyrs (1992; liveopnamen 1974)