Reviews T

Ty Tabor – Rock Garden (2006)

Label: Inside Out Music
Bandsite: www.tytabor.net
Duur: 45:58
Reviewer: JoJo
Waardering: @ @ @ @ (uit max. 5 JoJo's)

Het lijkt wel alsof men in de hardere regionen van de progrock wedijvert in het verkrijgen van de prijs voor de meest afzichtelijke hoes. Schreef ik bij de laatste Sherinian (zie Reviews S) al over een aaneenschakeling van gemeenplaatsen, de hoes van ‘Rock Garden’ van Ty Tabor is typografisch en ontwerptechnisch een gedrocht. Slechter en lelijker kan bijna niet. Dit geldt echter geenszins voor de muziek. Dit derde solowerk van Tabor bevat rock op een stevig fundament, met een progressieve ondertoon en veel Beatle-invloeden in de composities en vooral ook in de (samen)zang waarin hij neigt naar Lennon. En soms ontwaar ik in zijn klank en dictie ook een ander idool van Tabor: Alice Cooper. Verwacht geen geweld à la Platypus of King’s X – respectievelijk de vroegere en huidige werkgever van deze klassegitarist – want daar is op deze relatief ingetogen schijf weinig van terug te vinden. De meeste associaties heb ik nog met The Jelly Jam, het prima project waar hij ook al twee albums deel van uitmaakt.
Tabor kiest voor melodie en voor een traditionele songopbouw en dat levert een heerlijk album op dat heel sterk aftrapt met ‘Ride’. Zo’n track waarvan je de refreinen na beluistering de gehele dag niet meer uit het hoofd krijgt, als je dat al zou willen, en het ritme aanstekelijk werkt. Het laatste deel van de track kent van die lekkere rinkelende en tinkelende akkoorden van de rhythm guitar waaroverheen Tabor uitbundig soleert. Deze karakteristiek geldt tevens voor ‘I Know What I’m Missing’ - waar Tabor volgens mij te laag inzet met zijn stem - voor de ballade ‘Beautiful Sky’ en voor ‘Afraid’ met een heerlijke naar George Harrison verwijzende ‘slide’. ”Mensen zijn niet bang, ze leren bang te zijn”, zingt Tabor. Zo is het. Uitschieter vind ik het agressieve ‘Play’ dat een progressieve boventoon heeft vanwege het bescheiden experiment en de complexe meerlagige structuur. Progressief en dat terwijl er op het gehele album geen toetsen worden gebruikt. Ik mis ze ook geen moment. Deze loftuitingen gelden ook voor de overige vijf tracks. Die zijn in de goede zin van het woord meer van hetzelfde. Met uitzondering dan van de matige track ‘She’s A Tree’ met een enigszins lachwekkende tekst - je zal je vriendin maar vergelijken met een boom - maar met name vanwege de oppervlakkigheid en naar ‘middle-of-the road’ neigend gemak.
Tabor is een artiest die naast zijn begenadigde kwaliteiten als gitarist de kunst van het ‘songwriten’ uitstekend beheerst. Tijdens een eventuele zoektocht naar melodieuze rock met enige diepgang kan ‘Rock Garden’ dan ook met een gerust hart worden aangeschaft. Leg wel de hoes consequent uit het zicht. Dan bezwaart die visuele ergernis het luisterplezier tenminste niet.
JoJo (08-2006)

Bezetting:
Ty Tabor - guitars, bass, vocals and background vocals
Jerry Gaskill - drums
Wally Farkus - some lead and rhythm guitars
Christian Nesmith - bass, background vocals

Discografie:
Moonflower Lane (1998)
Safety (2002)
Rock Garden (2006)